Nýtt S.O.S. - 01.06.1957, Blaðsíða 14

14 Nýtt S. O. S.
máls: „Við verðum að hugsa okkur fyrir
næturstað, Gert.“
„Hvar þá? Ég sé ekkert gistihús," sagði
Gert í spaugi.
„Við verðum víst að vera í flakinu; hvor
í sínu sæti.“
„Nei, nú þakka ég fyrir."
„Jæja, þá reynum við að byggja okkur
snjóhús eins og Eskimóar."
„Hvar jaá?“
„Þarna við hamravegginn. Þá spörum
við okkur að lilaða einn vegginn."
„Þá byrjum við,“ sagði fréttaritarinn,
reis upp í sæti sínu og stökk út í snjóinn.
Þeir skálmuðu þungum skrefum í snjón-
um..
„Ég vildi ekki þurfa að ganga tíu kíló-
metra í þessari færð,“ stundi fréttamaður-
inn út úr sér.
Loks konni þeir á þann stað, er þeir
töldu iieppilegast að reisa snjóhúsið. Þeir
veltu fyrst lítilli snjókúlu og létu hana
lilaða á sig. Svo hlóðu þeir upp veggina.
„Það var þó heppni, að snjórinn er
blautur," mælti fréttaritarinn. „Við hefð-
um ekki getað gert okkur skýli úr lausa-
snjó.“
I.oks, er sólin var löngu horfin bak við
fjallgarðinn í vestri, og svalur vindurinn
blés.yfir hásléttuna, tóku þeir sér hvíld.
Anton Rammes rétti sig upp hægt og
þunglamalega.
„Æ, bakið á mér,“ stundi hann og liélt
um mjöðmina.
Gert kinkaði kolli. „Þetta er nú meiri
dagurinn. Ef einhver hefði sagt mér þetta
fyrirfram í morgun!“
„En nú er gott að hafa snjóhúsið í nótt,“
svaraði' Anton Rammes. „Við ættum að
fara inn og skoða íbúðina!"
„Mjiig vistlegt," mælti Gert háðslega.
„Svona álíka og Grand Hótel!“
„Það ætti að vera nógu gott eina nótt.
„Þú munt komast að raun um, að það
verður ekki kalt í snjókofa."
Þeir sátu þegjandi í snjóhúsinu og
reyktu. Rökkrið færðist yfir og loks sátu
þeir í niðamyrkri, þar sem ekki lýsti ann-
að en vindlingaglóðin.
Þá spurði Anton Rammes: „Ættum við
nú ekki að fara að flakinu og skjóta rak-
ettunum?"
„Jú,“ sagði fréttamaðurinn.
Þeir stóðu á fætur og skreiddust út.
Það marraði í snjónum undir fótum
þeirra. Fölum bjarma sló á snjéibreiðuna.
Að baki þcirra reis klettaveggurinn,
dimmur og ógnandi og samsamaðist
myrkri kvöldsins.
„Það er að kólna,“ mælti Anton Ramm-
es.
Gert, sem gekk að' baki hans, kinkaði
kolli til samþykkis. „F.n vindinn hefur
lægt,“ bætti hann við.
„Það er komin lrostskel á snjóinn,“
sagði Rammes.
Nú birti allt í einu. Mennirnir litn
undrandi hvor á annan. Tunglið hafði
komið upp lyrir klettabrúnina og tindr-
aði gulbleikt á himinhvelfingunni.
Tunglsbirtan varpaði dökkum skuggum
þeirra félaga á snjóinn. Þá dró ský fyrir
tunglið og livarf þá snögglega bjarminn á
snjóbreiðunni. Hásléttan varð dimmari
og draugalegri en áður.
„Það mun vera mál til komið að kveikja
í kotinu," mælti nú fréttamaðurinn í
veikri tilraun til spaugs. Myrkrið, kyrrðin,
sem ekki var rofin af öðru en vindhljóð-
inu og þrammi þeirra félaganna, vakti
honum nokkrum óluig.
„Það verður bráðum gert,“ svaraði Ant-
on Rannnes, er teygði sig inn í flugvélar-
flakið óg náði í rakettubyssuna.