Nýtt S.O.S. - 01.10.1959, Qupperneq 19

Nýtt S O S 19
ekki unnt að greina frá djúpsævinu þegar
siglt var um sundið. Þrátt fyrir þessa nið-
urstöðu ákvað Pullen skipherra, að freista
þess samdægurs, að brjótast í gegn á I.abra-
dor.
Labrador sigldi nú inn Bellotsund með
hægri ferð. Ratsjáin var stöðugt í gangi
svo og bergmálsdýptarmælir. Sú spurn-
ing brann á allra vörum, hvort þetta skip,
sem hafði gengið ferðin svo vel frarn að
þessu, mundi komast leiðar sinnar í þessu
óárennilega sundi.
I þetta sinn bar sundið sigur af hólmi
en ekki ísbrjóturinn!
Allt í einu tifar vélsíminn á ,,Fulla ferð
til baka!
Fyrir stafni voru grynningar, sem hefðu
getað búið skipinu sinn skapadóm.
Klukkustundu síðar var aftur komið á
grunnt vatn og enn voru vélarnar knúð-
ar ítrasta afli afturábak.
Nú var svo komið, að mjög sterkur
straumur rak skipið áfram. Var þetta alls
ekki hættulaust og mjög erfitt að stýra
skipinu í straumhörðu sundinu.
Þann 23. september voru enn miklar
grynningar framundan, en þá var Labra-
dor kominn nokkuð langt inn í sundið.
Pullen skipherra fór sjálfur margar rann-
sóknarferðir í kopta til þess að athuga all-
ar aðstæður í sundinu, sem virtist ætla að
verða ærið örðugt viðureignar. Fjórum
sinnum neyddist hann til að hverfa frá,
en í hvert sinn virtist ekki vanta nema
herzlumuninn að markinu.
Og nú, er Pullen flaug yfir sundið sá
hann þá sjón, er olli því, að hárin risu á
höfði hans.
í sundinu miðju var slíkur ógnarstraum-
ur, að hann var sem ólgandi röst yfir að
líta. Um háflóð mundi ekkert hafa borið
á þessum stríða straumi. Meira að segja
rnundi Pogo hafa farið hér um án þess
að áhöfnin hefði séð nokkuð athugavert.
En nú, er lágsjávað var, mátti greinilega
sjá kletta og klungur á stóru svæði, aðeins
nokkur fet undir sjávarmáli. Þar lá dauð-
inn vissulega í leyni og mundi hafa búið
skipi og mönnum aldurtila, ef ekki hefði
verið aðgætt í tíma. Eftir stefnu ísbrjóts-
ins að dæma, mundi hann hafa farið að-
eins örfáa metra frá klettunum. Straumur-
inn hefði hæglega getað borið skipið upp
á þessi hættulegu sker. Og þá hefði verið
úti um ísbrjótinn Labrador. Þessar tálm-
anir voru áreiðanleg örðugasti hjallinn á
leiðinni.
Og nú var auðsætt, að heimskautaveðr-
áttan ætlaði að fara að sýna þessum ferða-
glópum í tvo heimana. Bylur stóð af Som-
merseteyjum, jakarnir rákust saman eins
og graðungar, sem setja undir sig hausinn,
og öldurnar risu hátt, þar sem var auður
sjór. í slíkum veðraham hefði verið óðs
manns æði að halda ferðinni áfram. Labra-
dor lagðist þá í landvar undan Baffineyju.
í heila viku geisaði svartabylur með
miklum stormi, þá létti upp og varð heið-
skírt veður, en aðeins einn dag. Svo hófst
sami darraðardansinn á nýjan leik. Heim-
skautssumarið var liðið. Veturinn var
skollinn á og þar með loku skotið fyrir
framhald leiðangursins.
Pullen skipherra var þungt fyrir brjósti,
er hann skipaði svo fyrir, að nú skyldi snú-
ið við heim á leið. Leyndardómar Bellot-
sunds voru enn ókannaðir. Þeim hafði
aðeins heppnazt að lyfta örlítið fortjaldi
leyndardómanna.
Margur maðurinn gnísti tönnum af
vonbrigðum er stefnan var tekin í austur-
átt — heim.
„Við komum aftur!“ hrópuðu þeir. -