Nýtt S.O.S. - 01.02.1961, Blaðsíða 20

Fljúgandi kvenlæknirinn.
Valerie André lét dökka einkennisbúninginn
sinn inn í skápinn og fór í léttan sumarkjól.
Hröðum höndum greiddi hún brúna hárlokk-
ana sína. Svo leit hún rannsakandi í stóra speg-
ilinn og brosti. Já, hún vissi svo sem, að hún
var falleg stúlka. Kannsk of falleg á meðal allra
hermannanna hérna í Indó-Kína. En hvað gerði
það til, hingað til hafði enginn gerzt of nær-
göngull við hana.
Vissulega höfðu margir orðið til þess að biðja
hennar. Hún tók öllum kvonbænum vinsarn-
lega, en enginn hafði samt hlotið jáyrði hennar.
Hún hafði sannarlega ekki farið til Indó-
Kína til að skemmta sér, einmitt um það leyti,
sem hún var að taka læknisprófið. Nei, hún
fór til þess að líkna sjúkum og særðum. Og þá
var ekki mikill tími afgangs — að minnsta kosti
ekki til þess að lenda í ástarævintýrum. En
stundum glampaði samt neisti af dulinni þrá
í augum hennar.
Var hún kannski að blekkja sjálfa sig?
Jæja, hún var ung og framtíðin full af tæki-
færum. — Hægum skrefum gekk hún niður að-
algötuna í Saigon. Búðargluggarnir freista henn-
ar eins og allra stúlkna á hennar aldri, einkum
þeir, er sýna nýjustu kvenfatatízku. Svo fær
hún sér kaffisopa, en heldur svo áfram göngu
sinni.
„Halló, mademoiselle! — Þekkið þér mig ekki
lengur?"
Valérie André nemur staðar undrandi á svip-
inn og hristir höfuðið.
„Nei, herra minn, ég minnist þess ekki að
hafa séð yður fyrr.“
„En mademoiselle, þér hafið þó bjargað lífi
mínu. Fyrir þrem mánuðum upp við Rauða
fljótið. Þér komuð á kopta og fluttuð mig í
sjúkrahúsið."
Nú færðist gleðibros yfir andlit Valérie.
„Nú, voruð það þér, kapteinn Dubois, það
var gaman að hitta yður. En segið mér, eruð
þér aftur heill heilsu?"
Föt, ávextir, sjópokar, bjarghringir, kassar, trjá-
bútar — þetta var allt og sumt, sem liasgt hefði
verið að ná upp.
Hobson hlýtur að hafa klofnað alveg í
tvennt og sokkið eða hvolft samstundis. Dauða-
stríðið hefur ekki staðið lengi — getur ekki
hafa varað nema nokkrar sekúndur."
Lengri er sú frásögn ekki.
Opinber rannsókn, sem fram fór í New York
14. maí 1952 á orsökum slyssins leiddi ekki
til neinnar niðurstöðu.
Skipherrann á Wasp, B. M. McCaffree kap-
teinn, gat sannað með kortum og merkjabók-
um, að hann hafði fyrirskipað skipherranum á
Hobson að breyta stefnunni, er hann nálgaðist
flugvélamóðm'skipið um of að dómi skipherr-
ans á Wasp.
En skipherrann á Hobson hafði ekki svarað
/
20 --------- NÝTT SOS
þessu merki, heldur sigldi þvert fyrir stefnu
Wasps með fyrrgreindum afleiðingum.
Vélar flugvélaskipsins voru þegar í stað sett-
ar á fulla ferð afturábak, en það hafði siglt
með 26 hnúta hraða. Slysið var því löngu skeð
áður en þetta volduga skipsbákn nam staðar.
Það hefur aldrei verið skýrt, hvað skipherr-
ann á tundurspillinum ætlaðist fyrir, er hann
hélt áfram beit fyrir stefni ferlíkisins í stað
þess að skipa fyrir: „Hart bakborð!" Thierney
skipherra, sem sökk með tundurspillinum, hef-
ur tekið leyndarmálið með sér í hina votu gröf.
Áhöfn flugvélamóðurskipsins tókst að bjarga
61 manni af áhöfn tundurspillsins. Wasp hélt
svo beina leið til New York með gapandi sár
á bóg. Þegar þangað kom var skipið tekið í
slipp og viðgerð fór fram.
ENDIR.