Nýtt S.O.S. - 01.10.1959, Qupperneq 11

Nýtt S. O. S. 11
sem fyrirskipaður er í sjóhernum. Álit
hans á skipherranum hafði ekki minnkað
við þennan fund. Og allir skipverjar á
Labrador báru óskoraða virðingu fyrir
Thomas C. Pullen skipherra. Það var vel,
því hann varð að gera rniklar kröfur til
manna sinna. Svo var í þessari ferð og eigi
síður í þeirri næstu.
Næstu daga Iiélt Labrador í norðurveg.
Klukkustund eftir klukkustund, mílu eft-
ir mílu, dag eftir dag. Það er siglt fram-
hjá Baffins-landi og inn í eyjaklasann úti
fyrir nyrzta odda Kanada. En nú var ferð-
inni hagað með óvenjulegum hætti. Aft-
ur og aftur var vélsímanum hringt á
,,Stop“. Vísindamennirnir níu, sem kornti
um borð í Halifax, gerðu margvdslegar
athuganir, sem reyndust tímafrekar og
sumar erfiðar.
Og þessa daga gerðist það, að froskmenn
irnir fimm köfuðu í fyrsta sinn í þessari
ferð og nú var ekki lengur um neinar til-
raunir að ræða. Þeim voru falin ákveðin
verkefni, er þeir stigu niður í mælinga-
bátinn, sem gekk undir nafninu ,,Pogo“,
og úr honum fóru þeir niður á hafsbotn-
inn. Sjávarhitinn var sjaldan langt frá
frostmarki og ógerlegt að vera niðri leng-
ur en nokkrar mínútur í senn.
Verkefnin, sem köfurunum voru falin
voru neðansjávarmælingar ýmiskonar og
myndatökur. Svo virtist sem haffræðingar
leiðangursins væru hinir ánægðustu með
árangurinn.
I öndverðum ágústmánuði var komið
til Boothia-flóa. Og þá fyrirfannst enginn
sá maður um borð, sem ekki leit út eins
og sannur heimskautsfari. Þykk ullarpeysa
með uppbrettum kraga var nú einskonar
einkennisbúningur þessara norðurfara.
Skeggvöxturinn var orðinn allmyndarleg-
ur og sumum fannst í fyrstu dálítið skrýt-
ið að sjá hina ungu sjóliða með alskegg.
Allir voru með dökk gleraugu til varnar
snjóbirtunni.
Er komið var í Boothia-flóa, þar eru seg-
uláhrif Norðurpólsins orðin mikil, jókst
annríkið um borð að miklum mun. Haf-
fræðingarnir voru alltaf að taka sjávarsýn-
ishorn og krukkurnar þeirra urðu æ fleiri.
En það var svo kalt í sjónum, að köfurun-
um vanst aðeins tími til að skjótast niður
á botninn, taka sýnishorn af sjó eða koma
með ísmola, eða taka myndir. Þegar upp
var komið, gátu þeir varla tekið við vindl-
ingi vegna kulda.
Fyrir nokkrum dögum hafði skipstjór-
inn loks lyft hulunni af þeirri leynd, sem
ríkti um þetta ferðalag. Töfraorðið var:
Norðvesturleiðin!
Það gekk enginn að því gruflandi, að
þetta mundi verða erfið ferð, mjög erfið.
Mönnum var þetta að minnsta kosti
Ijóst, er komið var í Boothiaflóann, hafi
þeir ekki vitað það fyrr. Það, sem í raun
og veru duldist bak við þetta orð: Norð-
vesturleið, var Heh íti — og aftur helvíti.
Þetta ferðalag mundi áreiðanlega fela í
sér miklar hættur, óvænta atburði, hver
veit hvað kann að ske á þessum slóðum
norðurhjarans.
Leiðangursmenn höfðu komizt að raun
um það, að veðrinu er ekki að treysta
stundinni lengur. Það getur breyzt á einni
mínútu úr glaða sólskini og heiðríkju I
svartaþoku, já, svo svarta, að ekki sér fram
fyrir stefni skipsins.
fsinn var þó hættulegastur. Það vissu
allir, jafnt yfirmenn í brúnni og óbreytt-
ir sjóliðar. En þó ísinn væri ógnvekjandi,
voru ótal hættur aðrar. ísinn getur komið
eins skyndilega og þokan, hrannast upp á
stórum svæðum og lokað öllum leiðum.
Stormarnir gátu líka brostið á er minnst