Nýtt S.O.S. - 01.01.1961, Blaðsíða 15

Dasch hélt áfram að tala: — Segið Hoover, að
ég fari nú beina leið til Washington til jress að
ná tali af honum persónulega, og viljið Jrér
gera svo vel að skrifa niður á blokkina hjá
yður nákvæmlega tímann, sem jretta sarntal
okkar fer fram á núna!
Það sem lögreglumaðurinn skróði.
Lögreglumaðurinn hlustaði á og andvarpaði
Dasch gat ekki vitað um Jrað í ákafa sínum að
tilkynna komu sína, að ríkislögreglan fékk dag
lega fjölda upphringinga frá rugluðu fólki, sem
Joóttist vera Hitler eða Mussolini, eða sein til-
kynnti, að Roosevelt forseti hefði verið myrt-
ur, gullinu hefði verið stolið úr kjallar ríkis
bankans, ,eða að Japanir og Þjóðverjar hefðu
landað hér og þar Jrúsnndum saman. Þess vegna
var þessi tilkynning Dusch sérstaklega hæversk.
McWorther hafði við hliðina á sér skýrslu
samstarfsmanns síns Charles Lammans frá því
um morguninn, en honum datt ekki í huga að
líta á hana. Þar hefði hann fundið tilkynningu
sjóherstjórnarinnar um það, sem fundizt hafði
á Long Island af þýzkum vopnum og sprengi
efni. Hann ýtti bara möppunni til hliðar, tók
hatt sinn, kvaddi og fór.
Var hægt að ásaka hann fyrir Jtað?
Dasch, sem stóð enn fyrir framan þöglan
símann, gat ekki vitað, að McWorther hafði
ekki einu sinni gert sér Jrað ómak að skrifa
niður hjá sér stafaða orðið Prætorius, liann
vissi það heldur ekki, að við dagsetninguna 13.
júní 1942 á tilteknum tíma stóð þetta skrifað:
— Ruglaður maður hringdil
Tveir samsærismenn.
Peter Burger, sem einnig hafði ákveðið á
skólanum í Schloss Quents að svíkja áætlun
Hitlers, hafði á leiðinni yfir hafið ti! Banda
ríkjanna fengið það álit á Georg Dasch, að
hann hefði ef til vill tekið sömu ákvörðun
Sama kvöldið, sem þeir komu til New York
voru þeir úti að skemmta sér. Báðir biðu eft-
ir því að geta kynnst nánar hugsunum og áætl
unum hvors annars.
Tækifærið gafst, Joegar Dasch í „Radio City“
stanzaði fyrir framan hið fræga veggmálverk
eftir mexikanska málarann Diego Rivera, sem
sýnir kúgun fólksins undir ofríki kúgarans.
Kannski var það engin tilviljun, að hann nam
þarna staðar.
— Já . . . þeir eru kúgaðir. En við? sagði
Georg allt í einu. — Eigum við ekki rétt á
frelsi?
Að andartaki liðnu höfðu báðir kastað grím-
unni.
— Gott! Eg er sammála þér í einu og öllu,
Georg, sagði Peter Burger. En við segjuin ekki
eitt orð um þetta við Heinz og Quirin. Þeir
eru „brúnir“ báðir tveir! En þú getur reitt Jrig
á mig!
Dasch sagði vini s'ínum frá símtalinu um
morguninn við lögregluna — samtal, sem átti
að tryggja þeim „uppgjöf" svo fljótt sem verða
mátti, áður en þeir ef til vill yrðu gripnir og
teknir af lífi sem njósnarar. Honum datt ekki
í hug, að McWorther hefði yfirleitt ekkert skrif-
að niður af Jrví, sem jDeim fór á milli. Af sörnu
ástæðum hafði hann lýst upp andlit sitt með
vasaljósinu frammi fyrir Cullen, Jiegar Jreir
gengu á land, til þess að hafa hann sem vitni.
— En — sagði Peter Burger hugsandi. — Hvað
gerist nú, ef Jreir finna sprengiefnið í sanclin-
um á Long Island?
Georg brosti.
— Hafðu engar áhyggjur af því, Peter! Eg
held, að þer hafi nú þegar tekið allt það dót.
Eg skal segja Jrér, ég lét hakakrosshúfu verða
Joar eftir með þýzku dagblaði, sem vindurinn
hefur sennilega borið allt upp að hervarðstöð-
inni!
Peter Burger rak upp skellihlátur.
— Og ég! Eg skyldi eftir búnt af þýzkum
sígarettum ásamt eldspítustokk frá Lorient í
Frakklandi liggjandi í sandinum.
Aðstaðan var nú öll orðin mjög spaugileg og
þeir hlógu og föðmuðust. Dasch trúði nú sam-
særismanni sínum fyrir því, að hann ætlaði að
heimsækja Edgar Hoover í Washington, en það
lægi nú ekkert á. Hann taldi sig öruggan, þar
sem hann hafði tilkynnt sig hjá lögleglunni í
New York. Og það var svo margt, sem hann
langaði til að upplifa, áður en . . .
NÝTT SOS
15