Nýtt S.O.S. - 01.03.1961, Blaðsíða 6

ar. Þeir voru allir lagðir í bönd og farið með
þá niður í káetu, þar sem þeir, eins og venju-
lega, voru teknir til yfirheyrslu í viðurvist far-
þeganna. Með brögðum og útúrsnúningum
gat Bully Waterman snúið öllum hlutum máls-
ins við, og sjómennirnir voru síðan bókstaflega
neyddir til að skrifa undir sannleiksgildi þess,
sem inn var fært í skipsdagbókina. Síðan var
farið aftur með þá upp á þilfar, þar sem Cole,
annar stýrimaður, tók þá til meðferðar, hífði þá
upp í vantinn á þumalfingrunum, þannig að
Jieir rétt gátu tillt í þilfarið með tánum; síðan
voru þeir húðflettir á hinn hryllilegasta hátt
með gúmmíkylfum, sem Bully Waterman og
stýrimenn hans höfðu næstum alltaf við hend-
ina — þ. e. a. s. festa við úlnlið sér.
Það var engu líkara en, að hásetarnir hefðu
rétt fyrir sér um það, að gamli uppgjafa-sjóher-
maðurinn hefði stokkið fyrir borð. Þátt fyrir
ýtarlega leit, var hvergi hægt að finna hann.
En Jim Douglas var í efa, og hann ákvað við
tækifæri að rannsaka vel mannaíbúðirnar, þegar
allir væru á þilfari. Og nótt eina, í vondu
veðri, Jiegar allir voru uppi, tók hann einn af
drengjunum með sér framí, og með lukt í hend-
inni rannsakaði hann Iúkarinn.
Bilið á milli neðstu kojunnar og gólfsins
var lokað með klæðningu, sem var vel fest. Jim
Douglas lét hendina renna eftir klæðningunni
og lýsti jafnframt með luktinni, og svo fann
hann að lokum það, sem hann leitaði að — borð-
in voru laus og sýnilega lokað innan frá. Hann
kippti í og borðið datt frá. Síðan skipaði hann
drengnum að skríða undir kojuna og þreifa
hvort nokkuð væri þar inni.
Þetta var síður en svo þægilegt starf. En
drengurinn var hræddari við stýrimanninn en
kölska sjálfan, og hann þorði ekki annað en
hlýða, en strax og hann varð var við eitthvað
volgt, sem hreyfðist, varð hann fljótari út úr
skúmaskotinu aftur en hann hafði verið inn,
og þaut æpandi af hræðslu upp lúkarsstigann.
Og hinn, annars svo grimmi, Jim Douglas, vissi
ekki sitt rjúkandi ráð og smitaðist af þeirri ógn-
arhræðslu, sem greip drenginn. Hann missti
luktina og elti denginn upp á þilfai'ið, þar sem
hann áttaði sig þó fljótlega. Svo tók hann sér
stöðu upp við kappann og beið.
NÝTT SOS
Skammri stundu síðar kom sjómaðurinn, er
leitað hafði verið, fram úr fylgsni sínu, og er
hann sá stýrimanninn, féll hann strax á hné og
baðst vægðar. En Jim Douglas þekkti hvorki
náð né miskunnsemi. Hann hafði gripið gúmmí
kilfuna í hendina, hvæsandi og gnístandi tönn-
um barði hann sjómanninn, og er hann reyndi
að bera hönd fyrir höggin og hlífa höfðinu
braut stýrimaður handlegg hans á tveim stöð-
um. Síðan var veslings maðurinn lagður í járn
og lokaður inni upp á vatn og brauð, það sem
eftir var ferðarinnar. Brotni handleggurinn
mátti gróa saman eins og verkast vildi.
Næsta dag fór „The Challenge“ fyrir Horn
eftir að hafa verið 55 daga frá Sandy Hook. En
nú var mannskapurinn framan við stórsiglu svo
þjáður af sjúkdómum og illri meðferð, að þeir
gátu varla neitt meir. Það var næstum órnögu-
legt að hafa vald á ránum í slæmu veðri og festa
seglin, og síðari hluta dagsins, þegar bjarga
átti mersasegiinu, fór allt út um þúfur.
Segiið barðist ægilega í vindinum og blés upp
á rána, svo það var stórhættulegt að fara út
á hana. Cole annar stýrimaður var sjálfur uppi
í reiðanum og rak á eftir. En mannskapurinn
var skjálfandi af kulda og máttvana og þá vant-
aði bæði kraft og einbeittni til að taka fyrir al-
vöru upp baráttuna við segiið.
„Komið mannskapnum út!“ öskraði Jim
Dougias neðan af hálfdekkinu. „Út á rána með
þá!“
Cole, sem sjálfur hélt sér fast innan við rána,
varð viti sínu fjær við þessi hróp, og í stjórn-
lausri bræði braust hann út á rána og sparkaði
Jiremur mönnum af henni. Tveir féllu útbyrð-
is, þar sem þeir héldu sér á floti dálitla stund,
en enginn hreyfði hönd eða fót til að bjarga
Jieim, og svo lnirfu þeir sjónum og sukku. Sá
þirðji féll niður á hálfdekkið, og hann reis ekki
aftur upp. Hann hafði fótbrotnað á báðum fót-
um, og veinaði ámátlega af kvölum.
Jim Douglas þaut strax að honum.
„Æh! Ó! Ó! Æ!“ skrækti hann framan í
þennan óhamingjusama vesaling. „Hvers vegna
ertu að öskra? Þú ert þó dauður!" — Hann
snéri sér að svarta kokknum, sem í þessu gekk
fram hjá. „Hæ, þú þarna, Surtur! Á þessi mað-
6