Nýtt S.O.S. - 01.02.1961, Blaðsíða 26

„Eg óska yður alls góðs, ungfrú læknir, líka
í framtíðinni!“
„Þökk fyrir, majór, beztu þakkir!'1
Hún lokar klefahurðinni og ræsir hreyfilinn
Stundarfjórðungi síðar er koptinn kominn í
500 metra hæð. Valérie leit nú á skotgötin á
stjórnklefanum, þar sem vélbyssuskot höfðu lent
í. gegn, og það gustar í gegnum götin.
„Það stóð glöggt," hugsaði hún, verður litið
til vinstri handar á náföla ásjónu liðsforingj-
ans.
Þá man hún það, að hún hefur gleyrnt að
sprauta sig—’jæja, ætli húrí sé samt ekki örugg
með flugið heim. Það er ekki svo ýkja langt til
Hanoi.
Allt gengur vel. Koptinn lendir heilu og
höldnu. Valérie stendur við hlið skurðlæknisins
rneðan aðgerðin á sjúklingunum fer fram og
aðstoðar hann.
Hún er alveg örmagna af þreytu þegar lnín
fer úr læknissloppnum.
Yfirlæknirinn horfir á hana rannsakandi aug-
um. „Jæja, þetta er nú víst fullmikið í dag?‘
Hún brosir dauflega. „Já, ég held, að þetta
hafi heppnazt, af því að ég gaf sjálfri mér
spr. . . .“
Cheriffi gengur til hennar og tekur undir
höku hennar. „Segið mér, hvað hafið þér gert?“
„Eg hef bara sprautað mig með benzedrini,
ekkert annað.“
„Hye oft hafið þér gert þetta?“
„Verið ekki reiður, prófessor, ég skal ekki
gera þetta oftar.“
„Það er óforsvaranlegt, hvernig þér farið með
heilsu yðar. Eitthvað verður að ske, ég horfi
ekki á þetta lengur.“
„Hvað ætlið þér að gera?“ spyr Varérie skelfd
„Hætta að láta yður fljúga!“
„Nei!“
„Jæja, að minnsta kosti verðið þér að hvílast
fyrst um sinn.“
„Nei, herra prófessor, ég held áfram að
fljúga. Margur hefði ekki haft það af, ef ég
hefði ekki komið svona fljótt.“
„Þér hafði rétt fyrir yður, André læknir! —
Þér hafið unnið!“
*
í næstu ferð til bjálkakofans gekk henni vel,
26 —— NÝTT SOS
því nú þurfti hún ekki að nota kortið. Nú voru
hermennirnir sex, sem særðir voru, svo hún
þurfti að fara tvær ferðir.
Strax og hún kemur fer hún inn í kofann
til þess að huga að hinum særðu mönnum. En
allt í einu kemur hermaður þjótandi inn í kof-
ann og hrópar:
„Fljótt, fljótt, læknir! Ein orrustuflugvélin,
sem fylgdi yður, hefur hrapað niður í kjarrið
þarna hinumegin. Skot hefur sennilega hæft
hreyfilinn."
Hún þýtur út og upp í koptann og setur á sig
heyrnartækið. Þá heyrir hún rödd fyrirliðans:
„Capitaine André. Við höldum óvinunum
frá staðnum, þar sem vélin hrapaði. Reynið að
bjarga flugmanninum! ‘ ‘
Næstum samstundis hefur hún hafið koptann
á loft. Hún sér stélið á hröpuðu vélinni upp úr
kjarrskóginum. Hún svipast um eftir stað til
þess að lenda á. Um tuttugu metra frá flakinu
sér hún örlítið autt rjóður. Þar ætlar hún að
lenda. Strax og hún hefur lent hleypur hún að
flakinu. Flugmaðurinn hangir í beltinu. And-
lit hans er atað blóði. Handleggirnir lafa mátt-
vana niður. Flakið er svo klemmt að honum,
að henni er gjörsamlega ómögulegt að ná hon-
um lausum.
Nú vantar verkfæri, rofjárn eða eitthvað slíkt.
Henni verður litið á stálstengurnar, sem halda
uppi loftnetinu. Hún reynir af ítrustu kröft-
um að ná þeim lausum. Loks tekst henni að
losa stengumar. Hún reynir að spenna flakið
frá manninum og henni tekst að lyfta þakinu
örlítið frá. Hún sker nú beltið í sundur, og fer
svo að tosa í fætur mannsins. Þá verður hún
þess vör, að maðurinn dregur andann. Guði sé
lof, hugsar hún með sér.
En hvemig á hún að koma flugmanninum út
úr flakinu? Hún lyftir höfði mannsins og hönd-
um upp á skrokk vélarinnar. Sentimetra eftir
sentimetra þokar hún manninum hærra og
hærra. Það er ekki lengur á henni þurr þráð-
ur, nærfötin límast við líkamann. Nú er efti
búkur mannsins kominn upp á skrokk vélarinn-
ar. Hún hættir ekki fyrr en hún er búin að
koma manninum út á brotinn vænginn. En
hvernig á hún nú að koma honum til koptans.
Þá dettur henni allt í einu ráð í hug, hún sker