Nýtt S.O.S. - 01.10.1959, Síða 20

20 Nýtt S O S
„Fjanclinn hafi það, við skulum konia aft-
ur!“
Og — þeir áttu eftir að koma aftur . . .
o O o
Labrador var settur í þurrkví í Halifa*í
er heim kom. Var nú hafin gagngerð at-
hugun á skipinu. Kom þá í ljós, að norður-
skautsísinn hafði klórað betur, en ætlað
var í fyrstu. Gagngerð viðgerð varð ekki
umflúin.
Pullen skipherra og aðrir yfirmenn á
Labrador settust ]dó ekki í helgan stein.
Þeim var falið ásamt vísindamönnum og
sérfræðingum í norðurheimskautssigling-
um, að rannsaka til hlítar livert smáatr-
iði þess árangurs, er náðist í þessari rann-
sóknarför norður. Hvert smáatriði var
þrautprófað og fellt inn í þá heildarmynd,
sem náðist. Eftir þá reynslu, sem fékkst
af ferð Edisto, mundi nú ekki farið sunn-
arlega fram hjá Baffineyjum heldur norð-
úr við Baffinland um Daviessund, þá um
Lancastersund og framhjá Prince Regent-
eyjum. Þetta var bundið fastmælum. En
það, sem ekki var hægt að fastákveða var
það, hvort Bellotsundið mundi reynast
fært skipum. Það var enn hinn mik'i
Jeyndardómur. \'ið þá spurningu glímdu
menn næsta ár . . .
Þá er kominn 1. júlí 1957.
Labrador II leysir landfestar í Halifax.
Skiplierra er enn Thomas C. Pullen. Stefn-
an er tekin á Nýfundnaland. Nú voru
mörg ný andlit um borð, en líka marg-
ir sjómenn, sem höfðu komizt í kynni við
Bellotsundið á liðnu ári, og voru nú full-
ir eftirvæntingar vegna nýrra kynna. Þess-
ir gamalreyndu sjóliðar voru ekki í nein-
um vafa um, hvað lægi að baki þessari
skipun um að fara til Nýfundnalands. Og
nýliðarnir voru brátt leiddir í allan sann-
leika í þessu efni. Ferðinni var heitið
lengst í norður til Bellotsunds!
Tosty Allan hafði ekki kosið að gera
neinar breytingar á kafaraliðinu. Þeir fjór-
ir, sem fóru síðustu ferðina, voru allir
með nú, og Allan var hæstánægður með
það. Þeir höfðu allir öðlazt mikla reynslu
og voru menn harðgerðir með afbrigðum.
Nýliðarnir meðal áhafnarinnar fengu
að reyna það aðeins sex dögum eftir brott-
för, eða 7. júlí 1957, hvað slík ferð sem
þessi getur borið í skauti sínu.
Labrador hafði brotizt gegnum breitt
ísabelti án teljandi erfiðleika og var nú
kominn inn í allbreiða rennu, þar sem
var auður sjór, en þó með einstökum stór-
um rekísjökum. Þá skall allt í einu á sót-
svört þoka. Á þessum slóðum getur hún
skollið á eins skyndilega og hendi er veif-
að.
Labrador hélt áfram ferð sinni eins og
ekkert hefði í skorizt. Menn fylgdust af
gaumgæfni með ratsjánni. Fyrir atbeina
hennar hafði þokan, hinn gamalkunni ó-
vinur allra siglingamanna, misst brodd
sinn.
Til vonar og vara lét yfirmaður sá, er
stjórnaði vaktinni, fjölga mönnum á vakt.
Það var þessi aukavakt uppi í siglu skips-
ins, sem raunverulega bjargaði Jdví. Það
munaði ekki hársbreidd að illa færi;
mátti ekki muna parti úr sekúndu! Allar
vélar voru settar á fyllstu ferð afturábak,
og nú gaf að líta fyrir stafni skipsins
hvítan risavegg: Borgarísjaka.
ísbrjóturinn dró úr hraðanum og það
var sem hann titraði stafna á milli. En
það virtist næstum heil eilífð unz 12 hnúta
ferð hans minnkaði niður í 8 — 7 — 6 —
5 — 4 — 3 —2 — En samt sem áður, skrið-
urinn var svo mikill, að Labrador rakst
á borgarísjakann.