Nýtt S.O.S. - 01.10.1957, Blaðsíða 16

iG Nýtt' S. O. S. —
in laiígt í búrtu. Það hefði orðið óþægiiegt
íyrir Altmark, liefði skipið lent í miðri
skipalestinni, en minnstu munaði að svo
yirði, og hvatti þetta atvik menn til þess
að vera á stöðugum verði. Þó skeði það
einu sinni, þrátt fyrir allar athuganir, í
byrjun febrúar 1940, að tilkynning kom
ofan'úr masturskörfunni: „Skip 75 gráður
lraníundán á stjórnborða!“.
Skipinu er nú þegar í stað snúið liart á
hakhorða til þess að koma í veg fyrir, að
hliðaunynd skipsins sjáist frá hinu óþekkta
skipi og hægt sé að ðþekkja það.
Meðan Altmark öslar áfram á fullri ferð
flýtir Dau skipstjóri sér inn í loftskeyta-
klefann til Jress að lilusta, hvort skipið
sendir ekki loftskeyti til brezkra herskipa
um, að }>að hafí séð Altmark. En engin
slík skeyti heyrast og hið ókunna skip
heldur áfram ferð sinni og fjarlægist hægt,
|>að skeytir auðsjáanlega ekkert um hið
]>ýzka skij>. ,,Hej>j>nin var með okkur“,
segir loftskeytamaðurinn og Altmark sigl-
ir óáreitt áfram.
En lofa skal dag að kvöldi, en eigi að
morgni. Á friðartímum sjást varla á ]>ess-
um slóðum skij>, en nú hefur þetta breyzt.
ohvert skijrið á fætur öðru kemur nú
í ljós. Alls urðu þau átta skipin, sem
Altmark sá þennan dag, og með ]>\ í að
fara oft í stóra boga til að forðast þessi
skij>. I>að sirðist vera furðulegt. að ekkert
þessara átta skijra skyldi verða vart við
Altmark. I.oftskeytin hefðu fljótt sagt frá
því, ef svo hefði verið.
Og þannig hélt þessi ferð áfram um
Nörður-Atlantshafið, sífellt í stöðugum
taugaæsingi. Alltaf verður skipshöfnin að
vera viðbúin að fara í bátana. Yfirmönn-
unum er það ljóst, að Altmark má ekki
falla í hendur óvinanna, hvað sem ]>að
köstar. I>að er því allt tilbúið til þess
að sökkva skipinu, ef enginn er annar
kostur. I>að numdi enginn Englendingur
geta hindrað: Skipshöfnin veit ofur vel.
að }>að mundi verða erlitt og taka langan
tíma, ]>\ í fyrst yrðu allir langarnir að
fara í bátana. F.n þetta rnundi samt verða
framkvæmt.
Altmark var nú komin langt inn á N'orð-
ur-Atlantshaf og allra hættulegasta sigl-
ingaleiðin var nú fyrir höndum, það var
leiðin milli Skotlands og íslands. l>ar
höfðu Bretarnir strangasta vörðinn, því
þetta var sú leið. sem mest reið á að verja.
el hafnbannið ætti að konia að notum. Á
]>essari leið \;eri bezt, að veðrið yrði sem
allra verst. Um hánótt í myrkri, þegar
tungi \;eri horfið af himni. nefnilega á
tímabilinu frát kl. 9 e. h. til kl. 5 að
morgni, átti að brjótast í gegnum „girð-
ingu " Breta á þessu svæði. Enn lítur út
iyrir, að allt ætli að takast vel. I>að er
dimmviðri, og stormur og rigning af suðri.
En ]>\í meir sem Altmark nálgast mesta
hættusv;eðið, ]>\í meir léttir til í lofti. ]>ar
til ekki sést ský á himni. svo betra skyggni
er vart hægt að fá.
Að snúa við og bíða eftir verra veðri
er ekki lengur mögulegt. Öll dvöl eykur
aðeins hættuna. Þegár tunglið gengur und-
ir. skal brjótast í gegn. Það er ekki ann-
arra kosta völ.
Landsýn.
Máninn er nú genginn undir. í hans
stað blika norðurljósin um allt loftið sv'o
eins bjart verður og tungskin sé. Það er
dásamlegt að horfa á litbrigði norðurljós-
anna, en menn hafa nú ekki eirð í sér
til að' sökkva sér niður í þessi dularfullu
náttúrufyrirbrigði. F.ins og nú stendur á,
er mönnum ekkert ver viðæn þetta leynd-