Nýtt S.O.S. - 01.10.1959, Side 13

Nýtt S O S 13
ísbreiðu, þar sem ferlegir jakarnir voru á
sífelldri hreyfingu.
Þá gall við liá og hvell rödd í hátal-
aranum: „Loftskeytamaður til skiplierra!
Loftskeytamaður til skipherra! Loftskeyti
frá bandaríska ísbrjótnum „Edisto“! Eg
endurtek: Loftskeyti frá bandaríska ís-
brjótnum „Edisto“: Höfum misst skrúf-
una, liggjum í samfelldum ís, þurfum á
hjálp að lialda!“ Þá fylgdi nákvæm frá-
sögn af stöðu skipsins og skeytið endur-
tekið.
Fyrst í stað mælti enginn orð af vörum.
Mundi þá flestum um stund verið luvgsað
til þess, í hvílíkum helgreipum menn
voru norður þar. Næst kæmi kannske röð-
in að skipinu þeirra, kannske brotnaði
skrúfan og ísinn mundi jafnt og þétt
þjarma að hinu vanmáttuga skipi. Yfir-
mönnunum varð strax ljóst; h\að þetta
uggvænlega skeyti fól í sér. Þeir fóru sam-
stundis að reikna af kappi. Sjókort tekin
fram og mælistika. Og þegar Pullen skip-
herra kom á stjórnpall var Harris Mac
Lean siglingafræðingur búinn að reikna,
hversu fjarlægðin var mikil. „Hann er
staddur 18 sjómílur í norðaustur frá okkur
skipherra."
Labrador átti mikilsverðu rannsóknar-
hlutverki að gegna, hlutverki, sem var tal-
ið hafa stórmikla þýðingu varðandi varn-
ir landsins. En í átján milna fjarlægð var
skip í háska statt.
„Sendið skeyti til Wills flotaforingja,"
skipaði Pullen. „Förum til aðstoðar ís-
brjótnum Edisto.“ Skipun í vélarrúm: All-
ar sex vélar fulla ferð áfram! Stefna tekin
á Edisto! Báðar vaktir til starfa!"
Um leið og þessi skipun var gefin hófst
ferð, sem enginn, sem þátt tók í henni,
mun nokrku sinni gleyma.
Tosty Allan vissi hvað hans beið, er
skipun barst um, að báðár vaktir skyldu
tafarlaust taka til starfa. Hann fór í kaf-
arabúninginn, spennti súrefnisflöskurnar
þrjár á bakið. Fram að j)essu hafði Labra-
dor siglt innan um lausa jaka, er ollu ekki
neinum teljandi erfiðleikum. En nú, eftir
tæpra tveggja rnílna leið, er svo komið, að
ekki er að sjá framundan annað en enda-
lausar raðir borgarísjaka. .4 stjórnpalli
bíta menn á jaxlinn, er þeir sjá Jiessi fer-
legu ísbjörg rísa fyrir stafni. En Jreim er
ekki í hug að láta bugast, þeir hafa öðlazt
rnikla reynslu í íshafsferðum. Nú mátti
lieyra skýrar og greinargóðar skipanir í
hátalaranum:
„Spurning til radsjárvaktar: Hve mikil
er víðátta ísbreiðunnar?"
Orstuttu síðar kemur svarið: „Það sézt
ekki út yfir ísbreiðuna!"
„Orðsending frá brúnni: Koptinn til-
búinn að fara á loft. Leitið vandlega um
ísbreiðuna að beztu leiðinni fyrir ísbrjót-
inn!“
Eitt af því, sem íshafsleiðangrar nútím-
ans hafa fram yfir Jrá eldri, eru koptarnir.
Fyrir atbeina þeirra eru því miklu meiri
líkur fyrir því, að draumurinn gamli um
norðvesturleiðina geti orðið að veruleika.
Koptarnir-hefja sig til flugs með mikl-
um dyn í lofti. Fyrstur fer stóri koptinn.
Hann hefur tvo hreyfla og tekur beina
stefnu afram. Litlu koptarnir fljúga hins-
vegar í stórum sveig út frá skipinu til bak-
borðs- og stjornborðshliða. Þetta eru kopt-
ar af Sikorski-gerð, litlir 'og léttir. Þeir
eiga að athuga hversu langt ísbreiðan nær
til hliða. Á stjórnpalli hvíla augu
allra a hátalaranum og menn leggja eyrun
við, því hann hefur verið stilltur á beint
samband við flugmennina frá loftskeyta-
klefa. Fregnirnar, sem flugmennirnir
senda eru ekki uppörfandi, því ísbreiðan