Nýtt S.O.S. - 01.10.1959, Qupperneq 16

16 Nýtt S O S
Þá kváðu allt í einu við ógurlegir
brestir og brak. ísinn, sem liafði hindrað
för skipsins, brotnaði! Labrador minnti
einna helzt á hest, sem tekur feikna við-
bragð, er hann finnur til undan sporum
reiðmannsins. Hann rak trjónuna í íshell-
una eins og hundur, sem bítur frá sér í
ofsareiði.
Labrador var aftur laus úr viðjum og
hélt áfram för sinni.
„Hvernig lætur skipið að stjórn?“ spurði
skipherrann, er hann kom aftur á stjórn-
pall.
„Það sækir nokkuð á stjórnborða, Sir,“
svaraði siglingafræðingurinn. „Stýri eða
skrúfa hlýtur að hafa orðið fyrir einhverj-
um skemmdum. En skipið lætur samt
sæmilega að stjórn og fer með fullum
hraða.“
Pullen skipherra kinkaði kolli án jress
að mæla. Svo mælti hann til siglingafræð-
ingsins: „Hann er talsvert þéttur.“
„Já, jjað má nú segja, Sir. En skipið er
sannarlega gott.“
Og jiað var vissulega sameiginlegt álit
allra urn borð. „Hann er fjandanum sterk-
ari. Annars hefði hann ekki þolað ]retta.“
Fjórum klukkustundum síðar sást Ed-
isto greinilega nokkur hundruð metra
framundan. Það sýndist vera barnaleikur
að komast þá vegalengd í samaburði við
það, sem búið var. Labrador dró nokkuð
úr ferðinni, en hélt sitt strik, þráðbeint
og örugglega unz hann hafði brotið ísinn
allt að stefni ísbrjótsins bandaríska. Þetta
var djarflega gert og ekki á færi annarra
en mikilla skipstjórnarmanna. Hefði illa
til tekizt gat svo farið, að skipin rækjust
sarnan með Jreim hræðilegu afleiðingum,
sem Jrað liefði haft í för með sér. Kopti
flutti dráttartaug milli skipanna og næsta
morgun hóf Labrador að draga Edisto og
var lnindrað metra bil milli skipanna.
Þá er Edisto var kominn á frían sjó,
var honum ekkert að vanbúnaði að fara
allra sinna ferða hjálparlaust. En áður
mundi Allan bátsmaður og kafararnir fjór-
ir þurfa að taka til hendinni.
Já, Jrað mundi verða nóg að starfa í
neðra!
Pullen skipherra stjórnaði sjálfur köf-
unarstarfinu. Tosty Allan fór fyrstur nið-
ur í ískaldan sjóinn. Það var vandalítið að
gera áætlun um, hve lengi liann mundi
verða niðri: Eftir fimm mínútum mundi
hann svo loppinn á liöndum, að hann gæti
ekki lialdið á neinum hlut. Eftir sex mín-
útur mundu fótleggir og handleggir verða
stífir af kulda, en að sex mínútum liðn-
um mundi verða lífshættulegt að vera
lengur niðri.
Sem sagt, fáeinar mínútur niðri í senn
og þá varð að koma upp aftur. Þegar upp
kæmi, mundu menn svo taka á rnóti köf-
urunum og fylgja Jreim niður í lilýjuna
í skipinu. Tosty Allan rann hægt niður í
dimrnt djúpið, kafarabúningurinn féll fast
að líkamanum. Kuldinn var nístandi bit-
ur. Nú stóð hann andspænis skrúfublöð-
unum. Tosty Allan flýtti sér að rannsaka
skrúfublöðin og hann komst að raun um,
að Jjau voru allmikið beygð. Labrador
hefði ekki mátt vera öllu lengur fastur í
ísnum, Jjví j^á liefðu skrúfurnar hans feng-
ið sömu útreið.
En nú hafði hann ekki lengur ráðrúm
til þess, að athuga bakborðsskrúfuna:
hann gat varla hreyft hendurnar, fingurn-
ir voru orðnir tilfinningalausir er hann
kom upp á yfirborðið hjá bátnum ,,Pogo“.
Gene Fulmer fór nú niður til Jress að
skoða bakborðsskrúfuna, en Oliver fór að
athuga stýrið. F.n á meðan höfðu aðrir
menn hröð handtök og drógu kafarabún-