Ný dagsbrún - 01.11.1973, Blaðsíða 2

2
NY DAGSBRÚN
Nóvember 1973
NÝ dagsbrún
Utgefandi: Sósíalistafélag Reykjavíkur
Abyrgðarmaður: Runólfur Bjömsson.
Ritstjóm og afgreiSsla: Tryggvagötu 10 • Reykjavík
Sími 17510 • Pósthóll 314
VerS blaösins er kr. 20.00 eintakið
Setning: PrentiSjan Skipholti 9
Prentun: Prentsmiðja Þjóðviljans h. f.
Horfur i kjara-
málum verfca-
lýösins
Ef spurt er um horfur í kaup- og kjaradeilu
verkalýðsins sem nú stendur yfir verður því ekki
svarað á einn veg. Það kemst næst sannleikanum
að segja að þær séu bæði góðar og slæmar.
Góðar að því leyti að eftirspurn eftir vinnuafli
er mikil, svo mikil að atvinnurekendur hika ekki
við að láta vinna í eftir- nætur- og helgidagavinnu
ef þeir eiga þess kost. Það sýnir að gróði atvinnu-
rekendastéttarinnar er svo mikill að það „borgar
sig“ að kaupa vinnuaflið hærra verði en dag-
vinnutaxtinn er. En því meiri sem gróði at-
vinnurekenda er, því tilfinnanlegra er verkfall fyrir
þá og að sama skapi beittara vopn í höndum verka-
lýðsins.
Að öðru leyti verður að telja horfurnar mjög
slæmar. Því veldur forusta verkalýðssamtakanna
og vinnubrögð þau sem hún hefur haft við undir-
búning kjaradeilunnar. Og það er að sjálfsögðu
hvorki tilviljun né nýjung, heldur enn ein staðfest-
ing á margreyndri stéttasamvinnustefnu hennar.
Stéttasamvinnuklíkan í æðstu stjórn verkalýðs-
samtakanna hefur hrifsað til sín öll ráð þeirra í
samningamálunum. Hún hefur látið undir höfuð
leggjast að búa félögin undir átök. Hún hefur skor-
ið niður eðlilegar og sjálfsagðar kröfur, svo sem þá,
að kaupkrafan sé miðuð við það að brúa bilið milli
framfærslukostnaðar og kaupgjalds. Og hún hefur
lagt í hendur umboðslausri 30 manna nefnd að
semja við atvinnurekendur um heildarkröfurnar.
Við þetta bætist að a. m. k. sá hluti klíkunnar,
sem nátengdastur er atvinnurekenda- og ríkisvaldi,
er mótfallinn jafnvel þeim lágu kröfum, sem gerð-
ar eru. Þessum „verkalýðsforingjum“ þykir t. d. 35
þús. kr. lágmarkslaun of há, þó að þeir neyddust
til að fallast á þá kröfu af því að Norðurlandsfé-
lögin höfðu áður sett hana fram. Þá er frægt orðið
að þessir menn börðust eins og þeir gátu gegn
kröfunni um full yfirráð í lífeyrissjóðunum.
Það veit ekki á gott að þessir sömu menn eru
aðalsamningamennirnir. Þeir munu hugsa sér að
láta ekki sverfa til stáls í kjaradeilum að þessu
sinni, heldur „leysa“ málin með makki við stjórn-
arvöldin, falla frá kaupkröfum gegn umbótaloforð-
um á öðrum hagsmunasviðum verkalýðsins. Reynsl-
an hefur sýnt að slík loforð eru jafnan sýnd veiði
en ekki gefin.
Þeir sem eiga að búa við þau kjör sem væntan-
legir samningar móta, óbreyttir verkamenn hafa
lítt verið kallaðir til við undirbúning kröfugerðar.
Nú kemur til þeirra kasta að bjarga því sem bjargað
verður, þannig að þeir fái raunhæfar kjarabætur.
Til þess að það geti orðið verða verkamenn að láta
mál sín meira til sín taka en áður, halda vinnu-
staðafundi, mynda hópa, krefjast funda í félögum
sínum, taka fyrir eftirvinnu, jafnvel gera skyndi-
verkföll o. s. frv. Hálaunuðum erindrekum ríkis-
valds og atvinnurekenda þarf ekki að takast oftar
að gera kjör verkalýðsins að verslunarvöru á póli-
tískum braskmarkaði. Verkamenn, takið málefm
ykkar í eigin hendur! R. B.
Styrjöld heimsvaldasinna
gegn Arabaríkjunum
Árásarstyrjöld síonista og bandarískra heims-
valdasinna gegn Arabaríkjunum tveim, Sýrlandi og
Egyptalandi sem hófst 6. október er hin fjórða í
röðinni á aldarfjórðungi. Um það hefur verið deilt
hvor aðilinn hafi „hleypt af fyrsta skotinu“ að þessu
sinni, rétt eins og það skipti nokkru máli! Saga ísra-
elsríkis síðan það varð til er saga sífelldra árása og
yfirgangs og til þess var stofnað með ofríki og
yfirgangi vestrænna heimsvaldasinna. Framferði
síonista og hjálparmanna þeirra er ekkert annað
en framhald á arðráns- og undirokunarstefnu heims
auðvaldsins gegn þriðja heiminum. Það er megin-
staðreynd þessa máls, sem frá marxisku sjónarmiði
ræður afstöðu til þessa stríðs, en ekki þjóðfélags-
ástand og stéttareðli núverandi stjórnarvalda
Arabaríkjanna. Þau eiga í blóðugum átökum við
heimsvaldasinna og meðan svo er eiga þau kröfu
á fullum stuðningi allra róttækra og byltingarsinn-
aðra afla og hafa stuðning þeirra.
Hins vegar eru öll heimsvaldasinnuð öfl á bandi
síonista og ísraels. Þar eru fremst í flokki banda-
ríkin sem hafa eflt ísrael til árásarstríða, enda eru
síonistar hvergi áhrifameiri en þar. Þeir hafa löng-
um setið þar í æðstu áhrifastöðum og lengi var síon-
istadólgurinn Goldberg aðalfulltrúi Bandaríkjanna
hjá Sameinuðu þjóðunum og kom í veg fyrir að
Arabaríkin fengju nokkra leiðréttingu mála sinna.
Risaveldin tvö, Bandaríkin og Sovétríkin hafa
knúið fram vopnahlé í bráð. Það virðast þau miklu
fremur hafa gert til þess að slaka á spennu milli
sjálfra þeirra en til þess að leita nokkurra viðhlít-
andi lausna á deilunni. Bak við hina sameiginlegu
„hvorki stríðs né friðar“-stefnu þeirra er enginn
sameiginlegur vilji til réttláts friðar. Lágmarksskil-
yrði fyrir varanlegri friði er að herteknu svæðun-
um sé skilað aftur eins og leiðtogar Arabaríkjanna
hafa sagt.
og bresku. Hjá bresku stjórn-
inni fengu síonistar að lokum
jákvæðar undirtektir. Síonista-
hreyfingin er þannig frá upp-
hafi nátengd heimsvaldastefn-
unni.
Balfouryfirlýsingin og
umboðsstjóm Breta.
1 nóvember 1917 gaf breski
utanríkisráðherrann Arthur Bal-
four hina illræmdu yfirlýsingu,
sem síðan er við hann kennd,
í bréfi til Rotschilds lávarðar,
eins af helstu leiðtogum síon-
ista. Þar segir svo:
„Stjórn hans hátignar er
hlynt því að stofnað sé þjóð
arheimili fyrir gyðinga í
Palestínu og mun gera sitt
ítrasta til þess að auðvelda
framkvæmd þess máls að
því tilskildu að ekkert sé
gert sem gæti skert borg-
araleg og trúarleg réttindi
ógyðinglegra samfélaga sem
fyrir eru í Palestínu eða
réttindi og pólitíska stöðu
gyðinga í nokkru öðru landi.
Ég væri yður þakklátur ef
þér vilduð tilkynna Síonista
sambandinu þessa yfirlýs-
ingu."
Með Balfouryfirlýsingunni
fengu síonistar það sem þeir
vildu, enda var texti hennar
samþykktur af leiðtogum þeirra,
reyndar áður en hann var lagð-
ur fyrir breska ráðuneytið! Eft-
irtektarvert er að pólitísk rétt-
indi Araba var vandlega gætt
að nefna ekki í yfirlýsingunni,
þó að þeir væru á þeim tíma
82 prósent af íbúum Palestínu
og algerlega andvígir síonistum
og fyrirætlunum þeirra.
Arabar í Palestínu voru skelf-
ingu lostnir. Bretar höfðu ráð-
stafað landi þeirra til erlendra
manna, þrátt fyrir loforð sín
Aðstoð
Bandaríkj-
anna við
ísrael.
Síonisminn er heims-
valdasinnuð hreyfing.
Síonistahreyfingin hófst opin-
berlega 1897. Þá var haldið
fyrsta þing hennar í Basel. Leið-
togi hreyfingarinnar og helsti
hugmyndafræðingur var Theo-
dor Herzl. Ári áður hafði hann
gefið út stefnuskrárrit sitt „Gyð-
ingaríkið" (Der Judenstaat).
Þetta heiti var þó ekki notað
í fyrstu þegar hreyfingin tók að
leita sér stuðnings hjá nýlendu-
veldunum vestrænu. Ríki var
ekki nefnt sem framtíðarmark-
mið, heldur „þjóðarheimili Gyð-
inga".
Síonisminn er pólitísk hreyf-
ing sprottin upp af Gyðingaof-
sóknum í Evrópu. Síonistar
hugsuðu sér þá lausn þess máls
að stcfna sérstakt gyðingaríki.
Síonistar voru mótfallnir því
að samlagast þeim þjóðum sem
þeir bjuggu með. Hreyfingin var
nátengd gyðinglegu auðvaldi.
Gegn kenningum síonista risu
! margir frjálslyndari gyðingar.
j Þeir sögðu að flótti frá gyðinga-
^ ofsóknum væri sama sem að
viðurkenna réttmæti þeirra.
| Rétta leiðin væri að berjast
: gegn þeim.
1 Fyrsta þing síonista sam-
þykkti að stofnað skyldi ,þjóð-
arheimili" fyrir Gyðinga í Palest
ínu og að ákveðin yrðu „hæfi-
leg" landamæri þess. Vandamál-
ið var hvernig þessu yrði fram-
gengt Var horfið að því ráði að
fá til þess stuðning stórveld-
anna. Var í því skyni leitað til
rússnesku keisarastjórnarinnar,
hinna tyrknesku stjórnenda
Palestínu, þýsku stjórnarinnar
um að Palestínumenn fengju
sjálfstæði að stríði loknu. tít á
það loforð höfðu þeir barist
með Bretum gegn Tyrkjum.
Balfour-yfirlýsingin var bragð
Breta til þess að fá stuðning
hins gyðinglega auðvalds í
stríðinu og til þess að hindra
að Arabar sameinuðust og efldu
ríki sitt á þessu svæði. Það
töldu þeir hættu fyrir heims-
veldishagsmuni sína.
: Síonistar höfðu nú fengið
I samþykki öflugasta heimsveld-
| isins fyrir stofnun Gyðingaríkis
1 í Palestínu, þó það væri ekki
opinberlega nefnt svo. Þar við
bættist að Palestína varð vernd-
arsvæði Breta (mandat) og í
skjóli þess hófst nú innflutning-
ur Gyðinga í landið. Jafnframt
varð Síonistasambandið æ op-
Framhald á 3. síðu