Þjóðin: tímarit sjálfstæðismanna - 01.05.1940, Blaðsíða 22

18
Þ J Ó Ð I N
forðast eins og heitan eldinn, að láta
þetta gætna verkafólk hafa nokk-
urn íhlutunarrétt eða kjörgengi.
Hvaða þýðingu það hefir haft, að
verkalýðsfélögin þóttust ekki þurfa
á öllum sínum kröftum að halda,
til að ráða fram úr málunum, —
þeim kröftum, er mátu friðarviljann,
fyrirhyggjuna, lýðræðið og tryggan
grundvöll mest, — hefir nú komið
svo áþreifanlega í ljós, að ekki þarf
lengur vitnanna við. Því að sú
staðreynd, að verkalýðssamtök-
in hefir vantað þessa eigin-
leika, hefir ekki einungis skaðað
sjálft verkafólkið á liinn tilfinnan-
legasta hátt í atvinnuskerðingu og
lífsleiða, heldur hefir allt þjóðfé-
lagið goldið þar afhroð og eigna-
tjón.
Fátt er svo með öllu illt, að ekki
hoði nokkuð gott. Einmitt fyrir það,
að þessi vanþroski verkalýðssam-
takanna hefir nú sagt svo mikið til
Útifundur sjálfstæðis-
manna 1. maí 1939.
Ólafur Thors
atvinnumálaráðherra
flytur ræðu af svölum
Yarðarhússins.
sín, tók andrúmsloftið að hreinkast
þar, fyrir forgöngu sjálfstæðra
verkamanna, er fengu við það meira
svigrúm til að njóta sín, heldur en
áður. Sá árangur, sem þegar er orð-
inn af starfi þeirra, gefur góðar
vonir, að ekki verði undan látið í
jieirri haráttu fyrr en verkalýðssam-
tökin eru orðin eign verkafólksins
sjálfs.
Það hefir stundum verið haft orð
á því, hvort ekki mvndi lieppilegt,
að verkakonur er aðhyllast sjálf-
stæðisstefnuna, mynduðu með sér
sérstæðan félagsskap í líkingu við
Óðinn. Að ekki hefir verið horfið
að því ráði, kemur til af því, að
kvenfélög Sjálfstæðisflokksins eru
í öllum lielztu kaupstöðum og
verkakonur þegar komnar í þau, og
munu félögin að sjálfsögðu gera
sitt til að greiða götu þeirra kvenna
sinna sem annara.
Sjálfstæðar verkakonur fagna