Nýtt S.O.S. - 01.06.1957, Blaðsíða 4

4 Nýtt S. O. S.
Anton Rammes brosir.
„Að vísu ekki. Til þessa þarf ýmiskonar
sérútbúnað. Til dæmis verðum við að
liafa súrel'nistæki, því eftir að komið er
upp í 4500 metra hæð verður loftið svo
þunnt, að hverjum manni væri bani bú-
inn liefði hann ekki súrefni með sér.“
„Merkilegt," mælti fréttaritarinn og
starði fram fyrir sig. „Mjög merkilegt."
Loks lyfti hann liöfði og spurði: „Og hver
flýgur?“
Rammes bendir á flugvöllinn: „Félagar
mínir og ég.“
„Hvaða tegund notið þið?“
„Kranich.“
„Tveggja manna, er ekki svo?“
„Jú. — En livers vegna spyrðu að því?“
„Þú veizt, að ég er í fríi,“ mælti frétta-
ritarinn hikandi. „Mundir þú kannske
vera til í að taka mig með þér næst, er
röðin kemur að þér að fljúga?"
Vinur lians hristi höfuðið. „Það er ekki
hægt, Gert.“
„Og hví ekki?“ Fréttaritarar eru manna
þrálátastir.
„Það er ekki hægt,“ endurtók Anton
Rammes. „Þetta er enginn leikur, engin.
skemmtun. Við gerum vísindalegar athug-
anir í þessu háflugi.“
„Ekki efa ég það, Anton,“ svaraði frétta-
ritarinn. „Eg ætla lieldur ekki að hindfa
þig í því starfi. Mig langar bara að vera
með.“
„Ertu vanur að fljúga?“
„Já, ég hef oft flogið.“
„Með stórum farþegaflugvélum, sem
haggast ekki í loftinu. En svifflug e
nokkuð annað. Þá er ýmist þotið upp eða
fallið niður úr öllu valdi og hliðarsveifl-
ur stórar. Eg þori að veðja, að maginn í
þér verður kominn upp í háls eftir tíu
mínútur."
„Eg tek veðmálinu," greip fréttaritar-
inn fram í ákafur.
„Þú ættir heldur að láta það vera.“
„Nei, ég vil í'ara með. Þú'gerir þetta,
Antön!“
„Eg get ekki tekið ákvörðun um það.“
„F.n hver þá?“
„Fyrirliðinn okkar, Behrend flugkenn-
ari.“
„Talaðu þá við hann!“
„Það er þýðingarlaust."
„Hvers vegna?"
„Eg veit, að hann fellst ekki á þetta."
„Talaðu saint við liann.“
Anton Rammes ypptir öxlum. Hann vill
gjarnan gera vini sínum greiða, en telur
lráleitt að þetta verði leyft.
„Segðu flugkennaranum, að ég sé blaða-
maður og reiðubúinn að skrifa grein um
flugið og starfið hér, ef hann óskar þess.
Þú veizt, að ég er ekki alveg óþekktur í
blaðaheiminum.“
„Jæja, ef þú endilega vilt, þá skal ég
reyna þetta.“
Næsta dag er hvass, hlýr sunnanvindur.
Febrúarsólin var heit eins og í maí og
himininn blár. Úr suðri blés þeyvindur
yfir fjöllunum, snæviþöktum og ægiháum.
Gert Grundler stóð hjá svartmáluðum
skrokk Kranich-svifflugu með leyfi upp á
vasann um að mega taka þátt í hálofts-
flugi á eigin ábyrgð. Hann var klæddur
flugmannssamfestingi utan yfir ígangs-
klæði sín. Hann var í skinnfóðruðum leð-
urstígvélum og með hlýja vettlinga á hönd-
um. Hann svitnaði, og við hverja hreyl-
ingu slóst fallhlífin við bakhluta hans.
„En sú vitleysa," tautaði hann. „Þetta
er eins og maður sé að leggja upp í Norð-
urpólsflug."
„En þú munt hrósa happi." sagði