Nýtt S.O.S. - 01.02.1960, Síða 21

vanir að hafa tvær sprengjur meðferðis þessir Sundarland-flugbátar, þegar
þeir fara á kafbátaveiðar!“
Þama er svarið framundan. Svartur gljáandi olíublettur. Hinzta tákn
kafbátsins.
Og síðasta táknið um 60 félaga!
Þrátt fyrir mikla flugvélahættu leitar U — 178 vandlega að mönnum,
sem kynnu að vera ofansjávar. En sú leit er árangurslaus.
Eftir klukkustund er hætt að leita og U — 178 heldur áfram ferð sinni.
Leitin er árangurslaus.
Þarna er engan mann að finna.
Sprengja hlýtur að liafa hitt hinn ítalska kafbát, líklega meðan hann
var að kafa niður í djúpin, og reyna að komast undan.
Nokkrum mínútum seinna klýfur hárbeitt stefni kafbátsins U — 178
þetta blásvarta sorgarhaf.
„Svona eru rósirnar," sagði Spahr yfirforingi rámri röddu, „sem verða
gróðursettar á leiði okkar, þegar við hverfum héðan.“
Wiebe svaraði engu, en snéri sér að vélunum sinum.
*
Og U — 178 heldur áfram ferð sinni í suður átt fram hjá Góðravonar-
höfða.
Ferðin er þó oft mjög hæg, því stöðugt er verið að gera við vélamar,
ýmist á bakborða eða stjórnborða.
Strúbe er alltaf í vélarúminu, og gefur sér varla tíma til að sofa. At-
hygli hans beinist stöðugt að hljóðum í vélunum. Hann veit vel hvað það
þýðir, ef vélarnar stöðvast.
Vélarnar mega ekki verða fyrir neinu áfalli. Ef eitthvað kemur fyrir,
er ekkert hægt að gera, því engir varahlutir eru til um borð í kaf-
bátnum!
Þetta vita þessi 57 menn á U — 178 vel.
Þannig kveður þessi kafbátur hið fagurbláa Indlandshaf og hið grá-
græna Atlantshaf tekur nú við.
En þótt þessir menn um borð í U — 178 séu sterkir, geta þeir ekki
ráðið við örlögin.
Báturinn var nú kominn vestur fyrir suðurodda Afríku. Hann var bú-
inn að vera einn mánuð á leiðinni og var langt frá landi.
Nýtt S O S
21