Þjóðin: tímarit sjálfstæðismanna - 01.08.1940, Side 18
72
Þ J Ó Ð I N
Fallhlífarhermenn.
Það er býsna niargt, sem kemur
nýstárlegt á daginn í þessari styrj-
öld, sem nú gevsar, bæði að því er
snertir liernaðartæki og hernaðar-
aðferðir, sem mönnum kemur al-
gerlega á óvart.
FallHlífarnar eru raunar ekk-
færð stvrk til þess. Jafnvel tit þess
að býggja salerni fær þú ríkis-
sjóðsstyrk. — Heldnrðu að það væri
nninur, karl minn, að sjá vfir Urð-
ardalinn af brekkunni, þegar þetta
væri allt komið i lag? Snjóhvít bús,
í einni röð, með rauðum þökum, í
jaðrinum á rennsléttu túninu, —
vel girtu túninu, þar sem gróður
jarðar fengi að þróast í ró og næði,
í slað þess að það nú liggur opið
öllum skepnum.“
„Ojæja,“ sag'ði Einar dræmt, „tún-
ið á nú að'heita girt. — Þelta er
salt, sem þú segir, að það þyrfti
nú margt að lagfæra, ef efni stæðu
til. En ég liefi nú ekki neina sér-
staka trú á þessum stóru lántökum.
Það blessasl kannske lijá sumum.“
„Hjá þér mundi það áreiðanlega
blessast," sagði Sigmundur Þor-
leifsson innilega. „Einmitt bjá þér.
Einmitt fyrir þig og þína lika hefir
ríkisstjórnin í samráði við Búnað-
arfélag íslands skipulagt binar stór-
felldu umbætur á sviði viðreisnar
landbúnaðinum. Hugsaðu nú um
þelta mál, Einar, hugsaðu um það
fljótt, og láttu mig svo vita, livern-
ig ég get lijálpað þér til að koma
því í framkvæmd.“
erl nýstárlegt tæki. Það er óra-
Jangt síðan, að fvrst var bvrjað að
gera tilraunir með fallblifar. En al-
menningi hefði þóll það ólíklegt
l'vrir nokkrum árum, eða jafnvel
nokkrum mánuðum, að þær yrði
bægt að nota á þann bátt, sem þær
Svo stóð hann upp, liinn stóri
maður, og þakkaði fyrir kaffið. Eft-
ir það riðum við af stað. —
Síðar um daginn, þegar ég var
á heimleið, fór ég' aftur uin í Urð-
ardal. Moldargusurnar stóðu upp
úr hesthústóftinni, þar sem Einar
var að koma fvrir undirstöðustein-
um bins nýja bestbúss, sem var tals-
vert stærra en hið gamla.
Ég fór af baki og gekk til lians.
Hann rétti sig upp, þegar liann
sá mig, þurkaði svitann af enni sínu
með handarbakinu. Sonur bans,
piltur uni tvítugt, var þar með bon-
um að vinna.
„Þú ert þá búinn að losa þig við
þann stóra, sagði Einar.
„Og þú ert byrjaður að byggja hér
í gamla staðnum,“ sagði ég, „en hef-
ir ekki færl þig niður í túnjaðar-
inn og byrjað á kerfisbundna skipu-
laginu. Þú kannt ekki að starfrækja
landbúnað.“
Einar kýmdi. —
Svo fóru þeir feðgar að fást við
bygginguna aftur, bvggingu úr stein-
um og strengjum, eins og liinir —
feður þeirra og afar. —