Þjóðin: tímarit sjálfstæðismanna - 01.08.1940, Side 22

76
I> JÓÐI N
kveðnum erindum. Til þess að sveit-
ir fallhlífarhermanna (eða einstak-
lingar) komist inn yfir víglínur ó-
vinanna, verður að fljúga hátt, eða
að minnsta kosti í tvö þúsund metra
hæð. En ef fallhlífarhermenn-
irnir þá opnuðu fallhlifarnar um
leið og þeir fleygðu sér út úr flug-
vélunum, vrði fljótlega eftir þeim
tekið, ekki sízt ef þeir væri marg-
ir í lióp, og er þá hætt við að fæst-
ir kæmust lifandi til jarðar, — þeir
yrði strádrepnir á lciðinni. Og þó
að það yrði ekki, ])á myndu þeir
lenda dreift, þar sem fallhlífarnar
myndi þá lirekja í ýmsar áttir, og
sennilega koma niður langar leið-
ir frá þeim stað, sem til var ætl-
azt. En þegar fallhlífarnar eru ekki
opnaðar fvrr en í seinuslu lög, er
svo að segja hægt að hnitmiða það,
hvar lent er.
Þegar verið er að velja fallhlífa-
hermenn, eru það læknarnir, sem
fyrst og fremst ákveða um það,
hverjir hæfir eru til þessarar „þjón-
ustu“, og hverjir myndi ekki hafa
líkamlegl þrek til þess. Ýmsir lækn-
ar hafa því sjálfir revnt fallhlifa-
stökk. Einn þeirra, ameríski lækn-
irinn Harry Armstrong, l'leygði sér
út í 8500 metra hæð og opnaði fall-
hlífina á miðri leið niður. Lýsing
hans á líðan sinni á leiðinni er
stuttorð. „Áður en eg fleygði mér
út: Ónotaleg kviðakennd. Um leið
og eg losnaði frá flugvélinni: Al-
gerð ró í öllum taugum, engin ónot,
hugsun fullkomlega skýr. Lokaði
augunum fyrst í stað og lét mér
á sama standa, hvernig eg bvltist
í loftinu. Þegar eg opnaði augun,
varð eg þess var, að eg sncrist lát-
laust i hring, eins og snarkringla,
— hver umferð lók 2 sekúndur.
Enginn svimi, ekki einu sinni ónot
i kviðnum, sem menn fá í lyftum
og á flugi. Lét mig falla í ellefu
sekúndur áður en cg opnaði fall-
hlífina.“
Það cr raunar sagt, að ekki sé
það svo mjög komið undir likam-
legu afhurðra-þreki, að vera fall-
hlífar-hermaður, — að flestir
mvndu ]>o!a það, að fleygja sér út
úr 11 þús. metra liæð. En það er
ekki öllum treystandi til þess, að
hafa stillingu lil að opna ekki fall-
hlífina fyrr, en komið er hæfilcga
nálægt jörðu. En á líkamsþrekið
reynir raunverulega fvrst, þegar
fallhlifin o])nasf. Viðbrigðin verða
svo snögg, — úr 70 m. hraða á sek-
úndu, niður í 7 m. hraða, og hlýt-
ur það að vera geysileg áreynsla,
rétt sem snöggvast, en siðan leik-
ur einn, að svifa það sem eftir er
til jarðar. Um lendinguna er sagt,
að liún sé ekki ægilegri en að
stökkva niður á gólf ofan af horði.
Tli. Á.
9