Ný dagsbrún - 01.04.1973, Page 1

EFNI
NÝDAGS8RÚN
MALGAGN ISLENZKRA SÓStALISTA
Kommúnistaávarpið.
Hvað er hægt að gera?
Úr Atlantshafsbandalaginu —
Samstaða með kúguðum
þjóðum.
Alþjóðahyggja Morgunblaðsins
o. fi.
3. tölublað
APRÍL 1973
5. árgangur
■m
M « «; f< ft
Ul
. '
tyavteu |§r
þk
m-
I'
3
1:
lÍQ'
'öitófftnllutl im jcbruat 1H-11*.
r:Ov
ProUtarifr aHfr inní>cr urrrituot cui1}.
iíunbon. j;Vt
|:S;
íh tu C'lfm tít UilSuh41tí t íf liíf 11 t* 3rVnm '
t'fit I. tC. Uurjlyul'. ...
' ip
ÍÖ'
Á þessum vetri var jCommúnistaávarpið 125 ára, sbr. grein á 2.
síðu. Myndin sýnir titilsíðu fyrstu útgáfu.
STÆRSTA HNEYKSLIÐ
Með þremur gengisfellingum og endalausum fjár-
austri í útgerðarauðvaldið er nú svo komið að tog-
araútgerðin á Tslandi er svo til eingöngu rekin með
opinberum styrkjum af almannafé.
Síðasta afrek ríkisvaldsins í fjáraustri til útgerð-
arinnar er svo það að „ríkisstjórn alþýðunnar“ tók
að sér að greiða kostnað útgerðarbraskaranna af 8
vikna stríði við togarasjómenn. Og enda þótt búið
væri að semja bæði við háseta og yfirmenn neituðu
braskararnir að sigla fyrr en þeir hefðu fengið 80
milljónir til viðbótar.
Þegar á allt er litið er stöðvun togaranna nú eitt
stærsta hneykslið í allri atvinnusögu íslendinga á
þessari öld.
Rökin fyrir því eru augljós.
í fyrsta lagi er það skylda rík-
isstjórnarinnar að taka í taum-
ana, þegar skuldunautar og van-
skilamenn við hið opinbera ætla
sér að knésetja sjómennina með
atvinnusviptingu við framleiðslu-
tæki, sem svokallaðir eigendur
eiga svo til ekkert í.
í öðru Iagi hafa nú vegna
eldsins í Vestmannaeyjum steðj-
að að íslenzkum sjávarútvegi
þyngri búsifjar en þekkst hafa
við nútíma framleiðsluhætti. Af
þessum sökum hafa verið lagð-
ar stórfelldar byrðar á íslenzkan
almenning í formi hækkaðra
skatta auk annarra búsifja sem
Hverf fer þaö guff, sem
sótt er f grelpar ægis?
Sú framleiðslugrein, sem íslenzka auðvaldsþjóðfé-
lagið framar öllu byggir afkomu sína á er sjávarút-
vegurinn. Þar sem lífsafkoma þjóðarinnar hlýtur ó-
hjákvæmilega að langmestu leyti að vera háð þessari
framleiðslugrein er það óspart notað af hálfu hins
borgaralega ríkisvalds til þess að halda þeirri kenn-
ingu að þjóðinni að þessi framleiðslugrein verði að
njóta sérstakra forréttinda innan þess kerfis, sem
auðvaldsþjóðfélagið miðar framleiðsluhætti sína við.
1 þessari grein verður fjallað um einn þátt þess-
arar framleiðslugreinar og sýnt fram á að það er
ekki af umhyggju fyrir lífsafkomu íslenzkrar alþýðu
sem slíku er haldið fram, heldur er þetta eitt af ein-
kennum auðvaldsþjóðfélagsins, ein af blekkinga-
brellum borgarastéttarinnar, til þess gerð að dylja
hið svívirðilega og miskunnarlausa arðrán hennar
um leið og gróði hennar er aukinn undir því yfir-
skini að verið sé að tryggja rekstrargrundvöll þess-
arar framleiðslugreinar.

Sigurjón Jónsson.
komnar eru fram og áætlaðar.
En jafnframt þessu berast
hundruð milljóna í fégjöfum frá
útlendingum í miskunnar- og
góðgerðarskyni. Slíkar gjafir er
auðvitað því aðeins hægt að
þiggja að íslendingar sjálfir
leggi fram orku sína óskipta til
að bæta skaðann, en leyfi ekki
ofríkismönnum og bröskurum í
útgerðarstétt að koma í veg fyr-
ir að framleiðendur sjávaraf-
urða, sjómenn og verkafólk, fái
að neyta orku sinnar við að verj-
ast áföllum.
Á sama tíma, sem útgerðar-
auðvaldið batt togarana áttum
við og eigum enn í „styrjöld" við
brezka og þýzka ræningjaflota
um réttinn til nýju fiskveiðilög-
sögunnar.
Það er mörgum óskiljanlegt
hve sú ríkisstjórn, sem studd var
til valda af vinnandi fólki hefur
reynst lítilsigld og vesöl í við-
skiptum sínum við útgerðar-
braskarana. Hún átti hvorki
metnað né mannrænu til þess að
stöðva þann Ijóta leik, sem leik-
inn var af íslenzku auðstéttinni
á hættustund.
Með einu orði gat hún gert
það, með því orði að segja út-
gerðarmönnum að ganga að kröf-
um sjómanna og hypja sig á mið
in að öðrum kosti yrðu togararn-
ir teknir eignanámi og sjómenn
og aðrir aðilar, beðnir að taka
við rekstri þeirra. Ef ríkisstjórn-
in hefði átt vilja og þor til að
segja slíkt, hefði ekki orðið langt
til samninga.
I stað þess tókst útgerðar-
bröskurunum enn að kúga millj-
ónatugi út hjá ríkisvaldinu áður
en togararnir fóru aftur á mið-
in. Þessu fé er ausið úr almanna-
sjóði og aldrei sést stafur fyrir
hvernig því fé er varið.
Þessi vinnubrögð hafa hinsvegar
opnað augu fjölda fólks fyrir því
að það er þjóðhættulegur verkn-
aður að leyfa útgerðarauðvald-
inu að fara áfram með ráðin yf-
ir þeim eignum almennings, sem
togaraflotinn raunverulega er.
Það er glæpsamlegt að leyfa tog-
ara„eigendum" að nota vald sitt
til fjárkúgunar, vinnusviptingar
sjómanna og verkafólks og tli lið
veizlu við erlenda ræningja sem
hóta eyðingu fiskimiðanna og
þar með sjálfstæðri tilveru ís-
lenzkrar þjóðar.
En það er hlutverk verkalýðs-
ins og samtaka hans að brjóta
hér í blað. Þau geta ekki látið
það viðgangast að sami leikurinn
sem nú hefur átt sér stað endur.
taki sig ennþá einu sinni. Þau
verða að koma í veg fyrir það, að
útgerðarauðvaldið noti eignir
almennings sem hrein fjárkúg-
unartæki til þess að knýja út
eyðslufé úr almannasjóðum og
fái ríkisstjórn, sem verkalýður-
inn hefur stutt til valda til þátt-
töku í samsærinu.
Verkalýðurinn á kröfu á því
að allir reikningar togaraútgerð-
arinnar verði opnaðir og birtir
og ekkert undan dregið.
Sú stjórn, sem styðst við fylgi
alþýðunnar á Islandi og ekki
skilur þetta, hún á engan rétt til
þess að sitja að völdum í umboði
hennar.
Að semja við
sjálfan sig.
íslenzkir hraðfrystihúsaeigend-
ur hafa komizt allra arðræningja
lengst í tæknilegri útfærzlu á arð
ráni sínu. Þeir eru bæði eigend-
ur hraðfrystihúsanna og að lang-
mestu leyti einnig fiskiflotans.
Þetta þýðir það, að þeir kaupa
af sjálfum sér nær allt það hrá-
efni sem þeir nota til framleiðslu
sinnar. Það er því þeirra hagur
að sá afli, sem skip þeirra
sjálfra afla sé í sem lægstu verði.
Þessu eiga þeir mjög auðvelt
með að koma fram þar sem þeir
geta samið við sjálfa sig um fisk-
verðið (sbr. fulltrúi fiskkaupenda
semur við fulltrúa fiskseljanda,
sem einnig er fiskkaupandi, um
fiskverðið. Þótt fiskimennirnir
eigi einn fulltrúa í nefndinni
verður hann auðvitað í minni-
hluta, en auk þess er hann frá
stéttarsamvinnusamtökunum svo
hann veldur engum vandræðum).
Með lágu fiskverði er fyrst og
fremst verið að arðræna fiski-
mennina, hitt sakar útgerðina
ekkert þótt hún af þessum sök-
um beri sig ekki því þá þurfa
útgerðarmenn (sem einnig eru
hraðfrystihúsaeigendur) ekki
annað en lýsa yfir gjaldþroti út-
gerðarinnar og heimta styrki úr
ríkissjóði (til þess að geta hald-
ið áfram að fórna sér!!! fyrir
„þjóðarbúið"). Þessa styrki fær
hið borgaralega ríkisvald þeim
umsvifalaust og skattleggur ör-
eigana til þess að afla fjár til
þeirra (því það verður að tryggja
rekstrargrundvöll framleiðsluat-
vinnuveganna!!!).
Fjárkúgun
og arðrán
En hraðfrystihúsaeigendur
láta ekki þar staðar numið við
arðrán sitt. Þegar þeir á þennan
hátt hafa aflað sér ódýrs hráefn-
is til framleiðslu sinnar og þar
að auki fengið með því fjárstyrki
sem píndir hafa verið út úr ör-
eigastéttinni með ýmsum aðferð-
um, bæði á sviði skattheimtu og
kaupgjalds, og ýmist notað til
þess valdboð af hálfu ríkisvalds-
ins eða lævís svikabrögð stétta-
samvinnupostula verkalýðsfor-
ustunnar, Iáta þeir (þ. e. hrað-
frystihúsaeigendur) vinna úr
þessu hráefni á það framleiðslu-
stig sem þeim er hagkvæmast og
taka síðan til við að arðræna í
gegnum útflutninginn um leið og
þeir selja sjálfum sér meirihlut-
ann af sinni eigin framleiðslu.
Lítum nú á hvernig það er fram-
kvæmt.
Hraðfryst fiskflök eru aðallega
flutt út til Bandaríkjanna. Á
tímabilinu jan.—nóv. 1972 voru
flutt þangað 42.741,0 tonn af
hraðfrystum fiskflökum fyrir
3.801,4 millj. kr. Á sama tímabili
var flutt út til allra annarra
landa, sem kaupa þessa vöru af
íslenzku togurunum, 19.830,6
tonn fyrir 1.103,0 millj. kr. Á um-
ræddu tímabili hefur því um
68% af útfluttum freðfiski farið
til Bandaríkjanna fyrir um það
bil þrisvar sinnum hærri fjár-
upphæð. Á fyrrgreindu tímabili
hefur því meðalverð á þeim freð-
fiski sem fluttur var til Banda.
ríkjanna verið um 59,9% hærra
en þess sem til annarra Ianda
fór, enda fer allt það bezta af
freðfiskframleiðslunni til Banda-
ríkjanna, allar verðmeiri tegund-
ir svo sem þorskur og ýsa, en til
annarra landa fer allt hið lakara,
verðminni tegundir, t. d. fer ekk-
ert af karfa til Bandaríkjanna,
hann fer allur til annarra landa,
aðallega Sovétríkjanna, en karfi
er ein af ódýrari fiskitegundum
á heimsmarkaðinum; á honum
og t. d. þorski er verulegur verð-
munur.
Bandarísk fyrirtæki —
íslenzkir eigendur.
Hvernig stendur á þessum
mikla útflutningi á hraðfrystum
fiskflökum til Bandaríkjanna?
Framhald á 2. síðu