Nýtt S.O.S. - 01.02.1961, Blaðsíða 24

lítið eitt, en þetta mátti eiginlega heita eld-
skírn hans.
„En haldið þér í alvöru, að það takist að ná
okkur héðan?“
Schwarz yppti öxlum og lét þær svo síga.
- „Hver veit?“
Liðsforinginn beit sig í neðri vörina, hann
var taugaóstyrkur. Hann hrökk við, er skot-
hvellur barst þeim til eyrna.
Liðsforinginn lítur á brennandi spítnahrúgu.
Blaktandi logarnir töfra fram einkennilegt end-
urskin á unglegu andlitinu.
„Þið Þjóðverjar eruð einkennilegt fólk! Fyrst
eruð þið fimm ár í stríðinu, svo gangið þið í
útlendingahersveitina. Eg skil ykkur sannarlega
ekki.“
Schwarz leit snöggvast á liðsforingjann.
„Þér getið svo sem haft rétt að mæla. Eg var
steypiflugmaður — kvæntur maður í Stargard
í Pommern — það er pólks borg í dag — kon-
an mín og börnin fórust í sókn Rússa vestur.
Eg hef misst allt, ættlandið, fjölskylduna og
trúna — en hér er ég meðal félaga. En hvað
er þetta — flugvélar?"
„Já, hamingjunni sé lof, nú er útlitið betra!“
*
Valérie fer í samfestinginn og hún ýtir lokk-
nnum inn undir flughúfuna.
Vængir koptans snúast hægt. Hún spennir
fallhlífina yfir brjóstið og gengur að koptanum.
„Hvern ætlið þér að hafa með yður sem sam-
fylgdarmann, mademoiselle?“
„í dag? — Engan. Þá hef ég einu sæti fleira
í bakaleiðinni. Eg get þá tekið þrjá særða með
mér.“
„En ef þér verðið að nauðlenda, mademoi-
selle, þá eruð þér alein, hafið engan til að
hjálpa yður.“
„Allt í lagi, ég hjálpa mér sjálf! “
Svo sezt hún upp í koptann, tekur hann fyrst
beint upp, en svo beint áfram, en hækkar samt
flugið um leið.
Eftir tíu mínútur er hún kornin í 500 metra
hæð. Hún gefur sér nú tíma til að líta í kring
um sig. Orrustuflugvélarnar dansa kringum
hana eins og býflugnahópur.
„Aumingja karlarnir" hugsar hún, „nú verða
24 ---------- NÝTT SOS
þeir að haga vélinni eftir hægfara koptanum
mínum!“
Hún opnar fyrir taltækið og kallar í stjórn-
anda verndarflugvélanna:
„Halló, ekki svona nálægt rugguhestinum
mínum, annars getur liann dottið!"
„Skilið!“ var kallað til baka, og jafnskjótt gaf
stjórnandinn fyrirmæli um, að fljúga ekki svo
nálægt koptanum.
Hún hló lágt með sjálfri sér.
Hún kallar nú á flugvöllinn og segir til sín.
„Halló! Allt í lagi um borð — stefna 40 gráð-
ur.“
Henni er svarað um hæl og hún lokar aftur
fyrir tækið. Hún lítur á mælitækin og það er
ekki annað að sjá, en allt sé í bezta lagi. Elds-
neytiseyðslan er eins og vera ber, olíuþrýsting-
urinn sömuleiðis og hraðamælirinn í lagi.
Það er orðið bjart í kringum hana og hægt
og gætilega lætur hún koptann hækka flugið
upp í 750 metra.
Svona, hugsar hún. Þá er það í lagi.
Koptinn heldur í norðvesturátt. Á jörðu
niðri liðast fljót eins og silfurband til að sjá
úr loftinu. Beggja megin fljótsins er þéttur
frumskógur. í allmikilli fjarlægð mótar fyrir
fjallaklasa í morgunskímunni, eins og þau vilji
teygja toppa sína upp í heiðbláan himininn.
Hún leiðir hugann að því, hvernig þessi ferð
muni enda.
Skyldi hún ná áfangastað eða lenda í klóm ó-
vinanna? Mundi hún ekki koma of seint til að
bjarga mönnunum? Það er áreiðanlega beðið
eftir henni með óþreyju. Hún finnur ekki til
ótta, hugsun hennar snýst öll um það eitt, að
bjarga mönnunum, sem eru í nauðum stadd-
ir. Verst hvað þessir koptar eru hægfara!
Hún á enga ósk heitari, en að fá til umráða
ameríska Rotor-flugvél, sem eru miklu hrað-
fleygari. En sá draumur verður líklega aldrei að
veruleika.
Nú er hún búin að vera þrjá stundarfjórð-
unga á lofti. Eftir hálftíma ætti herstöðin að
koma í sjónmál. Aftur og aftur leit hún niður.
Loftið er svo heitt, að allar útlínur landsins
verða óskýrar. Við bugðu á fljótinu lítur hún
á kortið til þess að gera staðarákvörðun.
Jú, hérna hlýtur hún að vera, því hérna ná