Nýtt S.O.S. - 01.10.1959, Síða 17

Nýtt S O S 17
inginn af Tosty Allan. Ellefu sinnum varð
að fara niður til þess að athuga skemmd-
irnar, en að þeim athugunum öllum lokn-
um fluttu þeir skipherranum fáorða
skýrslu um niðurstöður sínar:
„Báðar skrúfurnar eru beygðar, en
hvergi brotnar. Stýrið hefur við nána at-
hugun ekki reynzt skennnt og skipsskrokk-
urinn ekki heldur.“
Nú kom til kasta Thomas C. Pullen
skipherra, hvað gera skyldi að fengnum
þessum upplýsingum froskmannanna. Þeir
voru kallaðir „vitfirringar" í gamni, því
það þótti sem næst óðs manns æði að kafa
niður á milli jakanna í sjó þar sem er
kaldara en í venjulegum ísskáp.
„Stefna á Bellotsund!“ fyrirskipaði Pull-
en skipherra. „Fulla ferð áframl"
Enginn um borð hafði neitt við þessa
ákvörðun að athuga. Þvert á móti tóku
þeir henni með glöðu geði. Morten laut-
inant sagði, um leið og hann spýtti fyr-
irlitlega út fyrir borðstokkinn beint á
jaka, sem lónaði. framhjá: „Við skulum
sýna ykkur livað við getum, helvítin ykk-
ar.“
En þeir sýndu þeim það ekki.
o O o
Síðdegis 20. september — á fullri ferð
um íssvæðið — barst loftskeyti frá Mason
flotaforingja, sem var yfirmaður ratsjár-
þjónustunnar á norðursvæðinu. Flota-
foringinn skipaði Labrador að snúa við!
Tilfellið með Edisto hafði fært mönnum
heirn sanninn um, hversu hættulegt er,
jafnvel fullkomnustu ísbrjótum, að vera
einir á þessum slóðum. Og eftir að Edisto
snéri heimleiðis, var ekkert skip nálægt,
er gæti komið Labrador til aðstoðar, ef
slys bæri að höndum.
„Hverju á ég að svara, Sir?“ spurði loft-
skeytamaðurinn Pullen skipherra.
Pullen skálmaði fram og aftur á stjórn-
pallinum með hendur í vösum. Hann var
ekki árennilegur útlits. Nú, þegar þeir
stefndu á Bellotsundið, nú átti að snúa til
baka. Pullen hélt áfram að ganga um gólf
og svaraði engu.
„Sir?“ spurði loftskeytamaðurinn hik-
andi.
„Ekki neinu meðan við erum á þessu
svæði hérna“, svaraði Pullen skipstjóri.
Allt í einu brá fyrir strákslegu glotti á
vörum hans: „Við skulum sjá til, hvernig
okkur gengur hérna.“
Og svo fór um sjóferð þá, að Mason
flotaforingi varð að bíða heilan dag eftir
svari ísbrjótsins Labrador. Það var ekki
fyrr en næsta dag, að Pullen sendi svar-
skeyti sitt. En einmitt þann morgun komst
Labrador úr íssvæðinu á auðan sjó. I skeyt-
inu segir, að ferðinni sé haldið áfram í
stefnu á Bellotsund. Virtist ekkert vera
varhugavert um framhald ferðarinnar eins
og á stóð. Framundan var íslaus sjór og
nú væri meiri líkur til, að förin mætti
heppnast en nokkru sinni fyrr.
Skipherrann beið svarsins óþreyjufull-
ur. Er svarið kom litu menn hvorir á
aðra fullir undrunar. Frá flotastjórninni
hafði borizt mjög stutt og laggott svar:
„Hundraðasti og nítjándi sálmur, hundr-
aðasta og þriðja vers. Mason.“
„Sa-kið biblíuna tafarlaust!“ skipaði
Pullen skipherra.
Og þá var fundinn lykillinn að þeim
boðskap, er sjóherstjórnin flutti Labra-
dorsmönnum. Þar stóð svart á hvítu:
„Hversu sæt eru fyrirheit þín gómi mín-
um, hunangi framar munni mínum."
Menn hentu garnan að þessu um borð
og skipið bar hratt áfrarn í stefnu á Bell-
otsund. Koptarnir voru á lofti, en urðu að
vera í námunda við skipið, því storntar