Nýtt S.O.S. - 01.06.1957, Blaðsíða 9
-----Nýtt S. O. S. <)
Þá var eins og stormurinn kæmi úr öll-
um áttum. Vélin kastaðist til og frá, hrist-
ist og skókst. Anton Rammes varð að nota
hendur og fætur viðstöðulaust. Svitinn
brauzt út á enni hans þrátt fyrir kuldann.
Það var engu líkara en svifflugan velktist
í æðisgengnu iðukasti og stormurinn
mundi tæta liana í sundur þegar minnst
varði. Anton Rammes sá ekki betur en
skýjaflókarnir bókstaflega hringsnérust í
loftinu. Hvirfilvindur, hugsaði hann, bara
að hann brjóti nú ekki sviffluguna. Hann
fann magann í sér hristast, og iiann fann
ti! þrýstings bak r ið augun, eins og þau
ætluðu út úr honum.
Honum varð litið á vin sinn, jrar sem
hann sat fyrir framan hann, þar sem hánn
Jirýsti báðum handleggjum út frá sér að
skrokk svifflugunnar, höfuðið kastaðist
fram og aftur. Aumingja karlinn, hugsaði
liann, þetta er heldur inikið af því góða
í fyrsta svifflugi.
Anton Rammes var ljóst, að nú var um
lífið að tefla. Æðandi stormurinn snéri
flugunni eins og skopparakringlu í loft,-
inu. Anton Rammes var örviinaður, itann
var hræddur, en hann gafst ekki upp. Var-
ir hans voru afskræmdar undir grímunni.
Hann stundi og andaði ótt og títt. Aug-
un ætluðu út úr höfði lians og þau voru
rauðþrútin. Svitinn spratt út um hann
allan. Hann hreyfði stýrin með rykkjum.
Og sjá: Allt í einu lét „Kranich" að stjórn.
Hann rétti sig hægt og hægt, ólgandi ský-
in svifu fyrir neðan þá, böðuð í sólskini.
Anton Rammes verkjaði í skrokkinn
eins og stormurinn hefði næstum brotið í
honum hvert bein og hann sat saman-
hnipraður í sætinu. Ósjálfrátt kom hann
svifflugunni í lárétta stöðu. Þá leit hann
á hæðarmælinn: 11.500 metrar!
Og enn hækkaði „Kranich" um tíu
metra. Flugmaðurinn varð glaður. Þeir
mundu ná glæsilegu meti! Þá varð honum
litið á vin sinn.
Fréttamaðurinn . sat samanhnipraður í
sæti sínu og hreyfði hvorki legg né lið.
Óttinn smaug flugmanninum í merg og
bein. „Gerl!“ hrópaði hann.
Höfuð fréttamannsins dinglaði mátt-
vana á bolnum.
„Gert!“ hrópaði flugmaðurinn aftur.
Loks hreyfði fréttamaðurinn handlegg-
ina. Hann tók Höndunum um höfuðið og
hreyfði þær ekki þaðan. En þegar Anton
Rammes sparkaði lauslega í sæti vinar síns,
lyfti' fréttamaðurinn höfðinu og leit aftur
fyrir sig.
„Gert! Hvað gengur að þér?“ kallaði
Anton Rammes.
Fréttaritarinn leit þegjandi á flugmann-
inn. Andlit lians var öskugrátt. Þá opn-
aði hann munninn og sagði: „Maður?“
Annað sagði hann ekki. En i þessu eina
orði fólst mikill ótti.
„Allt í lagi,“ sagði Anton Rammes,
„fimm hundruð metrar enn.“
Fréttamaðurinn kinkaði kolli þegjandi.
„Þetta var ofviðri, eins og svo oft á sér
stað í þessari hæð,“ skýrði Anton Rainmes
vini sínum frá, „en nú erum við komnir
upp fyrir illveðursbeltið."
„En að fljúga niður?“ spurði fréttamað-
urinn.
„Við fljúgum utan við óveðurssvæðið.“
Fréttamaðurinn kinkaði kolli tií sam-
þykkis.
„Taktu eftir! “ kallaði flugmaðurinn.
„Tólf þúsund metrar! Við höfum náð
12000 metrum! Húrra! Það tókst!"
Hæðarmælirinn steig enn.
Er þeir höfðu náð 12.100 metra hæð
sveigði flugmaðurinn sviffluguna í stóran
boga til vinstri.