Nýtt S.O.S. - 01.01.1961, Blaðsíða 31

trúi Mexikó, ásamt ungri konu sinni, Aliciu.
Auk þeirra voru 28 hvítir menn — allt starfs-
menn brezka félagsins — og svo svertinginn
Muto, sem passaði vitann á Clipperton Rock.
Allir eyjabúar hötuðu Muto. Hann var eins
heiftúðugur og liann var stór, og börnin flýðu
undan honum, aðeins ef hann leit til þeirra
blóðhlaupnum augunum.
Stuttu eftir, að mexikönsku hermennirnir
voru farnir frá eynni, hafði Muto reynt að taka
eina konuna nauðuga. Maður liennar hafði ráð-
ist að honum með öxi, en Muto greip hann
með sterkum handleggjunum og fleygði hon-
um frarn af klettunum. Maðurinn lézt sam-
stundis.
Aranud kapteinn kallaði alla mennina sam-
an — 14 talsins — og ákvað að halda Muto í
fangelsi, þar til næsta birgðaskip kæmi, þá átti
hann að sendast lieim til Mexikó og ákærast
fyrir morð að yfirlögðu ráði.
Fimmtán móti einurn. Það ættu þeir að hafa,
jafnvel þótt Muto byggi yfir ómannlegu afli.
En Muto bjó um sig í vitanum og lét grjóti
rigna yfir mennina, þegar þeir komu til að
taka hann höndum. Arnaud skaut á hann, en
hitti ekki, og Muto hló hátt að honum. Hann
hafði læst ramgerðum eikardyrum vitans. Það
var ómögulegt að komast inn í vitann.
Arnaud kapteinn leit uppgefinn á menn sína.
— Það væri heimskulegt að leggja nokkuð
í hættu, sagði hann. — Hann hefur allt í hendi
sér svo lengi sem liann er þarna inni. En fyrr
eða síðar verður hann neyddur til að koma
út til að sækja sér mat og vatn. Við setjum
þrjá menn á vörð. Skjótið, ef þið teljið það
nauðsynlegt. Muto er orðinn brjálaður.
Hinir snéru aftur til kofa sinna.
Nóttin kom. Arnaud var ekki rótt, en hann
reyndi að hrista það af sér. Það var aðeins einn
útgangur úr vitanum — og þar fyrir utan sátu
þrír menn vopnaðir rifflum. Um miðnætti yrðu
þeir leystir af, og svo klukkan sex um morgun-
inn kæmu aðrir nýir á vörðinn.
Hvaða möguleika hafði þessi eini svertingi
gegn þessu ofurefli?
En nokkrum mínútum fyrir miðnætti hrökk
hann upp við skot og hröp. Hann þaut fram
úr rúminu — glaðvakandi. Hann þurfti ekki
að kalla á hina, því þeir höfðu líka heyrt skot-
in.
Þegar þeir komu upp að vitanum, bar fyrir
augu þeirra hræðilega sjón. Tveir varðanna
lágu dauðir með muldar höfuðkúpur. Hinn
þariðji var horfinn. Og rifflar hinna og skot-
færi voru einnig horfin.
Hvaða þýðingu þetta hafði fengu þeir að
vita, áður en þeir höfðu haft tíma til að liugsa
sig um, því allt í einu hvinu kúlurnar í kring
um þá frá vitanum.
Mennirnir hlupu í skjól undir undir klett-
unum frarnan við vitann og biðu þolinmóðir,
þar til sólin var komin upp. Arnaud varð eftir
með tveim mönnum, meðan hinir fóru til
þorpsins að borða, og á meðan reyndu þeir tví-
vegis að gera áhlaup á vitann. En það var of
áhættusamt, því nú, i dagsljósinu, voru kúlur
Mutos mun hættulegri.
— Eina von okkar er, að okkur takist að
svelta hann út, sagði Arnaud óánægður. —
Hann er þó ábyggilega matarlaus!
En þar ályktaði hann skakkt, því í sama bili
kom kona hans, Alicia, æðandi, og skýrði frá
því stynjandi, að forðabúrið hefði verið rænt,
og að meira en helmingurinn af lífsnauðsynjum
þeirra væri horfið. Forðabúrið lá tæpa 100
metra frá vitanum, og Muto hafði getað verið
búinn að ræna það áður en þeir fóru að vakta
hann.
Arnaud sendi hana til baka til hinna kvenn-
anna og gekk síðan afsíðis með Ramirez. Ram-
ires var verkstjóri, sterkur og hugaður maður.
— Við skiljum nokkra menn eftir hérna nú,
sagði Arnaud. — Svo þegar dimmir, verðum
við, ég og þú, að reyna að klifra upp vitann
og komast inn í hann. Ef til vill særumst við
— en við verðum og skulum stöðva Muto.
Arnaud hafði séð, að ástandið hafði allt í
einu snúist Muto í hag. Aðstaða þeirra var nú
mjög alvarleg, því matarforði sá, sem eftir var,
gat ekki entst í einn mánuð, jafvel með ströng-
ustu skömmtun. Og það myndi líða minnst
hálfur annar mánuður, þar til næsta skip kæmi.
Sólin var að ganga til viðar.
Mennirnir sátu þreyttir og niðurbrotnir bak
við klettana og drukku kaffisopa, sem ein af
konunum hafði komið með.
NÝTT SOS
31