Nýtt S.O.S. - 01.06.1957, Blaðsíða 30

;io Nýtt S. O. S.
Hinzta ferð
Lusitaniu.
Framhald.
Fréttamennirnir spurðu hann um það
sem mönnum lá hel25t á hjarta þessa stund-
ina. „Ef ég á að segja hreint eins og mér
linnst,“ sagði hann og gretti sig dálítið-
steyptist nær eins og óumflýjanleg örlög.
En koptinn var sloppinn. Svo að segja á
síðustu sekúndu.
Mennirnir ræddust ekki við. Þeir bara
sátu og störðu á sléttuna, þar sem ógur-
leg snjóbylgjan æddi fram. í.oks að löng-
um tíma liðnum, er þeir nálguðust flug-
völlinn, mælti ljóshærði Bandaríkjamað-
urinn: „Tæpt stóð það, strákar!“
Einum degi seinna kom Anton Rannn-
es í heimsókn í Mariensjrtkrahúsið.
„Illa haldinn enn?“ spurði hann urn leið
og liann laut niður að rúmi fréttaritarans.
„Ekki orð á því gerandi,“ svaraði hann
og spurði um leið: „En hvernig líður þér?“
„Eg ætla upp aftur,“ svaraði Anton
Rammes.
„Hvert? Kannske upp á hásléttuna?"
„Nei, upp í háloftin."
Þá hristi fréttaritarinn höfuðið. „Þið
flugmenn eruð allir með tölu snarvitlaus-
ir.“
Anton Rammes brosti. Flann greip
hönd vinar síns og þrýsti hana. Þá gekk
hann út. Það var lilýr vormorgunn og
skýjafarið sýndist ákjósanlegt til hálofts-
flugs.
Endir.
„þá er mér alveg sama, þótt þeir sökkvi
þessu skipi. Það gæti orðið mér til heilla.
Eg mundi farast með því, og á þann eina
hátt gæti ég náð því, sem ég keppi að, að
komast í Frægðarhöllina. F.g yrði sönn
hetja og sykki til botns.“ Hann bætti við
með alvörusvip: „Eg mun enga tilraun
gera til að komast í björgunarþát, nema
það sé rúmt í honum."
í för með honum var kona lians, Alice
Hubbard.
Skömmu eftir 11,30 varð augljóst, að
brátt myndi skipið leggja frá landi. Um
allt skipið kváðu við aðvörunarópin: „AIl-
ir í land.“ Kveðjum var kastað á vini og
kunningja í skyndi. Matarilmurinn barst
út á jrilförin. Fyrsta máltíðin á skipsfjöl
var í undirbúningi.
Gestir streymdu aftur niður landgöngu-
brúna.
Lestum var lokað. Hásetar á Jnlfari
höfðu nú farið út hvítu klæðunum t
peysur og þykka stormjakka, sem betur
hæfðu á úthafinu. Þeir voru önnum kafnir
við hitt og þetta, sem landkrabbinn bar
ekkert skyn á.
Um hádegi var hafnsögufáninn, H, dreg-
inn að hún á merkjasnúrunni frá brúnni.
Bandaríkjafáninn blakti á mjórri stöng
að aftan. Á lóðréttri snúru blöktu merkja-