Nýtt S.O.S. - 01.10.1959, Qupperneq 23

Nýtt S O S 23
Fyrst er að nefna „Magpie“ stóra neðar-
sjávarklettinn í sundinu. í öðru lagi
nokkrir niinni klettar, sem gerðu Larson
svo erfitt fyrir, er hann reyndi við sund-
ið 1941. í þriðja lagi voru svo grynning-
arnar út frá Pemmican Rock vestast í sund-
inu og var liaft fyrir satt, að leiðin væri
ófær stórum skipurn vegna þeirra.
Næsta morgun urn sólarupprás, hóf
koptinn sig á loft og flaug eftir Bellot-
sundinu, þessa 17 mílna leið.
Að skammri stundu liðinni sendi hann
svohljóðandi tilkynningu: „Sundið er ís-
iaust!“
Þetta var fyrsta góða fréttin um langan
tíma. En nú mundi verða nóg að gera fyr-
ir Pogo og kafarana. Klukkan 10,30 hélt
Pogo af stað út sundið.
„Nú verðum við að láta hendur standa
fram úr ermum piltar,“ sagði Tosty Allan.
„Og ég hugsa, að sú vinúa verði okkur
minnisstæð löngu eftir að henni er lokið.“
Hann reyndist sannspár. Fyrsta verkefni
Pogo var ,að mæla dýpið. Annað verk-
efni, kannske ennþá mikilsverðara, var að
setja út miðunardufl. Loks var þriðja verk
efnið, þar sem kafararnir komu til sög-
unnar, en þeirra hlutverk var að láta
klettadrangana, sem tálmuðu umferða
„hoppa“ i'u vegi. Þetta var hin versta
vinna niðri í ísköldum sjónum. Hitt var
engu betra, að straumur er þarna svo mik-
ill, að illstætt var á botninum og urðu
kafararnir að vinna rammlega bundnir.
Þeir urðu að láta draga sig upp, er þeir
höfðu verið hæfilega lengi niðri.
Er þeir komu urn borð í Labrador um
kvöldið gaf Morten lautinant svohljóð-
andi skýrslu:
„Sundið er 50 til 100 faðma djúpt, sem
þýðir, að skip af öllum stærðum gela
siglt um það. Larsonkletturinn og kletta-
sundið við Pemmican Rock er hægt að
gera siglingafært með sprengingum. F.n
—,“ bætti lautinantinn við lágum rómi,
„við „Magpie" er ekkert að gera.“
Nei, við Magpie var ekekrt hægt að
gera. Þar var kafað og klettur þessi kann-
aður vendilega frá öllum hliðum. Nokkr-
ar sprengingar voru gerðar til reynslu, sér-
staklega sterkar sprengingar. En Magpie
var svo stór klettur og þungur, að það var
ógerningur að láta hann „hoppa“. Það
eina, sem hefði unnið á honum hefði ver-
ið risasprenging, sprenging, sem trúlega
hefði haft það í för með sér, að sundið
hefði lokazt. Þar með hefði draumurinn
um norðvesturleiðina verið endanlega úr
sögunni.
Að kvöldi næsta dags skýrði Moren
lautinant enn frá athugunum þeirra fé-
laga: „Dýptarmælingum haldið áfram.
Dýpi mikið. Siglingaduflin hafa ekki
haggazt þrátt fyrir mikinn straum.“
Þessi tilkynning kostaði Alan Cavenagh
siglingafræðing flösku af góðu wiskíi.
Hann hafði veðjað við skipherrann, að
þessi mikli straumur mundi slíta duflin
upp. En hann lét flöskuna af hendi með
glöðu geði, því missir hennar þýddi, að
undirbúningsathugunum var lokið og nú
var hægt að fara að leggja á sjálft sundið.
Um kvöldið klukkan 21 lét Pullen skip-
herra kalla saman alla foringja og undir-
foringja skipsins. Hann kvaðst raunar ekki
hafa rnikið að segja. Það væru aðeins fimm
orð, en þau hefðu samt heimssögulega
þýðingu: „Á morgun förum við sundið!“
Og þessi sögulegi morgunn rann upp
24. ágúst 1957. Dagur, sem átti eftir að
verða skráður gullnum stöfum í bók sigl-
ingasögunnar.
Um klukkan níu um morguninn til-
kynnti Pullen skipherra, að nú rnundi lagt