Nýtt S.O.S. - 01.10.1959, Side 10

io Nýtt S O S
með fýlusvip. „Hann gerir mig þó aldrei
Iiöfði styttri! “
„Nei,“ svaraði Fulmer og giotti við.
„Til þess þyrfti hann líka stól þar sem þú
ert annarsvegar!”
Samt var það svo, að Tosty var ekki
fyllilega rótt, er hann barði að dyrum
hjá skipstjóranum.
„Kom inn!“
Það var rödd skipstjórans sjálfs. Tosty
Allan opnaði járnhurðina og skaust inn
fyrir nærri tvöfaldur. Hann hugsaði með
sér: Hvenær skyldu þessir herrar í sjó-
hernum láta búa skipin dyrum, sem hæfa
venjulegum mönnum?
„Gott kvöld, bátsmaður," mælti Pullen.
„Eg held, að við höfum sést áður.“
„jú, herra. Og — öh — öh —. Gjörið svo
vel að afsaka, herra skipstjóri! Eg vissi ekki
— þarna á bryggjunni . . .“
Pullen glotti. „Allt í lagi, bátsmaður.
Eg get ekki losað mig við þennan gamla
leðurjakka. Hann er frá því að ég var á
tundurspillinum. Og ég gríp til hans aft-
ur og aftur. En ég hef nú ekki gert yður
boð að koma á minn fund þess vegna. Seg-
ið mér, hvernig fellur yður að kafa í mjög
köldum sjó?“
„O, jæja, ég læt það vera,“ svaraði To-
sty og var nú þungum steini af honum
létt. „En af því að þér spyrjið, þá neita ég
því ekki, að mér fellur betur að kafa í
volgum sjó.“
„Það eru nú svo sein engar volgar laug-
ar í sambandi við ísbrjótana, bátsmaður.
Sjórinn, sem þér eigið að kafa í er kald-
ari en þér hafið nokkru sinni komizt í
kynni við. Þér treystið yður í þetta, er
ekki svo?“
„Það er hægt að kafa í sjó hversu kald-
ur sem hann er, ef hann bara frýs ekki.“
„Ágætt, Allan! Þá gangið þér að því
vísu, að þér kafið í sjó, sem er svo kaldur.
að hann er á mörkum þess að frjósa. Ann-
ars segja haffræðingarnir, að þessir kafarar
hérna um borð séu framúrskarandi á sínu
sviði. Og — ég held, að þeir hafi á réttu
að standa. En hvað segið þér um öll þessi
boðorð, bátsmaður?"
„Við höfum kafað nokkrum sinnum til
reynslu hérna í höfninni. Oliver og Fulm-
er eru gamalreyndir. Eg þekki þá frá fyrri
dögum. Og hinir hafa verið þrautþjálfaðir
á kafaraskóla. Eg hugsa, að það sé allt í
bezta lagi með þá.“
„Ágætt. Eg ber fullt traust til yðar, All-
an. Þér munið fyrst og fremst hafa sam-
starf við Morten lautinant, skipherra á
„Pogo“.
„Pogo, herra skipherra?“
„Já. Þér eruð svo nýlega kominn, að yð-
ur er ekki ljóst, að hér hafa hlutirnir sitt
sérstaka heiti. Skipið, ég og þér sennilega
líka. Sjáið þér til; ég hugsa málið á þess-
um forsendum: íshafsferðir eru hundleið
inlegar. Þessi uppnefni eru nauðvörn,
skiljið þér? Nauðvörn gegn einveru og
leiðindum á þessu íshafssvæði. Þér kynnist
því von bráðar, er við komum á ísasvæðið.
Og enn eitt, bátsmaður: Verið elcki strang-
ur við undirmenn yðar að óþörfu. Menn
verða fljótt uppnæmir fyrir smámunum
hér norðurfrá."
„Eg þori að fullyrða, skipherra, að hjá
okkur köfurunum kemur enginn stéttar-
munur til greina undir yfirborði sjávar.
Það eru engar stjörnur eða önnur virð-
ingarmerki á gúmmísamfestingunum okk-
ar!“
Skipherrann glotti enn. „Hjá ykkur köf-
urunum virðist þetta sjónarmið eiga við
bæði ofan og neðansjávar skilst mér. Það
er ágætt þannig.“
Allan bátsmaður kvaddi á þann hátt.