Nýtt S.O.S. - 01.02.1961, Blaðsíða 28

Flakið á rifinu.
Allan hafði spennt nýtt tjald úr segldúk út
frá kofanum og notaði það sem hlíf gegn benn-
andi sólinni. Hann sat í garðstól í skugganum
og drakk whisky. Hann sá stúlkuna koma, en
hann reis ekki á fætur. Hann vissi, hvers vegna
hún kom, og hann myndi svara neitandi. Mað-
urinn hafði verið hjá honum í gær og fengið
sama svar.
Þau höfðu komið fyrir þrem dögum síðan á
hvítri lystisnekkju, sem var ómöguleg til að
sigla á milli skerjanna. Enginn myndi taka að
sér að sigla snekkjunni hérna á milli eyjanna.
Ekki, ef Allan segði nei.
Stúlkan var nú komin til hans. Hún var fall-
egri en hann hafði búizt við. Hár hennar var
mikið og brúnt, og augun voru brún. En aug-
un voru án hlýju.
— Við höfum komið okkur saman um, að
Hún kyssti gamla manninn innilega, og flýtti
sér um borð í skipið.
*
„Já, og nú sit ég hér í Saigon, Dubois höfuðs-
maður, og bíð þess að hvíldartíminn sé á enda."
„Þér eruð glæsileg kona, Valérie. Eg fer nú
brátt að halda heim til Frakklands. Ef ég vissi
ekki, að líf yðar er vígt fluginu og starfinu,
mundi ég biðja um hönd yðar — en svo —“
„Nei, það getur ekki orðið af því, Dubois
höfuðsmaður." Hún benti á flugvél á lofti og
bætti við:
„Sjáið þesso flugvél þarna uppi! Eg öfunda
flugmanninn. Sá dagur er ekki langt undan, er
ég má líka fljúga og hjálpa þeim særðu og
sjúku. En Dubois höfuðsmaður, ég mun oft
hugsa til yðar, því lofa ég yður.. Kannski kem-
ur sá dagur, að við sjáumst aftur. Heimurinn
er lítill og við eigum bæði sama ættland í hjart-
anu. Og nú skulum við kveðjast sem góðir vin-
ir, stutt og sársaukalau'st — eins og hermönnum
sæmir.“ ENDIR.
NÝTT SOS
greiða það, sem þér setjið upp, sagði hún fyrir-
varalaust.
Hann lyfti augnabrúnunum og leit háðslega
til hennar.
— Eg minnist ekki að hafa rætt nokkra
greiðslu við mann yðar, svaraði hann. — Svar
mitt var nei!
— Hann er ekki maðurinn minn, sagði hún.
Svo beit hún á vörina, eins og hún iðraðist eft-
ir að hafa sagt þetta. Hún leit á hann með
kaldri fyrirlitningu.
— 200 dollara, sagði hún. — Fyrir fjóra daga.
Og heilan kassa af tvhisky!
Hann langaði mest til að reka henni utan
undir fyrir síðustu orðin. En í staðinn tæmdi
hann glas sitt, stóð upp og snéri við henni baki.
Hann var á leiðinni inn í kofann, þegar hann
heyrði hana stíga hikandi skref áfram — eins
og hún ætlaði að fara á eftir honum. Hann
snéri sér við til að segja, að hún skyldi spara
sér ómakið. Þá uppgötvaði hann bilikið í aug-
um hennar — eins og barnslegt hik, sem einnig
hafði eitt sinn verið í augum Súsönnu.
— Hversvegna viljið þér komast að þessu
flaki? spurði hann. Hann hafði ekki ætlað sér
að spyrja. Hann var ekki forvitinn. Hann hafði
lítinn, áhuga fyrir öðru fólki. Samt sem áður
hafði hann spurt, og spurning hans hafði lokað
andliti hennar á sama hátt og ef hann hefði
rekið henni utan undir, eins og honum hafði
komið til hugar.
— Til þess að skrifa um það, sagði hún — Eg
er fréttaritari . . .
— Það veit ég, sagði hann. — Þetta flak er
ekkert til þess að skrifa um nú. Það eru fjögur
ár síðan það skeði. Tvær manneskjur drukkn-
uðu, af því að þær sigldu á lystistnekkju út
á milli skerjanna, sem var byggð fyrir skemmti-
siglingu á opnu hafi. Þér getið lesið alla þessa
rómantísku frásögn í blöðunum fyrir fjórum
árum síðan. Lesið bara blöðin og skrifið frá-
28