Nýtt S.O.S. - 01.01.1961, Blaðsíða 36

LEYNIVOPN JANPANA.
drepa hann. En svo heyrði hún aftur vödd
lians.
— Nú verðið þið allar saman drepnar, hvæsti
liann.
Alicia snéri sér að hinum tveirn konunum.
— Við verðum að drepa hann nú, sagði hún.
Við getum sjálfar haldið í okkur lífinu í mörg
ár enn, ef það verður nauðsynlegt, en ekki, ef
Muto er við lýði.
Þær störðu á hana óttaslegnar. Þær voru
lienni sammála, en hvernig . . .
— Hann hlýtur að sofa öðru liverju, hélt Al-
icia áfram. — Snemma í fyrramálið læðumst við
út með axir okkar. Hann hefur sjálfur ekki
nema hníf. Við höfum eins mikla möguleika
og hann.
Srax og sólin kom upp skriðu þær út úr
kofanum. Þokan lá þétt yfir eynni, en þær gátu
grilt Muto, þar sent hann staulaðist niður að
vatnsbólinu. Þær lögðust í leyni á stað, þar
sem þær vissu, að hann myncli ganga framhjá,
er hann kæmi til baka.
Þreni mínútum síðar var Muto dauður.
Alicia gekk þreyttum skrefum til kofans. —
Nú höfum við í það minnsta frið, þar til eitt
eða annað skip finnur okkur, jafnvel þótt enn
sé langt þangað til.
Svo var það, að Gracia lieyrðist allt í einu
brópa: — Sjáið . . . skip!
Konurnar þrjár ætluðu ekki að trúa sínum
eigin augum, þegar þær sáu ameríska fallbyssu-
bátinn „Yorktown" renna inn á víkina og kassta
akkerum.
Alicia gekk niður til strandarinnar og huldi
nekt sína svo vel sem hún gat með pálmablöð-
urn.
Bátur kom frá skipinu og lenti á ströndinni.
Lautinant R. E. Kerr úr ameríska flotanum
stökk á land og heilsaði að hermanna sið.
— Eg er senora Alicia de Arnaud, ekkja eftir
Ramon de Arnaud, kaptein í hinum mexi-
kanska her, sagði Alicia virðulega. — Það eru
tvær köriur og sjö börn þarna uppi í kofanum.
Þau eru öll í ömurlegu ástandi. Munduð þér-
vilja vera svo góður að hjálpa þeim?
Nokkrum klukkustundum síðar létti „York
town“ akkerum. Kerr lautinant hafði Idustað
á sögu Aliciu, og trúað fáu af því, sem ln'tn
NÝTT SOS
Framhald af 2. síðu.
við fáeinar mínútur til þess að rabba samaii,
þó maður viti það reyndar aldrei fyrirfram.“
En það reynclist sannarlega enginn tími til
þessa samtals seinna meir, en það renndi Hic-
kok ekki grun í, þegar hann gekk inn í korta-
herbergið með húfuna sína undir hendinni.
Þar voru margir liðsforingjar fyrir. Nokkra
þekkti hann, sem fyrrverandi starfsfélaga. Loks
kom sá maður, sem milku réði í flotanum.
Menn kinkuðu kolli hver til annars, en
flesta liðsforingjana þekkti Hickok ekki. Flestir
báru fjórar ermarendur eða fleiri, sem tákn
stöðu sinnar í hernum. Hér sýndist sannarlega
vera mikilsvert mál á döfinni. Þetta olli honurn
ónotalegum spenningi.
Enn opnuðust dyrnar og Nirnitz flotaforingi
og Lockrrood gengu inn. Yfirmaður Kyrrahafs-
flotans var kynntur fyrir komumönnum.
Flotaforinginn heilsaði stuttaralega. Menn
tóku sér sæti og fundurinn hófst.
Hickok réri lítið eitt fram og aftur á stól sín-
um og enn einu sinni spurði hann sjálfan sig,
hvern fjandann sjálfan liann ætti að gera á
slíkri samkundu. Hann stjórnaði ekki einu
sinni skipi, eins og sumir þeirra, er hér voru
og báru sama titil í hernum, sem sé kafbátafor-
ingjarnir. Hann stjórnaði bara nokkrum mönn-
um, það var allt og sumt. En það voru frosk-
mennirnir svokölluðu á Pearl Harbour-svæðinu.
Þetta var þrjátíu manna hópur víðsvegar að
frá Bandaríkjunum, úrval sjálfboðaliða. Það
var víst búið að velja tuttugu sinnum úr mjög
fjölmennum hópi ungra manna. Um valið l’jöll-
uðu yfirmenn sjóhers, köfunarsérfræðingar, sál-
fræðingar og hver veit livað margir aðilar áttu
þar hlutdeild að. Það mátti kallast hreint uncl-
ur, að nokkur þeirra skyldi standast þau ströngu
próf, er þeir urðu að gangast undir. En svona
var þetta í raun og veru.
Framhald í næsta hefti.
sagði honum, þar til hann hafði farið um eyna
og séð lík Mutos.
Eyjan gleymda hafði nú fundizt aftur, áður
en það var alveg um seinan.
36