Nýtt S.O.S. - 01.03.1961, Blaðsíða 21

braut tvo báta allmikið auk fleiri skemmda.
í dögun 4. júní, en þá beitti skipið upp í
vindinn með aðeins 4—5 sjómílna ferð, vaknaði
Bob Milestone við einkennilegt hljóð. Hann
vakti Mike Crossey, sem svaf í koju andspænis
honum.
„Halló, Mike! Hlustaðu! Hvað er þetta þarna
í lestinni við hliðina á okkur?“
„Djöfulinn meinarðu?“ urraði Crosey úrill-
ur. Lest nr. 1? Hvað er klukkan?"
„Hálfeitt, Mike.“
„Það er draugatíminn, ha, ha!“
Þá greip einn félagi þeirra allt í einu fram
í: „Það er sjór í lestinni, Bob. Eg heyri það
svo greinilega.“
„Þá verðum við að kalla á þann gamla,“ sagði
Milestone og klæddist af skyndingu.
Skipstjórinn kvaddi hina yfirmennina á sinn
fund.
„Mr. Fenn! Farið fram í lestina og mælið,
hve hátt vatnið er. Takið bátsmanninn með
yður. Lenzdælurnar í gang tafarlaust!“
Ekki gat skipstjóri séð, að neitt óvenjulegt
hefði skeð. Það var hins vegar mikill sjógang-
ur og suðvestanstormur. En þannig hafði veðr-
ið verið nú um sinn.
Skipstjórinn skipaði þó svo fyrir til öryggis,
að slá undan meðan verið væri að athuga hvað
skeð hafði. Svo kallaði hann á Hillaby og sagði,
að þeir skyldu sjálfir ganga úr skugga um,
hvað hefði skeð í draugalestinni.
Hann reyndi að hlægja, en var þó ekki hlát-
ur í hug, þrátt fyrir það, að stýrimaður hafði
fullyrt, að hann fynndi engan sjó í lestinni
með mælingum.
Skipstjóri og yfirvélstjóri hleruðu við þilið
á hásetaklefanum til þess að vera alveg vissir
í sinni sök.
„Enginn efi, skipstjóri," sagði Hillaby eftir
stundarkorn. „Það er sjór í lestinni."
„Já,“ samþykkti Wilson. „Eg heyri það líka.“
Þeir fóru samt niður í lestina til frekari full-
vissu, en þá brá svo undarlega við, að enginn
leki fannst.
Annar vélstjóri kom nú líka í lestina. „Það
er enginn sjór í skipinu,“ sagði hann. „Það er
alveg áreiðanlegt. Það kemur enginn sjór í
dælurnar.“
En skipstjórinn var ekki alveg eins viss um,
að ekki væri sjór í lestinni.
„Dælurnar virka að neðan, en hafi sjórinn
komist í lestina ofan frá lendir hann í zink-
inu og kemst ekki gegnum það. Þá koma dæl-
urnar ekki að neinum notum. Eg finn líka,
að skipið lyftist ekki eðlilega í öldunum, það
er orðið svo þungt að framan . . .“
Hann kallaði á bátsmanninn:
„O’Neil! Opnið lest nr. 1. Við verðum að
komast að því, hvað er að ske. Og þér, Mr.
Hillaby og Mr. Moorsom, skerið hnoðnaglana
úr skilrúminu. Þá rennur sjórinn úr lestinni
inn í stafnrýmið og þá geta dælurnar tekið til
starfa.“
En þegar skipstjórinn kom út á þilfarið ásamt
bátsmanninum, reið að þeim æðandi brotsjór,
sem sópaði þeirn út að skjólborðinu.“
„Guð minn góður!“ hrópaði O’Neil, „þetta
lítur þokkalega út!“
„Við verðum að hafa lestina lokaða, að
minnsta kosti á meðan skipinu hefur ekki ver-
ið snúið upp í vindinn.“
Eftir stutta stund var tilkynnt, að öll lestar-
op væru pottþétt svo að sjórinn hefði ekki get-
að komið að ofan.
En allt í einu er kallað, að skilrúmið hafi
brostið, þegar verið var að skera hnoðnaglana.
Þá kom Hillaby náhvítur f andliti.
„Stafnrýmið er fullt af sjó upp undir þilfar.
Þetta er miklu verra en við gerðum ráð fyrir!“
„Kasdð farmi úr skipinu að framan!" skipaðí
skipstjórinn og fór upp á stjórnpall. 1 svipinn
varð hann gripinn sárri örvilnan. Var skipið
hans, Trevessa, virkilega að farast? Og allt var
þetta sök þessa bölvaða farms, þessarar leðju,
sem hélt sjónum í sér. Ef sjór kæmist í lest nr.
2, var allt búið. En spurningin var: Hvernig í
ósköpunum hafði þetta skeð? Þeirri spurningu
var enn ósvarað.
„Nú dæla pumpurnar eðlilega," tilkynnti
þriðji vélstjóri. „Já, þær dæla úr stafnrúminu,
en nú er allt um seinan.“
Skipstjórinn hikaði andartak. Svo mælti
hann:
„Mr. Eaton. Hafið báta nr. 1 og 3 stjórn-
NÝTT SOS --------------- 21