Nýtt S.O.S. - 01.06.1957, Blaðsíða 6

•() Nýtt S. (). S. —
2S00 metrar — 2500 metrar — 2000 metrar.
Anton Rammes mælti rólega: „Við ltöf-
um það ekki, Gert.“
„Það var leiðinlegt. Svifilug er skemmti-
legt.“ Fréttaritarinn var í bezta skapi.
„Getur þú ekki viðurkennt, að kvíði þinn
vegna flughæfni minnar var óþarfur? Mér
líður alveg ágætlega."
„Fagnaðu ekki of fljótt," sagði Rammes
óblíðum rómi. „Við erum ekki lentir enn.“
„Hu!“ fréttamaðurinn hló. „Eg hefði
meira að segja ekkert á nróti smá stevpi-
flúgi."
„Eins og þér þóknast,“ svaraði Ramm-
es. Hann ýtti vinstri fæti fram og tók
stýrisstöngina snöggt til vinstri. Svifflug-
an þaut örhratt niður á við, sem væri hún
vængjalaus. Trjónan vissi niður, það hvein
og söng í skrokk hennar. Jörðin virtist
koma á móti svifflugunni með ofsahraða.
Flugmaðurinn tók stýrisstöngina hægt
að sér. Gert Grundler þrýstist ofan í sæt-
ið og fannst senr nrara lægi á brjósti sínu.
Hann andaði léttara og gapti opnum
rriunni.
„Kranich“ tók nú nrikið viðbragð upp
á við. En brátt dró úr hraðanunr. Hvin-
urinn í stornrinum varð nrinni. Unrskipt-
in voru svo snögg, að fréttamanninum
fannst nú, senr svifflugan væri kyrr í loft-
inu, eins og hún héngi í lausu lofti.
Hvað er á seiði? htigsað hamr. Hvað ætlar
flugmaðurinn að gera?
„Nú tökum við veltu,“ sagði Anton
Ramnres. Það var eins og jörðin tæki að
hringsnúast. Akrar, fjöll og engi snarsnér-
nst, hraðar og hraðar. Allt í einni lrring-
iðu unz fréttanraðurinn féll niður í sæti
sitt yfirkominn al' þessunr ósköpum.
Hættu, hættu! ætlaði hann að segja, en
það var senr tungan væri máttvana í nrunni
lians. Honum fannst nraginn lyftast eins
og liann ætlaði að þrengja sér upp unr
vélindið og upp! Ó. guð! hugsaði lrann.
Hvar endar þetta?
En í sönru andrá hætti flugmaðurinn
veltunni og flaug, eftir stutt steypiflug
lárétt tnrr stund, en beygði svo snögglega
upp á við.
„Og nú tökunr við slaufuflug (loop-
ing).“ Þá var jörðin yfir þeinr, en til fóta
skein morgunsólin. Fréttaritarinn kyngdi
margsinnis því viðhjóðsleg velgja konr
upp í háls hans. Hann þrýsti báðunr hönd-
unr fyrir munninn.
„Jæja,“ nrælti flugnraðurinn, er hann
hætti slaufufluginu og tók aftur lárétta
stefnu. „Þetta var nú smá-steypiflug með
tilbrigðum. — Eg vona, að þér hafi fallið
]rað vel í geð.“
Fréttanraðurinn svaraði nreð erliðis-
nrunum, grængrár í framan.
„Já, mér féll það prýðilega." Þá opnaði
hann gluggann og andaði djúpt. Andlit
hans fékk snrám saman eðlilegan litar-
hátt.
Þessi grikkur konr Anton Ramnres aft-
ur í gott skap. Hann söng við raust og
leit á hæðarnrælinn. Þeir flugu nú hægt
og lækkuðu sig nokkuð.
„Nú er klukkair hálf ellefu,“ sagði
Ranrnres. „Ef við höldunr strax af stað
að nýju getur þetta orðið ágætt í dag. —
Langar þig í aðra flugferð?“ ,
„Já, að sjálfsögðu. En þá vil ég fara í
háloftsflug."
„Við skulunr sjá til,“ svaraði Antoir
Ramnres.
„Hver fjandinn er nú á seiði?“ spurði
Belrrend flugkennari er þeir voru lentir.
„Sleppti of fljótt
„Hvaða hæð?“
„3800 nretrar.“
„Og nú af stað aftur?“