Nýtt S.O.S. - 01.03.1961, Blaðsíða 22

borðsmegin tilbúna! Þjónn! Látið vistir og
dósamjólk í bátana eins og framast er hægt. En
ekkert kjöt í dósum. Mr. Hillaby! Vélin á að
vera í gangi áfram! Eg segi til, hvenær á að
stöðva hana. Og þér, Mr. Christina! Þér sendið
út neyðarkall og segið stöðu okkar. Og þér, Mr.
Fenn, eruð ábyrgur fyrir því, að hver maður
fái björgunarbelti.“
„Björgunarbelti? Þvættingur!" muldraði Bob
Milestone, sem hafði fylgt skipstjóranum upp í
brúna. „Gerir ekki annað en lengja dauðastríð-
ið.“
Hann hafði svo lágt, að varla heyrðust orða-
skil. Hann hafnaði beltinú og þar sem hann
hafði verið hart nær fimm áratugi til sjós, var
hann látinn ráða.
Skipverjar trúðu því ekki enn, að bein hætta
væri á ferðum. Samt framkvæmdu allir gefnar
skipanir, náðu í pjönkur sinár og settu í bát-
ana ásamt matarforða. En að Trevessa væri að
því komin að sökkva. Nei — það var óskiljan-
legt. Skipskötturinn stökk líka upp úr bátnurn
óg inn á þilfatið aftur. Hann ætlaði sýnilega
ekki að yfirgefa skipið.
„Nú, já, já,“ sagði Paddy Maloney, „köttur-
inn veit betur en skipstjórinn. Við sökkvum
ekki, boys. Þó er betra að hafa vaðið fyrir neð-
an sig.“
En samt seig skipið meira og meira að fram-
anverðu.
Nú voru níu vindstig. Ölduhæðin var sex til
níu metrar. Skuturinn gnæfði svo hátt upp úr
sjónum, að stýrið varð næstum gagnslaust. Því
varð ekki unnt að beygja á hléborða til þess að
setja út bátana. Þó tókst um síðir að setja þá á
flot án skemmda.
Enn sendi loftskeytamaðurinn neyðarkall
Þrjú skip höfðu svarað og kváðust mundu koma
til hjálpar. En þau voru langt í burtu, mjög
langt.
Vélin var enn í gangi. En skipið sökk meir
og meir, sökk undan fótunum á mannskapn-
um.
„Stöðvið vélina!“ hafði skipstjórinn fyrirskip-
að áður en bátarnir voru settir á flot. Og svo:
Hálfa ferð afturábak!"
Var þá skipið orðið ferðlaust. Þá var auðveld-
ara að fara frá borði.
22 ---------- NÝTT SOS
Og svo kom skipunin: „Allir menn yfirgefi
skipið!“
Síðastur fór skipstjórinn. Þá var klukkan
2,15 að morgni hins 4. júní 1923. Þeir voru
staddir á Indlandshafi, á 28 gráðum 45 mín.
suðlægrar breiddar og 85 gráðum 42 mín aust-
lægrar lengdar. Fjarlægð frá næsta byggðu landi
var 1500 sjómílur eða 2700 km.
Báðir bátarnir héldu sig í nánd við Tre-
vessa. Öðrum þeirra stjórnaði skipstjórinn, hin-
um fyrsti stýrimaður. Skipið var uppljómað,
því ljósavélar þess voru enn í gangi. En skut-
urinn reis hærra og hærra. Hálftími leið. —
Skyndilega var Trevessa horfin. Hún hafði
stafnstungizt næstum lóðrétt.
„She ’s gone,“ sögðu mennirnir í bátunum.
Skipið þeirra var sokkið. Og bátskeljarnar
tvær úti á óravíddum Indlandshafs með 44
menn innanborðs.
Hrakningar í opnum bátum.
Trébátarnir, sem áhöfn Trevessa hafði bjarg-
að sér á frá sökkvandi skipinu, voru tæpir 8
metrar á lengd og hálfur þriðji metri á breidd.
í skipstjórabátnum voru 20 manns, en í hin-
urn 24. Þeir höfðu líka meira af matvælum,
vatni og tóbaki. Heilsufar var gott, aðeins þrír
fundu til lasleika.
En þegar skipstjórinn fór að hugleiða mögu-
leika á björgun, varð hann að taka á allri sinni
viljafestu til þess að ekki yrði á honum séð,
hve alvarlegt ástandið var.
„Við erum 1600 mílur frá Fremantle“, hvísl-
aði hann að vélstjóranum, „og 1700 mílur frá
Mauritanius-eyjaklasanum. Það var allt annað
en auðveldur kostur að velja hvora leiðina
skyldi fara.
Bátarnir voru enn í nánd við slysstaðinn.
Yfirmenn sátu afturí, en aðrir skipverjar dreifð-
ir um bátinn.
„En skipin þrjú, sem svöruðu okkur,“ sagði
Hillaby. „Eg efast ekki um, að þau koma okk-
ur til hjálpar.“
Skipstjórinn kinkaði kolli.
„Enginn efi, að þau gera sitt bezta. En þau
eru nokkur hundruð sjómílur í burtu. Við verð-
um að reikna með því versta."