Nýtt S.O.S. - 01.01.1961, Blaðsíða 6
farmurinn og skipið; mannslíf og verðmæti
eru í lians hendi, hans eins. Hann verður einn
að ákveða, hvað nú skuli gera.
Tvær klukkustundir eru liðnar síðan risa-
brotsjórinn skall á skipinu á óheppilegustu
stundu.
„Eg verð að kalla á hjálp,“ sagði skipstjórinn
við stýrimanninn, sem stjórnaði vaktinni, „það
er óhjákvæmilegt. Eg læt senda út neyðarkall."
Hann gengur inn í kortaklefann, skrifar stöðu
skipsins á blað og fer inn í loftskeytaklefann.
„Sendið út neyðarkall. Staðan er hér á blað-
inu. Látið mig vita tafarlaust þegar einhvei
svarar!“
„Já, Sir!“
Klukkan er 1257 um hádegi þann 28. desem-
ber, er neyðarkall Flying Enterprise er sent út
í geiminn.
*
Þetta er ekki eina neyðarkallið, sem heyrist
frá skipi þessa óvenjulegu ofviðrisviku milli
jóla og nýjárs 1951. Á Norður-Atlantshafi og
Norðursjónum voru hvorki fleiri né fæna en
29 skip í háska stödd, skip af öllum stærðum
og gerðum. Átta skip sökkva. Meðal þeii'ra, sem
fórust var nýtt flutningaskip þýzkt, „Irene Old
endorf", sem sökk með rnanni og mús um 15
sjómílur frá Brokum. Á skipinu var 21 manna
áhöfn og hafnsögumaður.*)
„KONUR OG BÖRN FYRST!“
Mörg skip heyrðu neyðarkall Flying Enter
prise, senr voru ýmist nærstödd eða fjarri, en
flest höfðu þau nóg með sig.
Er þá fyrst að nefna bandaríska flutninga-
skipið „Southland“. Skipstjórinn, William P
Lawton, fær þær upplýsingar, að hið nauð-
stadda skip muni vera sem næst 350 sjómílur
frá Cape Lands End í Comwall. Um klukkan
01,00 breytir Southland stefnunni og siglir með
ýtrasta hraða, eða eins og sjólagið frekast leyf-
ir, á leið til slysstaðarins. Lawton kallar á loft-
skeytamanninn:
*) Sjá Nýtt SOS, 1. hefti, 1957: „Örlög
Irene Oldendorf.”
6 ---------- NÝTT SOS
„Þér verðið í stöðugu sambandi við skipið!
Látið mig vita án tafar allt, sem Flying Enter
prise sendir út!“
Hálftíma seinna, klukkan 01,25, kemur loft-
skeytamaðurinn og fer mikinn: „Flying Enter-
prise liefur tilkynnt 45 gráða hliðarhalla, Sir!“
„Fjörutíu og fimrn gráður, og það í þessum
sjógangi? Það getur aldrei farið vel!“ Og skip-
stjórinn lætur enn auka ferðina.
Ekki leið á löngu unz loftskeytamaðurinn
birtist enn:
„Áríðandi tilkynning, Sir! Flying Enterprise
liefur tilkynnt, að útlitið sé nrjög slæmt.“
„Klukkan 02,00. Miklir sjóir skella stöðugt
á þilfarinu!"
„Aukið enn hraðann um hálfa mílu!“ skip-
aði Lawton skipstjóri.
Loks um klukkan 05,00 sést Flying Enter-
prise í grárri morgunskímunni.
„Himininn sé oss næstur!" lirópaði skipstjór-
inn á Southland, er' hann kom auga á skipið.
„Lítið þið bara á þennan halla á skipinu! Og
sjórinn eins og hann er nú! Ómögulegt að
setja út báta.“
„Radio-samtal við Flying Enterprise, Sir!“ til-
kynnti loftskeytamaðurinn.
Það var Carlsen sjálfur, sem talaði, liann
heilsaði skipstjóranum, skýrði frá ástandinu um
borð og viðurkenndi, að ekki væri viðlit að
setja báta á flot. •
„Viljið þér gjöra svo vel, að vera í námunda
við skip mitt til morguns?”
„Sjálfsagt!" svaraði Lawton. „Sennilega læg-
ir liann í fyrramálið og þá setjum við út báta.
Vona, að allt gangi vel!“
*
Þetta var hræðileg nótt fyrir alla farþegana á
Flyirig Enterprise. Að morgni föstudags lágu
þeir allir illa haldnir af sjóveiki í hvílum sín-
um. En eftir að brotsjórinn mikli dundi á skip-
inu, var þeim öllum skipað að fara á fætur og
vera viðbúnir því versta. Þeir liúktu í göngun-
um, hraktir og kaldir. Ekki var unnt að frarn-
reiða heitan mat. Stundum heyrðist grátur
kvenna gegnum stormhvininn og sjávarniðinn.
Fleiri skip komu á vettvang. Þeirra á meðal
er hollenzka mótorskipið „Noordam“, norska
olíuskipið „H. Westfal Larsen", skipstjóri Jo-