Nýtt S.O.S. - 01.10.1959, Side 29

Nýtt S O S 29
átt að vera búið að gefa loftskeytamönnun-
um skipun um að kalla á hjálp. Hins veg-
ar gat Rogers ekki starfsskyldu sinnar
vegna látið neitt uppi um það, að eld-
bjarminn, sem um ræddi, væri frá skipi
hans.
Skömmu síðar kom Alagna aftur. „Allt
er í megnustu óreiðu á stjórnpallinum,“
sagði hann, „yfirmennirnir Jrvælast þar
hver fyrir öðrum eins og vitfirringar, og
ég hafði engin tök á að ná tali af skip-
stjóranum.“
Klukkan var þá nákvæmlega 3,15 —
Jrriggja mínútna Jragnarbilið var að hefjast
á 600 m. bylgjulengdinni.
Til þess að vekja á sér athygli og und-
irbúa jarðveginn fyrir SOS, sem auðvitað
hlaut að verða sent eftir nokkrar mínútar,
sendi Rogers nú í byrjun Jragnarbilsins
hina almennu kvaðningu, CQ, til allra
stöðva, ,,As 3 mins — bíð í 3 mínútur,"
kvað þegar við frá Tuckerton.
„Nei,“ svaraði Rogers, „verið viðbúnir
háskatilkynningu."
í lok þagnarbilsins, kl. 3,18, endurtók
Rogers kvaðninguna, en í sama bili slokn-
uðu ljósin í klefanum og tækin stöðvuð-
ust.
Varatækin voru þegar sett í samband, og
Alagna lagði af stað ennþá einu sinni upp
á stjórnpallinn, en losaði sig fyrst við
björgunarbeltið, sem var honum mjög til
trafala.
Þetta var 3. eða 4. ferð lians á fund skip-
stjórans. í næstu ferð á undan hafði hon-
um tekizt með miklum erfiðismunum að
ná tali af Warms.
„Nokkrar fyrirskipanir?" hafði hann
spurt.
„Allt í lagi,“ var eina svarið sem hann
hafði fengið, og með það hafði hann hald-
ið niður í loftskeytaklefann til Rogers.
Að þessu sinni sagði hann Wanns, að
ástandið færi að verða óþolandi í loft-
skeytaklefanum og Rogers myndi ekki öllu
lengur haldast þar við vegna lúta og reykj-
arsvælu. Ef þessu færi fram, mundi hann
kafna, áður en honum gæfist kostur á að
kalla á hjálp.
Warms brá sér afsíðis og spurði um
leið eins og úti á þekju: „Eru loftskeyta-
tækin í lagi, getum við sent SOS?“
„Auðvitað," svaraði Alagna, „þess vegna
hef ég alltaf verið að koma hingað.“ •
„Ágætt, sendið þá SOS.“
„Og hvar erum við staddir?" spurði Al-
agna.
„20 mílur suður af Nýja-Skotlandi,“
svaraði skipstjórinn.
Alagna þaut af stað aftur. En nú var
orðið með 'öllu ófært sömu leið til baka
vegna Iiitans og reykjarsvælunnar. Hann
hljóp því upp á stjórnpallinn aftur til þess
að reyna að ná þaðan símasambandi við
Rogers. En það var ekki til neins, síminn
var bilaður — allar raflagnir til stjórnpalls-
ins gereyðilagðar. •
Aftur í loftskeytaklefann varð hann þó
að komast, hvað sem Jrað kostaði. Og með
því að fara allskonar krókaleiðir niður um
neðri þilförin tókst honum að komast leið-
ar sinnar, hálfblindaður af svælu og reyk.
„Jæja, Rogers,“ hrópaði hann um leið
og hann kom auga á Rogers í gegnum
hálfopnar klefadyrnar. „Sendu út SOS.
Við erum 20 mílur suður af Nýja-Skot-
landi.“
Og neyðarmerkin flugu út í ljósvakann
með fullri orku stöðvarinnar, SOS, SOS,
SOS, de KGOV, KGOV (kallmerki skips-
ins).
Klukkan var 3,23 f. h. Rúmur hálftími
var liðinn, síðan yfirmennirnir höfðu
fengið að vita um upptök eldsins, en um