Nýtt S.O.S. - 01.06.1957, Blaðsíða 8

8 Nýtt S. O. S.
rétt, að í neðri loftlögum, þar senr svif-
flugur halda sig venjulega, er miklu ró-
legra en í háloftunum, þar sem við er-
um. . . . “
Hann hafði ekki lokið setningunni, er
stornrsveipur kastaði vélinni svo hressi-
lega, að hægri vængbroddurinn snéri lóð-
rétt niður.
Anton Ramnies náði vélinni í rétta
stöðu nreð þver- og hliðarstýri og með því
að draga stýrisstöngina alveg til baka.
„Þarna sástu,“ mælti Anton Rannnes,
„þetta var eitt lítið dæmi af því, senr ég
var að segja þér.“
Þá beygði lrann sig lítið eitt fram og
spurði vininn: „Sýnist þér annars engin
tvísýna á lífi þínu í þessari miklu hæð?“
„Svo ég segi þér alveg eins og er, þá
þykir nrér ganran að fljúga, en ég er held-
ur ekki laus við ótta. Sú bölvuð tilfinning,
að húka í þessu ónýta kassarusli og vita
af....“ Hann rauf setninguna og leit á
lræðarmælinn og hélt þá áfram: „Tíu þús-
und nretrum fyrir neðan sig, svífandi í
lausu lofti ef út af ber.“
„Tíu þúsund metrar,“ endurtók Anton
Ranrmes. Þá varð honunr litið til skýja-
farsins, er hann sá af reynslu, að gæfi fyr-
irheit um aukið uppstreymi.
„Við ættunr að geta komi/t eitt til tvö
hundruð nretra upp enn eftir skýjahæð-
inni að dæma.
Enn steig „Kraniclr" hærra. Hann sótti
upp, í sólarátt. Hann lrnitaði lrringa eins
og ránfugl.
Taknrarkið var tólf þúsmrd metrar. Tólf
þúsund metrar í hreyfilslausri vél. Því
nrarki hafði engum tekizt að ná til þessa.
En þeir skyldu ná því! Anton Ranrmes var
viss um það. En hann vissi líka, að lrann
yrði að taka á öllu senr hann átti til, og
gat engum treyst nenra sjálfum sér. Höf-
tiðskepnan Loft mundi etja kappi við
hann. Hann yrði að berjast við ís og hagl
og stormlrviður, er reyndu að brjóta far-
kost þeirra.
Það varð jalnt og þétt kaldara í svif-
flugunni. Þó rúðurnar væru varðar gegrr
lrosti, lagðist héla á þær að innan og utan
og byrgði sýn.
Anton Rammes hreyfði tærnar í fóðr-
uðunr leðurstígvélunum. Fæturnir voru
kaldir og hann rerkjaði í þá.
„Þeir frjósa vonandi ekki," hugsaði
hann.
Fingur hans byrjuðu að stirðna i skinn-
hönzkunum og óþægilegur kuldahrollur
fór um bakið á honum. Þó „Kranich"
væri sérstaklega útbúinn l’yrir háflug, jókst
kuldinn jafnt og þétt. Hamr þrengdi sér
inn þegjandi og lrljóðalaust.
Anton Ramnres dró djúpt andann. Hon-
unr fannst súrefnið einlrvern veginn þurrt
og bragðillt, eins og ryk í vitunum. Og
nreðan hann hreyfði tunguna í munninum
tíl að skynja bragðið, hvarflaði lrugurinn
til ilmríkra gxeniskóga. Hann óskaði þess
að mega raunverulega anda að sér þessunr
ilnri, og hann grunaði ekki þá, hve fljótt
og lítið þægilega sú ósk átti eftir að rætast.
Hann horfði út um gluggann. Honum
fannst skýjafarið ekki boða neitt gott.
Flugnraðurinn hélt kranrpakenndu taki
um stýrisstöngina. „Kranich" hristist, eins
og hann væri dregimr yfir nýplægðan ak-
ur. Vindhviða skall á svifflugunni svo
hastarlega, að honunr varð ekki um sel.
Það var engu líkara en pappírsblaði væri
feykt í vindi. Anton Ramnres steig á hlið-
arstýrið og lagði þverstýrið til vinstri.
Stormurinn hamaðist á þessu veikbyggða
farartæki, lyf'ti því upp að franran, svo
trjónan stóð næstum beint upp. Anton
Ranmres ýtti stýrisstönginni franr.