Nýtt S.O.S. - 01.03.1961, Blaðsíða 25

„Við höfum ekki samflot lengur," svaraði
hann. „Hinn báturinn sigldi svo hægt, að við
urðum að beita uppí á hverju kvöldi, og bíða
hans lengi. Nú hafa þeir skipstjórinn og fyrsti
stýrimaður ákveðið, að reyna sig upp á eigin
spýtur.“
„Og hvenær var það, Joe?“
„Því er erfitt að svara. Fimmta eða sjötta
daginn eftir sjóslysið, held ég.“
„Það var 9. júní,“ sagði Mike Crossey. „Og
í dag er 16. Það er vika síðan.“
„Vika!“ Ned hristi höfuðið.
Hvellt hróp eins vélstjórans rauf samtalið.
„Gætið ykkar! Hafið!“
Og skipstjórinn bætti við: „Gættu að stýT-
inu, Bob!“
En það skipti engum togum, að bátnum sló
flötum. Brotsjór skall á honum. Hræðsluóp
kváðu við. Nokkrir menn ruku á fætur. Bátur-
inn lagðist mjög á hliðina. Ekki var annað
sýnna, en honum mundi hvolfa.
„Sitjið kyrrir!“ öskraði skipstjórinn. „Niður
með ykkur!“
Skipuninni var hlýtt. Allir rennvotir, en hófu
samt austurinn tafarlaust.
Þetta var eitt þeirra fáu atvika á þessari öm-
urlegu ferð, sem varð mönnum minnisstætt.
í hitabeltinu skullu þessar hryðjur á næstum
eins og hendi væri veifað.
Regnvatninu var safnað. Það var ekki mikið,
en þessi aukni skammtur veitti skipverjum nýj-
an þrótt. Þorstinn var versta plágan. Hungrið
var ekki eins þungbært.
Meðan veðrið var gott var líðan manna við-
unanlegri. Þá þurkuðu þeir föt sín. Nokkrir
fóru meira að segja í bað, þótt ekki væri það
hættulaust vegna hákarlanna.
En svo varð aftur kalt í veðri. Enginn hafði
þá herkju í sér til þess að fá sér bað. Útlit
manna var hið hræðilegasta, þeir voru líkastir
villimönnum, skeggið mikið og úfið. Sumir
líkari beinagrindum en mennskum mönnum,
líkaminn þakinn blöðrum og víða bólginn.
Augun þrútin og næstum Ifmd saman af salti.
Og þá tilkynnti dauðinn komu sína. Margir
voru hissa á því, hve lengi hann hafði látið
bíða eftir sér.
Fyrsta fórnin var Indverjinn Djevad. Hann
hafði legið í móki marga daga, en 21. júní sofn-
aði hann svefninum langa. Honum var varpað
fyrir borð. Var þá lesin bæn.
Sama dag slokknaði líka líf Arabans Alis.
Það leit út fyrir, að Ned Preedy yrði næstur
í röðinni.
„Kitty Hallstead!“ heyrðist hann muldra.
„Kitty! Eg kem og bjarga þér!“
Þá kallaði hann á foreldra sína, bað um vatn
og fékk smáaukaskammt. Svo missti hann með-
vitundina, en vaknaði brátt aftur og talaði ó-
ráð.
„Hvað gengur að honum?“ spurði fyrsti vél-
stjóri skipstjórann. „Þetta lýsir sér öðruvísi hjá
honum en Djevad og Ali.“
„Já, Hillaby. Hinir dóu báðir af magnleysi.
En Preedy var orðinn veikur áður. Flensa —
líklega lungnabólga. Og þá er ekki að sökum
að spyrja —“
Hann þagnaði og horfði í vestur, — út á óra-
vítt hafið.
Guð sé oss næstur, ef ekki fer að sjást til.
lands. Vonin um að hitta skip var löngu slokkn-
uð.
Niestu nótt læddist einn hásetanna að átta-
vitanum og drakk af honum. Hann fékk óþol-
andi magakrampa.
Annar drakk sjó og varð viðþolslaus af þorsta.
Loftskeytamaðurinn, Mr. Christian, var svo
máttfarinn, að hann gat ekki setið uppréttur
án stuðnings.
Þeim fór æ fækkandi, sem gátu borið sig
mannalega og reynt að lífga upp á þessar
hrelldu sálir.
Nú gat enginn neytt tvibakanna lengur,
reyndar var þetta orðin ógeðslega hörð skorpa.
Menn lifðu bara á mjólkur og vatnsskammtin-
um. En það entist ekki lengi úr þessu. Bátverj-
ar voru orðnir svo magnþrota, að allir urðu
að hjálpa til að draga upp seglið, þegar það
var reist. Þó var það ekki nema eins manns
verk. Og svo bættist það ofaná, að sólarhring-
arnir liðu hver af öðrum án þess að bátunum
miðaði nokkuð verulega áfram.
NÝTT SOS --- 25