Nýtt S.O.S. - 01.02.1961, Blaðsíða 32

hann tvo arma konia við líkama sinn. Sogannar
kolkrabbans lireyfðust nú gegnum sjóinn eins
og slöngur. Hann sá djöfulleg augu dýrsins, og
honum fannst að í þeim mætti lesa alheimsins
illsku og heift. Hann kom líka auga á óttasleg-
ið andlit stúlkunnar, og honum var ljóst, að
hún var við það að missa meðvitundina. Hann
vissi, að það gæti orðið örlagaríkt, því dýrið
hafði enn fast tak um ökla hennar. Hún hafði
reynt að sparka sig lausa, með þeim árangri, að
kolkrabbinn hafði hert takið svo, að sogskál-
armanna læstust inn í hold hennar.
Allan reyndi að snúa sér, þrátt fyrir takið,
senr dýrið hafði um líkama hans, og með löng-
um skurði tókst honum að skera enn einn arm-
af kvikindinu. Annar særði fótur stúlkunnar
var nú laus — en hún hafði enga möguleika til
að ná fótfestu þarna utan í vegg gjótunnar. Og
hann var ekki fær um að styðja hana, því árás
kolkrabbans varð nú enn æðisgengnari og ör-
væntingarfyllri.
Allan fann þrýsting utan um rif sín, og eitt-
hvað vafðist um hægri handlegg hans. Honum
heppnaðist að koma hnífnum yfir í vinstri
hendi, en honum var ljóst, að nú yrðu árásir
hans á dýrið ekki eins nákvæmar og kraftmikl-
ar. Hann hafði aldrei verið duglegur að gera
neitt með vinstri hendinni. Nú var sjórinn orð-
inn dökkur í kringum þau, en Allan vonaði,
að strumurinn færði blekið burt áður en kol-
krabbanum tækist að spú aftur. Hann sá nú
ekki stúlkuna og barðist eins og óður maður
með hnífinn í vinstri hendi til að reyna að
losa hægri liandlegginn. Hann átti orðið erfitt
um andardrátt, vegna þrýstingsins að brjóst-
kassanum. Hann vissi, að hann notaði of mik-
ið súrefni með þessu móti. Útbúnaður lrans
var ekki ætlaður til að lenda í átökum við kol-
krabba.
Honum fannst það taka heila eilífð að losa
hægri handlegginn. Hann var fyrst í stað mátt-
laus, þegar honum heppnaðist að losa hann,
en samt sem áður tók hann hnífinn í hægri
hendi, því hann var samt sem áður betri en
hin vinstri.
Sjórinn var nú svo dökkur, að ekkert sást,
það var engu líkara en að vera í dimmum skógi
um miðnætti. Hann sá ekki Mary og hann vissi,
32 --------- NÝTT SOS
að hún væri enn ver stödd en hann. Eina von-
in var, að hún gæti haldið einhverri meðvitund.
Það var einasta vonin til björgunar.
Með hnífin fyrir framan sig, fálmaði hann sig
áfram í sjónum, í þá átt, sem hann hugði hana
vera. Jafnhliða varð liann að vera á verði fyrir
kolkrabbanum. Tvisvar sinnum komst hann
hættulega nærri páfagaukslegum kjafti hans, er
átti það eitt markmið að gera út af við hann
. . . eða stúlkuna. Eða sennilega þau bæði, ef
þessi martröð tæki ekki brátt enda.
Allt í einu, eins og fyrir kraftaverk, skar ljós-
geisli gegnum sjóinn. Svæðið lá allt í einu bað-
að í Ijósi . . . og líflaus líkami stúlkunnar var
rétt hjá honurn. Enn var sogarmur ófreskjunn-
ar fast vafinn um fót hennar. Hvað eftir annað
stakk hann hnífnum á kaf í þennan seiga massa,
skrokk dýrsins. Hann óskaði þess innilega, að
hann vissi hvar hjarta dýrsins væri, en hann
hafði ekki hugmynd um það. Hann sló bara
um sig með hnífnum og stakk og stakk í ör-
væntingu . . . hamingjusamur yfir ljósinu, en
fullur haturs til þess manns, sem hafði kveikt
það, í því eina skyni að geta ljósmyndað þessa
einstæðu kolkrabbabaráttu og verða enn meira
frægur fyrir.
Og skyndilega var þessu öllu lokið. Hann
vissi ekki hvort kolkrabbinn var dauður, eða
hvort hann hafði bara gefist upp við orrustuna.
Hann hugsaði aðeins eitt: Mary.
Líkami hennar var háil af bláleitu slíminu,
sem komið hafði úr sárum kolkrabbans. Hann
fékk varla tak á henni. En nú var hún með-
vitundarlaus, og hann varð að koma henni í
skyndi upp í skipið, svo hann gæti látið hana
anda að sér fersku lofti, sem hann nú einnig
sjálfur þráði ómótstæðilega.
Mary lá á þilfarinu, og hann nuddaði útlimi
hennar með máttlitlunr fingrunum, þegar Ed-
ward Berg klifraði yfir lunninguna. Hann kom
dýrmætri myndavélinni og ljóskösturunum
vandlega fyrir í kössum sínum áður en hann
losaði sig við annan útbúnað sinn. Hann leit
ekki á Allan. Það var eins og allt í einu hefði
vaknað einhver samvizka til lífs í honum. Loks
kom hann þangað, sem hún lá.
— Er allt í lagi með hana? spurði hann.