Nýtt S.O.S. - 01.01.1961, Blaðsíða 5

stormspáin lætur ekki að sér hæða. Það er að
skella á veðurofsi.
Urn hádegi á jóladag er korninn mikill storm-
ur og stórsjór. Sjóirnir flæða yfir skipið fram-
anvert, það heggur og veltur á víxl.
Stormurinn færist í aukana og hann dregur
mjög úr ferð skipsins. Farþegarnir eru fyrir
löngu horfnir til klefa sinna og' hafa lagzt þar
fyrir, flestir sjóveikir.
Á annan jóladag er veðurofsinn orðinn slík-
ur, að fáir af áhöfninni hafa komizt í annað
eins. Það er skollið á fárviðri með 175 km vind-
hraða eða meira. Annað eins fárviðri hefur ekki
geysað á Norður-Atlantshafi síðustu hálfa öld-
ina.
Carlsen skipstjóri hefur ekki vikið af stjórn-
palli síðan á aðfangadagskvöld. Dyr að brúnni
eru auðvitað lokaðar, en ef stigið er út á brú-
arvænginn er allt á kafi í sælöðri.
*
Að morgni þess 27. desember birtist báts-
maðurinn, Arthur Jansson, allt í einu í brúnni.
„Sir!“ kallar hann, en ávarpið kafnaði í veð-
urgný. Þá kallar hann aftur: „Sir!“
Carlsen snýr sér við og hann verður undr-
andi, er hann sér æsinguna í svip bátsmanns-
ins.
Bátsmaðurinn hrópar: „Skipið hefur rifnað,
Sir!“
„Hvað segið þér?“ hrópaði skipstjóri á móti
og þrífur í bátsmanninn. „Hvað eigið þér við?‘
„Skipið hefur rifnað á móts við stjórnpallinn.
Þvert yfir þilfarið og næstum því niður að sjáv-
arborði. Það getur orðið hættulegt, ef vélarnar
eru látnar vinna með sama krafti áfram.“
„Það verður ekki gert, bátsmaður, ég læt
draga af þeim,“ svaraði skipstjórinn. „Förum af
stað, við skulum skoða þetta.“
Það er ekkert þægilegt að verða að fara út til
að skoða skemmdirnar. Skipstjóri og bátsmað-
ur verða að ríghalda sér við hvert skref. En
skipstjórinn verður að sjá með eigin augum,
Iivað hefur skeð. Þá fyrst getur hann gert sín-
ar ráðstafanir.
Klukkutímum saman vinna skipverjar að því,
við hin erfiðustu skilyrði, að sjóða saman rif-
una. Þeir hafa rafsoðið plötur yfir rifurnar og
nú er ekki þurr þráður á þeirra skrokk. En
spurningin er, hvort bráðabirgðaviðgerðin dug-
ar. En þeir vona það.
FÖSTUDAGUR OG------------SOS.
Föstudaginn 28., um klukkan 10 fyrir hádegi,
birtist bátsmaðurinn á stjórnpalli.
„Sir, viðgerðin hefur bilað. Sprungan hefur
stækkað og nú gapir hún alla leið niður að
vatnsborði. Það er kominn sjór í lestina, ég
hef . . .“
í þessari andrá skellur ægilegur sjór á skip-
inu, stærri og kraftmeiri en nokkru sinni fyrr.
Sjórinn er um 60 feta hár, hvítfyssandi veggur,
brattur eins og fjall, ógnandi og illúðlegur. Sjó-
mennirnir í brúnni horfa agndofa á þessi býsn.
Hafið, miskunnarlaust, ískalt, grængolandi og
hryllilegt, hrífur skipið á arma sína, lyftir því
með ægikrafti. Mennirnir, sem grípa dauða-
haldi hvar sem hönd á festir, missa fótanna.
Svo, er ósköpin eru um garð gengin, er skipið
ferðlaust og slagsíðan um 60 gráður. Það er ó-
þarfa erfiði fyrir hásettann við stýrið að vera
nokkuð að hreyfa það. Hann víkur sér að skip-
stjóranum.
„Skipið er með hliðarhalla. Það lætur ekki
að stjórn!“
Síminn í vélarrúmi hringdi. Carlsen gengur
sjálfur að símanum. Það er erfitt að fóta sig á
hallandi gólfinu. Yfirvélstjórinn, George
Brown, er í símanum:
„Það verður að stöðva vélarnar, skipstjóri.
Sjórinn streymir inn í lest nr. 3. Dælurnar eru
í gangi, en hafa ekki við.“
,,Er ekki hægt að dæla sjó í hliðargeymana
til þess að jafna eitthvað hallann?“ spurði skip-
stjórinn.
„Það er ógerningur, skipstjóri. Þegar slagsíð-
an er orðin svona mikil, kemur ekkert slíkt að
haldi. Vonandi halda skilrúmin."
Skömmu seinna kemur yfirvélstjórinn svo á
stjórnpallinn. „Sjórinn eykst í skipinu“, segir
hann. „Hjálparvélarnar eru nú einar í gangi,
Ijósin loga því með eðlilegum hætti og enn er
nægileg upphitun."
Ábyrgðin leggst með vaxandi þunga á skip-
stjórann unga. Farþegarnir, áhöfnin, dýrmætur
NÝTT SOS ---------------- 5