Nýtt S.O.S. - 01.10.1959, Qupperneq 22

22 Nýtt S O S
halda.“ Og loks var gefin upp staða kopt-
ans.
En staða sú, er flugmaðurinn gaf upp,
var „Peter Point-fjall.“ Fjall þetta er að-
eins nokkur hundruð metra hátt, en i 11 -
kleift og hlíðar þess ísi þaktar. Raunveru-
lega er jrað ókleift og stormhviður skella
þar á, þá er ntinnst varir. Af þeim sökum
má heita útilokað að lenda þar á þyril-
vaengju. Kopti nr. 2 átti nú að athuga al',-
ar aðstæður í námunda við fjallið. Hann
fór strax af stað til þess að undirbúa björg-
unartilraunir eða bjarga mönnunum þá
þegar, væri þess nokkur kostur.
En hálfri klukkustund síðar barst enn
neyðarkall til Labrador:
„Kopti nr. 2 eyðilagðist í stormsveip.
Áhöfnin heil á húfi.“
Nú þurfti að bjarga fjórum mönnum
á „Peter Point". Og sennilega voru tveir
koptar gerónýtir. Tveir koptar af þremur,
sem þeir höfðu meðferðis. En hvernig átti
nú að bjarga þeim félögum, eftir að fyrstu
björgunartilrauninni hafði lokið með
missi annarrar flugvélarinnar?
Yfirmenn skipsins komu saman á skyndi-
fund og niðurstaðan varð sú, að aðeins
ein lausn væri fyrir hendi: Þriðji og síð-
asti koptinn. sem hafði tvo sterka hreyfla,
varð að fara. Þetta þýddi, að það varð
að leggja síðasta og stærsta koptann og
flugmann á honum í þessa hættu. En þessi
kopti þurfti stærra svæði til lendingar en
lúnir koptarnir. Og nú var ekki annars
kostur en bíða betra veðurs, annað hefði
verið hið mesta flan. En það var annað
en gaman að bíða meðan fjórir menn
húktu uppi á fjallstindi í nístandi heim-
skautskulda, vatns- og matarlausir og haf-
andi ekkert til að skýla sér með.
Eitt var víst. Það varð að færa þeim
vistir, hvað sem tautaði. Hinsvegar var
erl'itt að finna lausn á þeim vanda, hvern-
ig það mætti ske, að flytja vatn og matar-
birgðir upp á fjallið. F.f kopti kæmist það
nærri. að unnt væri að kasta niður mat-
vælurn og vatnsdunkum, þá ætti hann að
geta lent án áhættu og bjargað hintun
fjórum nauðstöddu mönnum. En nú
hafði einmitt annar koptinn farið flatt á
því að fljúga of nærri fjallinu. Ef mat-
vælum væri kastað úr það mikilli hæð, að
koptinn væri óhultur, mundu vistirnar
sennilega eyðileggjast og væru mennirnir
þá engu betur settir.
F.inn vísindamannanna á Labrador kom
þá með hugmynd, er gæti orðið til bjarg-
ar. Maður þessi hét Arthur Collins og
vann að rannsóknum á hafísnum.
Hugmynd Collins var sú, að frysta mat-
vælin og vatnsdunka inn í stórar íshell-
ur, fljúga svo með birgðirnar til Peter
Point og varpa þeim niður úr 60—70
metra hæð. ísinn nnindi að vísu splundr-
ast, er hann lenti á fjallinu, en niður-
suðudósir og vatnsdunkar mundu verða
heilir!
Næsta dag, er bar upp á 24. júlí, heppn-
aðist að bjarga Jreim félögum af stóra
koptanum. En nú mundi verða að Ijúka
ferðinni — og ferðalokin voru fyrir mestu
— án þess að geta gripið til annarra flug-
véla en stóra koptans.
Þrátt fyrir það ákváðu yfirmenn leið-
angursins einrónra að halda ferðinni á-
fram.
Og Jrann 21. ágúst var ferðinni Jrar kom-
ið, að Labrador náði Bellotsundi norðan-
verðu og hafði þá farið um Prince Regent-
sund. Nú mundi koma í ljós, hvort sú
reynsla, er leiðangursmenn höfðu aflað sér
síðastliðinn vetur, mundi koma að tilætl-
uðum notum. Það, sem verða mundi verst-
ur þrándur í götu Labradors var þetta: