Nýtt S.O.S. - 01.10.1959, Síða 21

Skipverjar stóðu á öndinni. ísjakar &
reki hafa reynzt langsamlega hættulegast-
ir vágestir í allri siglingasögunni. ()g nú
hatði Labrador rekizt á svo að utn nnin
aði.
ísstykkjum rigndi yfir skipið. Nokkrar
sekúndur riðaði borgarísjakinri til og frá.
Ef honum hvolfdi mundi hann sennilega
skella ofan á skipið og mylja það undir
sig. Menn biðu í ofvæni þess, er nú mundi
ske.
En ekkert skeði!
Smám saman kyrrðist borgarísjakinn.
„Hæga ferð afturábak!" var skipað í
brúnni og þumlung eftir þumlung þokað-
ist skipið frá glitrandi ísnum. Eftir fá-
einar sekúndur var skipið: „Hálfa ferð
afturábak!" og þá: „Fulla ferð afturábak.“
Labrador var laus! Sterka stálbrynjan
hafði borgið honum. Hún hafði komið í
veg fyrir, að ísinn skæri byrðinginn eins
og hnífi væri brugðið á hann. Þann veg
hafa mörg skip farizt allt fram á þennan
dag. Norðuríshafið hafði sent útvörð sinn
í veg fyrir skipið. Hann hefði hæglega
getað orðið því örlagadómur.
Nákvæmlega viku seinna, hinn 14. júlí
1957, fékk Tosty Allan og félagar hans
nóg að starfa. Nýtt og óvenjulegt starf.
Loks birti upp og þá var skipið statt úti
fyrir strönd .Labradors. Vindur var aðeins
þrjú til fjögur stig, en margar grynningar
var að varast á þessari leið. Þetta kom
engum á óvart, þvert á móti hafði Labra-
dor leitað uppi þessar grynningar. Það
var gert í þeim tilgangi, að reyna að finna
nýja leið, enn norðar en í fyrra skiptið.
Nú var afráðið að láta kafará ryðja með-
alstórum klettunr úr vegi, sprengja þá í
sundur, og gera með þeim hætti örugga
skipaleið. Þetta kalla kafarar að „hoppa
eins og engispretta."
---------------------- Nýtt S O S 21
Tosty Allan skipaði öllum köfurum sín-
um til þessa verks. Fyrsta sprengingin var
framkvæmd' á 12 metra dýpi. Hitastigið
var nákvæmlega o. Því varð að hafa snör
handtök að koma sprengjunum fyrir.
Þessa aðferð höfðu kafararnir æft hvað
eftir annað. Þetta gekk skjótt fyrir sig.
Nokkur liögg með hamrinum og sprengi-
efnitiu var komið fyrir í holunni. Svo varð
að flýta sér upp eins og mest mátti verða.
Brátt ólgaði sjórinn þar sem kletturinn
liafði verið. Strax á eftir fór Allan niður
til þess að athuga árangurinn.
Það var alls ekki eigandi á hættu, að
viðhafa þessa aðferð í Bellotsundi. Kraft-
miklar sprengingar gátu hægiega lokað
sundinu sem skipaleið. En það var hægt
að láta allstóra kletta ,,hoppa“ úr vegi.
Aferðin þótti gefa góða raun.
Labrador hélt áfram ferð sinni hægt en
öruggiega. Nú var farið um Baffinflóa, ut-
an við Baffineyna, en ekki um Foxe-Bassin
og Boothiaflóa eins og í fyrri ferðinni.
En þar senr svo að segja hver metri þess-
arar leiðar var NÝ LEIÐ. varð að fara
mjög hægt, mílu eftir mílu, og margvísleg-
ar athuganir framkvæmdar af köfurum og
haffræðingum. Koptarnir voru á sífelldu
ferðalagi, komu varla um borð nema til
þess að taka eldsneyti.
Svo rann upp 23. júlí. En sá dagur átti
sína sögu og verður nú frá því greint nán-
ar.
Það var um hádegi, er kvað við gjall-
andi aðvörunarhringing um allt skipið.
Þessi aðvörun kom upphaflega frá kopta
nr. 1, er sendi hana um loftskeytatæki
sitt. Hann sendi eftirfarandi:
„Flugvélin steyptist niður. Flugmaður
og farþegi báðir slasaðir, en ekki veru-
lega. Þurfum nauðsynlega á hjálp að