Þjóðin: tímarit sjálfstæðismanna - 01.08.1940, Qupperneq 26

80
1» J Ó Ð 1 N
mundi aldrei geta komið til liugar
að viija fyrirskipa eða fastákveða
raunverulegan ójöfnuð milli þegn-
anna að rikidæini og fátækt, ham-
ingju og óhamingju, völdum og
valdaleysi. Til þess að gera svo brjál-
aða hugsun að raunveruleika þyrfli
einvalda, sem. skapaði þá harðstjórn,
sem gerði lífið að plágu: hversdags-
lífið mundi fléttað saman úr tor-
trvggni, njósnum og allskyns af-
skiptum og árásum. En þegar fleslir
socialdemokratar vilja skapa óbreyt-
anlegan jöfnuð á milli þegnanna, þá
er slíkt lieldur ekki hægt nema með
slrangasta lögregluveldi, sem á hverj-
um tima vákir yfir þjóðfélagsþegn-
unum, — ekki hægt nema með kerfi,
sem grundvallast á frelsisskerðingu
og undirokun einslaklinganna.
Gefið tveim mönnum 100 krónur
livorum, og livor um sig mun nota
gjöfina á sinn hátt. Annar eyðir, hinn
er sparsamur, og ósjálfrátt er eigna-
mismunurinn orðinn til. Eða segjum
svo, að báðir noti peningana til nauð-
synlegra heimilisþarfa. Nú getur ver-
ið, að kona annars sé færari í mat-
reiðslu, og þá fær hennar maður auk-
in gæði fram yfir hinn. Að fastákveða
cða áskapa jöfnuðinn er jafn ómögu-
legt og að fastákveða ójöfnuðinn. Hið
síðara hefir engum dottið í lmg. En
milljónir manna Iiafa fyllst áhuga
fyrir þvingunarkerfi jafnaðar-
mennskunnar!
Eins og samkeppnin i iþróttalífinu
framkallar þá, sem eru heztu líkam-
legu atgervi húnir og viljasterkastir,
þannig verður einnig afhurða dugn-
aður og nýjar verðmætar hugsjónir
að ryðja sér braiit í samkeppni fé-
lagslifsins. Og þó virðurkennir varð-
veizlustefnan eklci hið tiIlitslausa eða
óháða frjálslyndi. Ilinir sterkari í
samkepninni verða að laka tillit til
hinna veikari og þjóðfélagsins sjálfs.
Kröfur einstaklingánna verða að
samræmast hagsmunum þjóðfélags-
ins. Og þjóðfélagið er ekki aðeins
eign lifandi kynslóðar. Það tilheyrir
einnig horfnum kynslóðum og kom-
andi kynslóðum. Og þó að þær geti
ekki látið til sin heyra í dag, þá verð-
ur engu að síður að taka tillit til
þeirra. í því felst m. a. hin eilífa har-
átla milli varðveizlukenningarinnar
og umrótsaflanna.
Það verður afdráttarlaust að við-
urkenna, að meðal varðveizlusinn-
anna sjálfra rikir ýmiskonar festu-
leysi, sem verður að hverfa, og meðal
margra er að finna lítinn skilning á
gildi varðveizlukenningarinnar fyrir
þjóðlífið. Það væri mjög æskilegt, að
fvrir hendi væri lífrænni og rótgrón-
ari vitund um ])á skyldu varðveizlu-
kenningarinnar að viðhalda og lilúa
að hinum fornu dvggðum og erfða-
kenningum menningarinnar, efla
skvldurækni, fórnarlund og gagn-
kvæma hjálpfýsi og stuðla að aukn-
um skilningi einstaldinganna á sam-
eiginlegum hagsmunum heildarinn-
ar.