Þjóðin: tímarit sjálfstæðismanna - 01.08.1940, Blaðsíða 6

I> J Ó Ð I N
GO
sem steini lostinn yfir því, að hann,
sem var gæddur svo óvanalegri rödd
og afburða draniatískum hæfileik-
um, skyldi þurfa að vinna fyrir sér
við skrifstofustörf á Islandi. Hann
gat þess, að ýmsir ágætustu söngv-
arar Þýzkalands hefðu gert sér ferð-
ir til að hlusta á hann og læra af hon-
um, og ennfremur, að liann hefði
fengið tilboð um að gerast samkenn-
ari einhvers þekktasta tal- og söng-
kennara Þýzkalands. Lá ekki nær,
að slíkur maður kenndi íslendingum
að syngja?
En þá munu menn spyrja: Hvers-
vegna var Pétur þá ekki kyr í Þýzka-
landi og tók þessu fágæta boði?
Svarið er: Tímarnir breyttust þar
sem annarsstaðar, skilyrðin fyrir
])ví, að útlendingar mætti stunda þar
atvinnu, urðu æ strangari. Þess-
vegna hefði Pétur orðið að gerast
þýzkur ríkisborgari, til þess að mega
stunda þessa atvinnugrein, en það
vildi liann ekki. Til þess var lianii
ættlandi sínu of trúr. Hann kaus þvi
heldur að snúa heim og lifa við lítil
kjör, en að afsala sér sínum helgasta
rétti, þótl hann þar með æfilangt
gæti tryggt sér gull og græna skóga
í mesta músiklandi Evrópu, sem
uppeldisfræðingur i söng, þegar
hann hafði lokið störfum á leiksvið-
um Þýzkalands. Siðasta spurning
liljómsveitarstjórans var á þá leið,
hvort við hefðum efni á að láta
mann, með jafn dýrmæta þekkingu
og frábæra reynslu sem, Pétur Jóns-
son sitja við að færa inn í verzlunar-
bækur. Mér varð fátt um svör, vildi
ekki básúna skilningsleysi okkar út
yfir þennan erlenda ljstamann. Slíkt
skilja heldur ekki neinir nema þeir,
sem skilja okkur og vita, hve frá-
munalega lágt við stöndum í því að
skilja, hvers virði rétt meðferð á
söngröddum er, til þess að þær m,egi
fegrast, endast og njóta sin. Ég get
ekki stillt mig um að fara nokkrum
orðum um það mál.
Það hefir löngum hljómað hér
hjó fólki, sem hefir heyrt laglegar
náttúruraddir: „Blessaður láttu nú
ekki eyðileggja í þér röddina með
því að fara að læra söng.“ Þannig
eru skoðanir margra enn þann dag
í dag.
Hér lifa vfirleitt hinar fáránleg-
ustu skoðanir um söngkennslu og
raddmeðferð, bæði meðal almenn-
• ’
ings, og það sem verra er, meðal
ýmissa þeirra, sem, við söngkennslu
fást.
Margir halda, að þeir geti lært
söng, sér til gagns, á fáum vikuni
eða mánuðum, og búast við breyt-
ingurn til batnaðar eftir nokkra
tíma. Vilji söiigkennarinn láta þá
syiigja æfingar eingöngu, brestur
venjulega þolinmæðin von bráðar.
Bjuggust við að geta þanið sig á
sönglögum þegar i stað, eða jafnvel
aríum og heilum óperublutverkum.
Menn þessir hverfa venjulega frá
söngkennaranum þegjandiog hljóða-
laust eftir skamma stund. Eiga lield-
ur ekkert erindi út á söngbrautina,
bversu góð sem rödd þeirra lcann að
vera. Enn eru menn hér heima og
ekki fáir,sem aldrei finnasöngkenn-
ara við sitt liæfi, vegna þess, að þeir
halda, að söngnámið felist í því, að
stæla söng meistarans og verða eft-