Nýtt S.O.S. - 01.06.1957, Blaðsíða 20

20 Nýtt S. O. S.
„Hvað er nú?“ endurtók Gert.
„Ég lieyrði eitthvað," svaraði flugmað-
urinn, „það líktist einhverskonar vélar-
hljóði.“
„Flugvél?“ spurði Gert, fullur eftirvænt-
ingar.
„Það veit ég ekki!“ En allt í einu veif-
aði hann handleggjunum í ákafa.
„Þarna!“ lirópaði hann. „Flugvél! Flug-
vél!“
I raun og veru var það svo, að leitar-
flugvél var þarna á ferð. Hún flaug hægt,
kring urn hvern fjallatindinn af öðruni
og hvaff jafnan skjótt bak við kletta eða
fjallatoppa.
„Við verðurn að láta vita af okkur!"
kallaði' Anton Rammes. Hann horfði
kring um sig æstur á svip. Hann reif af
sér rauða hálsklútinn sinn og sveiflaði hon-
um hátt á loft. En flugmaðurinn virtist
ekki taka eftir merkinu. Hann flaug enn
í hringi í nokkurri fjarlægð og hélt svo á
brott.
„Hann sér okkur ekki!“ hrópaði Gert
örvilnaður.
„Ef við bara hefðum enn eina rakettu!“
Þá liætti Anton Rammes allt í einu að
veifa.
„Við verðum að kveikja í svifflugunni
okkar!“ lnópaði hann. „Fljótt nú! Út úr
vélinni!"
F.n Gert virtist ekki skilja hvað hann
átti við. Þá greip Anton í heilbrigða hand-
legginn á fréttaritaranum og dró hann út
úr flakinu.
„Út með þig! Áfram, áfram!“ Röddin
brast af ákafanum.
Gert fréttaritari dróst út úr flakinu ær-
ið þungur á sér. Anton tók kveikjarann
upp úr buxnavasanum. Gert var ekki al-
veg kominn úr flákinu, er flugmaðurinn
beygði sig niður í stjórnklefann og snéri
hjólinu á kveikjaranum. Neisti kom og
slokknaði um leið. Enn fór allt á sömu
leið. Flugmaðurinn reyndi í þriðja skipt-
ið, mjög taugaóstyrkur. Enn fór allt á
sömu leið og sama hið fjórða sinn. Kveikj-
arinn var óvirkur.
Anton Rammes rétti úr sér, kastaði
kveikjaranum í snjóinn, bálreiður.
..Hann kveikir ekki!“ hrópaði hann.
„Átt þú eldspýtur?" kallaði hann til
fréttaritarans. En hann gerði ekki annað
en hrista höfuðið.
„Sérðu flugvélina, eða er hún kannske
alveg liorfin?“ spurði Anton Rammes.
„Hún er bak við fjallstindinn jiarna
hinum megin,“ svaraði Gert. „Hún hlýtur
að koma bráðum í sjónmál aftur.“
„Við verðum að kveikja í vélinni okk-
ar!“ hrópaði Anton Rammes að riýju.
„Annars sjá þeir okkur ekki.“
„Þarna kemur hún aftur!“ kallaði frétta-
ritarinn, og benti á flugvélina, er kom
nær.
„Guði sé lof!“ sagði Anton Rammes.
Hann reyndi að hneppa frá sér samfest-
ingnum. Fingur hans voru kaldir og titr-
uðu af æsingi. Loks tókst honum að opna
samfestinginn. Hann fór með hendina of-
an í buxnavasann, rótaði í þeim í leit að
eldspýtum, en samt hafði hann ekki aug-
un af flugvélinni sem virtist heldur nálg-
ast slysstaðinn.
Og nú fann liann eldfærin.
Svo beygði hann sig niður í búk svif-
llugunnar og strauk yfir brenniflötinn,
titrandi fingrum. Hann ýtti of fast á
brenniflötinn og eldspýtan brotnaði.
Hann hellti úr eldstokknum í lófa sinn,
lagði svo saman um átta eldspýtur og
kveikti. Það kom hvæsandi, bjartur logi.
Hann lagði lófann fyrir ljósið til að verja
snöggum vindhviðum. Svo kveikti liann í