Nýtt S.O.S. - 01.04.1957, Blaðsíða 34

Nýtt S. (). S.
lega Hota, hafði verið valinn til að fara
með hin nýju skip félagsins í fyrstn för
þeirra. Lusitania, þetta íburðarmikla, stór-
fenglega risaskip þurfti að temjast undir
traustri stjórn Turners á fyrstu ferðum
sínum á árunum 1908 og 1909.
Hann tamdi skipið og hafði vald á hinni
miklu orku þess. Hann gerði það að lnað-
skreiðasta skipi á Atlantshafi — þangað
til hann steig á stjórnpall á Mauretaniu
1910 og hratt sínu eigin meti. Hann stóð
á hátindi vegs síns og tignar, er hann stýrði
Aquitaniu í fyrstu törinni á síðasta ári.
Þegar Frohman var bent á það, að F.llen
Terry færi til Bretlands þennan sama
morgun á bandarísku skipi, — Neiu York
— lét hann þess getið, að önnur leikkona,
Rita Jolivet, væri með Lusitaniu. Ungfrú
Jolivet hafði nýlega lokið leik sínum í að-
alhlutverki í leikritinu Svona er það að
vera kona, en áður hafði hún vakið mikla
athygli fyrir leik sinn í Kismet með Otis
Skinner undanfarin fjögur ár.
Viðtalinu var lokið, er Frolnnan haltr-
aði yfir að borðstokknum og hvíldi þungt
á stafnum sínum. Hann var mjög þreytu-
legur, miklu þreytulegri en aldur hans,
52 ár, gaf til kynna, kannske var hann of
þreyttur til að segja fréttamönnum, að
EÍlen Terry hefði pantað far með Lusi-
laniu, en vinir hennar hefðu eggjað hana
á að afturkalla það. Danshópur Isidora
Duncans fór að dæmi hennar og var nú
einnig um borð í Neiu York. Margir far-
þeganna tóku eftir því, að F'rohman stóð
við borðstokkinn næstum fýldur á svip
allt fram til þeirrar stundar, er landfestar
\uru leystar.
Frammi á bryggjunni voru kvikmynda-
mennirnir að taka kvikmyndir svo hundr-
uðum feta skipti. Sumir kvikmyndamann-
anna þóttust helduv en ekki fyndnir, ekki
síður en Ijósmyndahákarnir- er þeir sögðu
við þá, sem til þeirra heyrðu: „Við ætl-
um að kalla þessa mynd „Síðustu ferð
Lusitaniu.““
Þeir náðu.myndum af Plamondon-hjón-
nnum, er þatt stigu út úr leigubílnum, og
þeir notuðu lengri filmur en þeir höfðu
ætlað vegna þess, hve illa herra Plamon-
don gekk að finna rétta smámynt handa
bílstjóranum. Blómskrýddi stráhatturinn
fór frú Plamondon mætavel, og Am, hinn
ungi, var ákaflega unglegur í fallega yfir-
frakkanum sínum. Hann var berhöfðaður.
Plamondon hinn eldri \ar kominn upp
á landgöngubrúná, er sendisveinn færði
honum símskeyti. Hann hélt, að það væru
einhver \er/l unarboð, sem fyrirtæki hans
vildi senda honum áður en hann færi, þar
til hann opnaði það. Hann gretti sig og
rétti syni sínum það.
Furðulegasta símskeyti, sem þeir höfðu
lesið, undirskriftin var ,Morte“, og það
varaði foreldra Am við því að lara, ef
þeim væri annt um líf sitt. Þau voru að
ræða ttm það með sér, hvort þau ættu að
hætta við ferðina. þegar einn af vinum
þeirra, David Forgan, aðalbankastjóri First
National-bankans kom um borð til að
kxeðja þau. Forgan las skeytið, klóraði
sér í höfðinu og ræddi málið við Plamon-
don-hjónin. Loks yppti hann öxlum.
„Það er einhver spjátrungur, sem hefur
gert jtetta, Charlie,“ sagði Forgan loksins.
„Láttu það sem vind um eyrun þjóta.“
Plamondon-hjónin gengu til klefa síns,
og drengurinn hélt áfram að leita uppi
fleiri viðtakendur símskeyta, sem sum
voru undirrituð ,Morte,“ önnur „John
Smith" eða öðrum álfka algengum nöfn-
um.
Vanderbilt lékk eitt skeytið, sem var á
þessa leið: