Nýtt S.O.S. - 01.08.1957, Blaðsíða 31

--------N'ýtt S. O. S. 31
í kaf undan Irlandsströnd, eiinskipið Don
við Skotland. Áhöfn eimtogarans, Benning-
ton, sem komst undan kafbáti 30. apríl,
\ar enn að óska sjálfri sér til hamingju,
er skipið varð fyrir tundurskeyti undan
strönd Aberdeenshire og sökk. Áhöfn ann-
ars skips, sem orðið hafði bæði fyrir tund-
urskeyti og fallbyssuskothríð, Grangeivood,
lenti á lítilli eyju \áð Orkneyjar, þar sem
jrrent bjó.
Kafbátarnir gátu verið upp með sér.
Hvert skólabarn skildi það, að livorki
kaupskipastóll né fiskiskipastóll Bretlands
og bandalagsríkja þess mundi lengi stand-
ast með þessum liraða.
U-20 fór að sigla sjó, er var Jiakinn
braki, borðviði, korki, ýmsu öðru timbur-
braki, vitnisburður um dauðans fimi syst-
ur-kafbáta.
Miðvikudaginn 5. maí, finim dögum
eftir brottförina frá Emden, kom Schwi-
eger að Old Head of Kinsale.
5-
Fyrsti maí. Meðan U-20 stefnir til hafs,
skilar Lusitania háfnsögumanninum við
Sandy Hook, dregur niður merkifánann,
H, og þreifaði fyrir sér fáeinar mílur í
þokumóðunni og blés í eimpípurnar öðru
hvoru. Smám saman hægði á ferðinni, þar
til skipið var loks orðið svo að segja ferð-
laust.
Finhverjir skuggar liðu um þokuna og
tóku skjótlega á sig myndir þriggja brezkra
herskipa. Eitt þeirra var farþegaskip,
breytt í herskip, og tvö herskip. Lítill
bátur lagði út frá einu þeirra og lagðist
að skipshliðinni. Skipzt var á úttroðnum
sekkjum, sem litu helzt út fyrir að vera
póstpokar. Þá hvarf léttbáturinn aftur til
síns„móðurskips“ og yfirinaðurinn á Lusi-
taniu gaf merki unr „fulla ferð áfram“ á
vélsímanum. Það klingdi í bjöllutn niðri
í skipinu, þar sem löðursveittir vélstjór-
ar stóðu \ ið stór hjól og snéru jreim uppi á
háum jialli. Skijrið stefndi í austurátt
knúð geysiafli.
Hjálparbeitiskipið, Caronia, sem Turner
skipherra hafði eitt sinn stýrt, beitiskip-
ið Essex og orustuskipið Bristol hurfu aft-
urundan og sveipuðust brátt þokuslæðu.
Þar héldú þau kyrru fvrir við eftirlit við
strendur Ameríku.
Lusitania hafði hæglega náð 20 mílna
iiraða. Hraði skipsins liafði verið stöðugt
aðdáunarefni þess milljónafjórðungs far-
þega, sem með skipinu höfðu ferðazt þau
átta ár, er jiað hafði siglt yfir Norður-At-
lantshafið. Brátt var það komið fram úr
öðrum skipum. Cameronia, sem nú stefndi
til Halifax í samræmi við liina snögglegu
breytingu á áætluninni. Neiv York var á
leið til I.iverpool, Rotterdam til Rotter-
dam, Bergensfjord til Bergen, Canopic til
Genua. Ollum þessum skipum skaut Lusi-
tania aftur fyrir sig og hélt í austurátt.
Fáeinir farþegar tóku fyrir að prófa
björgunarresttin sín, sem voru þung pg
efnismikil. Foreldrar sumra barnanna
smeygðu þeini yfir höfuð Jreirra og urðu
jiau |)á engu líkari en úttroðnum tusku-
brúðum. Fullorðna fólkið hló að þessu.
Um miðaftan þessa fyrsta dags lék
hljómsveitin þau lög, sem hún ætlaði að
féllu farþegunum einna bezt í gað, þar
á meðal eitt eftir Carry Jacobs Bond.
Tregatónar vættu brár þeirra, sem höfðu
hreiðrað um sig í satinviðarklædda hljóm-
leikasalnum. Augu Elberts Hubbards flutu
í tárum, því að þetta var eitt af uppáhalds
lögunum hans. Hann var skapmaður mik-
ill og þurfti ekki rnikið til að úthella
tárum, el einhverjir strengir í sál hans-
voru slegnir. Hann. var gæddur snilligáf-