Nýtt S.O.S. - 01.10.1957, Blaðsíða 29

-------Nýtt S. O. S. 29
og höfundum og það skiptir höfuðmáli".
En hið skrítna var, að hann, sem bjó yfir
afburðahæfileikum til að finna, hvort ein-
liver höfundur var stuðnings verður og
fundvísastur var allra manna á leikhæfi-
leika hjá ungu fólki, hafði aldrei skrifað
staf sjálfur og lék aðeins einu sinni í leik-
riti.
Leikhúsgestir voru ekki ávallt á sama
máli og Frohman um listamennina. Just-
us Miles Forman, sem var um borð í skip-
inu, var dæmi þess. Hann hafði ferðazt
um allan heim, var viðvaningslegur og gaf
sig mjög að samkvæmislífinu. Skáldsögur
Formans og timaritssögur liöfðu hlotið
miklu meiri vinsældir en fyrsta leikrit
hans, Bandið. Frohman skellti allri skuld-
inni af misheppnuðum sýningum á stríðs-
æðið, með því að leikritið fjallaði um
þýzk-fædda Bandaríkjamenn.
Charley Klein, sem einnig var um borð,
var heppnari leikritahöfundur. Hann skrif
aði leikritið, I.jónið og músin, og nokkur
önnur mjög vinsæl, og það var hann, sem
ætlaði að koma Forman, hinum unga, á
framfæri við áhrifamenn í leikhúsmálum
í London.
Frohman var allt í einu farinn að hugsa
um framtíð leikhússins, en sú hugsun
hafði ásótt hann upp á síðkastið. Hann
hafði nýlega látið í ljósi þá skoðun, að
slangurmælt hismisleikrit og söngleikir
kynnu að ryðja hinum stóru stofugaman-
leikjum af sviðinu, og vitanlega drógu
kvikmyndirnar mikið til sín.
En maður, sem hafði umráð yfir rúm-
lega 60 leikhúsum og hafði samið um allt
að 500 leikrit á einu ári til flutnings í
Ameríku, Englandi og Frakklandi, mátti
varla sóa tíma í að velta vöngum. Þegar
hnignun leikhúsanna kom honum í hug
eða barst í tal, afgreiddi hann málið með
þessari setningu: „Við munum varla lifa
jrá stund“.
Klukkan varð þrjú — svo fjögur, — tím-
inn flaug áfram og með nóttinni kom
skammvinn hvíld frá Jrrautnm. Frohman
jnufti að efna til veizlu, áður en ferð-
inni lyki, en í nótt gæti liann legið rólegur
í rúmi sínu, hlustað á vélastunurnar og
sjávarniðinn, fundið skips og sjávarilm-
inn. Hann var að glíma við vélræna gátu
og var að hugsa um hauststarfsemina. Það
var jafnan hans starf.
Lusitania fór yfir hina ímyndnðu hálf-
leiðarlínu jressa nótt.
Miðvikudagurinn 5. nraí rann upp, hlýr
og bjartur, eins og dagurnin áður. Sjór-
inn var sléttur og ládauður.
Marie de Page reyndi heldur að sneiða
hjá Tlieodote Pope og andatrú hennar,
en sóttist fremur eftir samvistum við Jam-
es Houghton frá Troy í New York-ríki.
Hann var á leið til starfa með manni henn
ar í belgiska sjúkrahúsinu í La Panne.
Mme. de Page hafði hugsað sér að vera
farin á undan dr. Houghton, en bæði
mundu þau hafa hafa komið yfir hafið
um svipað leyti. F.n hana langaði til þess.
að ræða við hann frekar um hið mikil-
væga starf, sem þeirra beið, og einnig að
vera eins lengi í ferðinni og hún frekast
sá sér fært. Af þeim ástæðum hafði hún
skundað inn á skrifstofu Cunard-línunnar
á síðustu stundu og spurt um far. Lækn-
irinn trúði henni fyrir því, að hann hefði
undirritað nýja erfðaskrá á föstudagskvöld
ið, áður en hann fór. Hún yppti öxlum
og lét þess getið, að hún væri forlagatrúar
og ánægð með það.
Meðal þeirra, sem hún gerði ráð fyrir
að geta ráðið til starfa, var Edith Cavell,.
sem stödd var í Brússel. En þá yrði Editln