Nýtt S.O.S. - 01.02.1961, Blaðsíða 8

þeirri rennu, að skipið gat ekki verið að sökkva
niður í hana. En það sökk nú samt, og ástandið
var mjög hættulegt.
Það herti svo mikið á línunni, að reimarnar,
sem hún var fest í, skárust inn í brjóstið á
mér.
Eg öskraði í símann til Brookers, að liann
yrði að gefa hraðar eftir á línunni. Eg öskraði
og formælti, en allt kom fyrir ekki, ég fékk
ekkert svar. Línan var strekkt eins og fiðlu
strengur, við stigahandriðið. Mér fannst eins og
flakið héngi í línunni . . . og að brjóstkassinn
á mér myndi leggjast saman!
„Awa Maru“ lagðist nú aftur snögglega yfii
á stjórnborðssíðu, skipið lenti í gjótu og sat þai
fast. Það heyrðist óhugnanlegt, skrapandi hljóð
þegar skipið urgaði við klettana — svo stöðvað-
ist flakið og hreyfðist ekki meir.
Símasambandið var rofið.
Eg hékk í línunni, sem var alveg við það að
slitna. Bak mitt og höfuð var klemmt upp að
loftinu í klefaganginum rétt við stigann, sem
ég hafði farið eftir niður á miðþilfarið. Snögg-
legur svimi kom yfir mig og mér var ljóst, að
ég fékk mjög lítið loft inn í hjálminn.
Eg lyfti höndinni og opnaði alveg fyrir ventil
inn. Eg vonaði, að við það fengi ég meira loft,
en ekkert breyttist. Annaðhvort hafði komið
snúningur á slönguna, eða hún hafði lent ein-
hvers staðar í klemmu.
— Brooker! öskraði ég í nn'krófóninn, en ég
vissi vel, að það eina, sem hann gæti gert fyrir
mig, ef hann heyrði til mín, var að gefa meira
eftir á línunni, svo að ég kæmist dýpra niður.
Það gæti líka ef til vill bjargað mér.
Eg fékk alls ekkert svar. Símasambandið var
rofið. Eg var einn, og varð algjörlega að bjarga
mér á eigin spítur . . . ef það þá var mögulegt.
Það varð í það minnsta að gerast strax.
Eg rétti út hendina og fann línuna, þegar ný
hreyfing lamaði mig gjörsamlega andartak . . .
Flakið hreyfðist og afturhlutinn seig enn lengra
niður svo ég þrýstist enn fastar að þilfarsloftinu.
Með vinstri hendi fann ég kastljósið, sem var
fast við belti mitt, kveikti á því og lýst upp
8 ---------- NÝTT SOS
eftir línunni. Eg sá, að hún ásamt loftslöng-
unni var pressuð fast að stállúgukantinum við
stigann. Loftslangan var klemmd alveg flöt, svo
næstum ekkert loft gat sloppið í gegn.
Reimarnar, sem línan var fest í hertust æ
meir að brjóstinu á mér, eftir því, sem aftur-
hluti flaksins seig meira. Eg hafði látið mér
detta í hug, að það væri komið til botns, en svo
vitist sem langt væri þangað enn.
Eg lýsti á úrið og sá, að ekki voru nema fimm
mínútur eftir, þar til ég yrði að leggja af stað
upp. Eg var kominn niður á 68 metra og það
dýpsta, sem ég hafði nokkru sinni kafað var
niður á 86 metra. En það hafði verið í Suður-
Atlantshafinu, þar sem sjórinn er tær og gegn-
sær, og hætturnar minni.
Eg skal hreinlega viðurkenna, að ég var dauð-
hræddur, og ég veit, að allir kafarar, sem kom-
izt hafa í hann krappan, geta skilið mig og
kalla mig ekki bleyðu, þó að ég væri hræddur.
Úrræði örvæntingarinnar.
Eg var sem sagt nær dauða en lífi af hræðslu.
ég fann hnífinn minn tvíeggjaða, dró hann úr
slíðrum, og hugsaði mig andartak um.
Eg varð að grípa til örvæntingafullra úrræða.
Það var hættulegt, en á þessu augnabliki sá ég
engin önnur ráð. Ef ég skæri línuna snögglega
í sundur myndi ég sökkva dýpra. Loftslangan
myndi þá losna og ég fengi loft. Svo gæti ég
farið að krabbla mig upp á við, og næði ég aft-
ur í línuna, væri mér borgið. Já, ef ég næði
aftur í hana? Straumurinn myndi taka hana, og
ef til vill færi hún svo hratt burtu, að ég gæti
ekki náð henni.
Þetta var úrræði örvæntingarinnar. Áhættan
var ægilega mikil. Og hér var ekki langur tími
til bollalegginga.
Eg hafði þegar rétt út hendina til að skera
á línuna, þegar mér kom til hugar að loftslang-
an gæti rifnað i sundur þegar ég félli. Ef það
skeði, væri ég samstundis dauður.
Eg stakk hnífnum aftur í hustrið og þreifaði
svo eftir lúgukantinum. Eg náði honum rétt
með fingurgómunum, en mér var ómögulegt
að draga mig áfram, til þess var ég alltof þung-