Nýtt S.O.S. - 01.10.1959, Síða 7

Nýtt S O S 7
hvíra skipsskrokk með stóru tölunni 50.
„Top secret! Stranglega leynilegt!
En ekki var hægt að banna neinurn að
hugsa, hvað Irann r'ildi. Og mönnurn
fannst yfirleitt gott til þess að vita, að
þeir voru settir til starfa á öflugasta ís-
brjót kanadiska sjóhersins með nýjan skip-
herra og í ofanálag níu almenna borgara,
sem voru ærið leyndardómsfullir á svip-
inn. Þessir nrenn voru með mörg og mik-
il tæki meðferðis og höfðtt auðsæilega tals-
vert háar hugmyndir um sitt mikilsverða
hlutverk í Jressum leiðangri. Vistaforðinn
virtist vera með mesta móti. fryst og nið-
ursoðin matvæli til eins árs. Það leit fylli-
lega út. fyrir, að skipið væri útbúið í heim-
skautaleiðangur!
Þeir gamalreyndu rneðal áhafnarinnar
létu sér fátt um finnast. Þegar nýgræðing-
arnir spurðu, Jrá ypptu þeir gömlu bara
öxlum.
Það virtist. svo, að valinn maður væri í
hverju rúmi. Skipstjórinn var maður á
bezta aldri, aðeins 37 ára gamall. Hann
hafði áður verið skipherra á einum tundur-
spilli kanadiska sjóhersins. I júnímánuði
1955 fékk hann skipun frá Rayner flota-
foringja Jress efnis, að hann skyldi búa
sig undir að taka við yfirstjórn fsbrjótsins
„Labrador II“. Það var síður en svo, að
Pullen höfuðsmanni v.eri Jressi skipan kær-
kornin. Hann hafði miklu fremur áhyggj-
ur af þessari framvindu málanna. ITm Jress-
ar mundir átti Pullen tvo drengi, sem
voru á skólaskyldualdri. Nú var honum
tilkynnt í svo fáum orðum, sem hægt var
að komast af með, að honum væri falið
það vandasama hlutverk, að stjórna skipi
í norðurhöfum, finna leið og lendinsar-
staði, þar sem skipa mætti á land Jreint
varninsi. sem nauðsynlegur \ar fyrir hern
aðarbækistöðvar norður þar.
Undanfari þessarar ákvörðunar voru
miklar umræður og bollaleggingar, sem
lauk með þeirri ákvörðun John’s Dill yf-
irmanns birgðaskipa sjóhersins, er fólst í
þessum orðum:
„Sumarið 1956 verðum við að senda
mörg skip fimmtán hundruð sjómílna leið
til Barrow-höfða. Það er áhættusamt, en
við komumst ekki hjá Jrví. Tilvera okkar
sem herveldis krcfst Jress."
Já, þar var um að ræða tilveru radar-
stöðvanna, sem byggðist á því, að birgða-
skipunum tækist að brjótast þessa löngu
og ströngu leið, flytja þangað menn til
gæzlu og ýmisskonar tæki og \ istir. Þegar
til lengdar lætur er óhugsandi, að flug-
vélar geti sinnt þessu hlutverki. Sá háttur
yrði og alltof dýr í rekstri. Allt valt nú á
því, að takast mætti að láta hinn gamla
draum sigjingamannanna rætast: Að sigla
hina áhættusömu norðvesturleið.
Það varð að finna örugga skipaleið norð-
ur fyrrir nyrzta odda Kanada, þar sem urm-
ull smáeyja var slæmur Jrrándur í götu og
sjórinn þakinn ísi.
Varnarmálaráðuneytið í Ottawa hafði
lengi haft þessi mál til athugunar. í sam-
bandi \ið fyrirtækið „Skisprung," sem
starfaði á vegum ameríska lofthersins,
höfðu verið teknar þúsundir og jafnvel
tugþúsundir mynda af norðurskautssvæð-
inu. Þessar myndir voru teknar við hinar
ólíkustu kringumstæður, á öllum rímum
dags og á ölltim árstímum. Myndir og aft-
ur myndir. Það varð að finna leið. Það var
lóðið!
Árum saman höfðu ísbrjótar frá kana-
diska og bandaríska sjóhernum reynt að
brjótast þessa leið, stundum að vestan,
stundum að austan. En aftur og aftur mis-
heppnuðust þessar tilraunir. Þeir, sem
komu að austan sátu fastir í Boothiaflóa,