Nýtt S.O.S. - 01.02.1961, Blaðsíða 15

ir löngu að ekki yrði umflúin, hófst 7. og 11.
desember 1941. Þennan fyrrnefnda dag gerðu
Japanir árásina á Pearl Harbour, en 11. des-
ember sögðu Ítalía og Þýzkaland Bandaríkjun-
um stríð á hendur.
Þessi rás viðburðanna breytti ekki rniklu í
sambandi við Wasp, sem hafði frá byrjun fram-
kvæmt vissar hernaðaraðgerðir.
í marz 1942 fór Wasp beint inn í gin brezka
ljónsins, nefnilega inn í Scapa-flóa, eftir að hafa
veitt skipalestum nokkrum sinnum vernd á leið
þeirra til íslands.
Um þessar mundir greiddu öxulveldin eynni
Möltu þung og stór högg úr lofti. Flug-vellir
á Möltu voru varla til lengur og flugliðinu
hafði næstum verið gereytt. Þeir, sem enn stóðu
uppi, gátu ekki enst nema stuttan tíma, því þeir
voru að þrotum komnir.
Kafbátar og hraðskreið herskip fluttu mat-
væli, meðöl og vopn til Möltu. Var sætt lagi að
koma til eyjarinnar í kvöldrökkrinu, skipin
voru losuð um nóttina og þau sigldu brott
fyrir dag, áður en þýzku sprengjuflugvélarnar
fóru að láta að sér kveða.
En flugvélar gátu þessi skip ekki flutt, að
minnsta kosti ekki í þeim mæli, að slíkir flutn-
ingar kæmu að tilætluðum notum.
Loks kom að því, að Bretar báðu Banda-
ríkjamenn um Wasp til Miðjarðarhafsferðar.
Var ætlunin, að skipið flytti Spitfire-flugvélar
til Möltu.
Það var tekið frarn, að menn yrðu að gefa sig
fram til þessarar farar af frjálsum vilja eða sem
sjálfboðaliðar, því það færi ekki milli mála, að
þetta væri hin mesta hættuför.
Wasp var byggður fyrir órafjarlægðir Atlants
hafsins, eða þó öllu heldur Kyrrahafsins. Á
Kyrrahafinu var veðri oftast þannig háttað, að
óvinaflugvélar komu tæpast að skipi að óvör-
um. Á amerískum flugvélaskipum var auðveld-
ara að verjast árásum, en á hinum brezku.
Wasp gat sem sagt treyst á orrustuflugvélar
sínar, en því aðeins, að nægilegt ráðrúm gæf-
ist til þess að koma þeim á loft í tæka tíð.
Á Miðjarðarhafinu var þó sjaldan tækifæri
til þess að gera varúðarráðstafanir nógu snemma
og hindra þar með sprengjuvarp á flugvéla-
móðurskipið.
Það var því mikil áhætta að fara inn á þetta
svæði, sem var sannkallaður nornaketill.
Bretarnir sögðu ástandið á Möltu kannski enn
þá svartara en það var í raun og veru, til þess
að hvetja Bandaríkjamenn til stórræðanna.
„Við erum að missa fótfestuna á Miðjarðar-
hafseyjunum", sögðu þeir við Reeves skipherra.
Þá var það, að sá gamli sæúlfur ákvað að
hætta á það að fara til Möltu.
Hann ætlaði sér að reyna að freista þess, að
laumast inn í Miðjarðarhafið og út úr því aft-
ur. Heppnaðist þetta ekki, voru fáar líkur fyr-
ir því, að áformið heppnaðist.
Og nú hélt Wasp af stað áleiðis til Gíbralt-
ar, en brezkar beitisnekkjur og tundurspillar
áttu að veita skipinu vernd.
Ferðin til Gíbraltar var ekki mjög áhættu-
söm, en úr því vandaðist málið. Auðvitað
mátti búast við þýzkri kafbátaárás hvenær sem
vera skyldi. Hver sá þýzkur kafbátsforingi, sem
sent hefði Wasp á hafsbotn með velheppnuðu
tundurskeyti, hefði sannarlega orðið hetja dags-
ins.
En heppnin var með Bandamönnum að þessu
sinni. Það var aldrei gefið hættumerki vegna
kafbátaárásar. Það var þó hrein tilviljun, að
enginn þýzkur kafbátur varð skipalestarinnar
var og Þjóðverjar höfðu ekki hugmynd um,
hvað til stóð.
En nú — er lestin var stödd skammt frá
klettavíginu Gíbraltar — jókst hættan um allan
helming. Nú var hægt að sjá skipalestirnar frá
ströndinni. Spánverjarnir voru forvitnir, eink-
um agentarnir, sem unnu í þágu öxulveldanna.
Og þeir létu útvarp og blöð flytja fréttir af
öllum skipaferðum. Með þeim hætti fréttu
menn í Berlín og Róm um allar skipaferðir
um vestanvert Miðjarðarhaf.
Wasp hafði heppnina með sér og slapp óséður
inn í Miðjarðarhafið.
Það ótrúlega skeði, að engra kafbáta eða flug-
véla varð vart frá óvinunum og þeir höfðu ber-
sýnilega einskis orðið varir.
Svo kom að því einn morgun, að Spitfire-
flugvélarnar flugu brott af skipinu, hver af
annarri. Allt gekk eins og í sögu, ekkert óhapp
skeði. Það var að vísu mikill hávaði af dyn
hreyflanna, en annars hurfu brezku flugvélarn-
NÝTT SOS --------------- 15