Stormur - 20.02.1936, Blaðsíða 4

4
STORM UR
LeynilOgreglu-
Elliot O. Donnell:
Peningafalsararnir.
Dick Drescoll, sómamaður og innbrotsþjófur, sem
venjulega gekk undir nafninu ,,höggormurinn“, sökum
þess, hversu leikinn hann var í því að smjúga úr greipum
sniðugustu leynilögreglumanna Scotland Yard, var að aka
á vélhjólinu sínu eftir veginum, sem liggur á milli St. Erth
og St. Ives, þegar hann heyrði, að kallað var á hjálp. Hann
nam undireins staðar og skygndist um. Að vörmu spori kom
hann auga á mann, hægra megin við veginn, alllangt
burtu, sem hljóp fram og aftur og baðaði út með höndun-
um. Dick reisti hjólið sitt upp við garð og hraðaði sér til
manns síns. Eftir örstutta stund var hann lcominn til hans.
,,Hvað-gengur að?“ spurði Dick.
„Alt mögulegt“, svaraði maðurinn. „Frænka mín hefir
fallið hérna niður“. Maðurinn benti á geispandi námu-
kjaft, rétt hjá, þar sem þeir stóðu. ,,Hún vildi skygnast
þarna niður, þótt eg bæði hana að gera það ekki, og svo
gaf bakkinn eftir og hún hrapaði niður. f guðs nafni náið
þér í reipi, ef unt kynni að vera að bjarga henni. Það gæti
verið, að hún hefði ekki fallið djúpt niður“.
Maðurinn var náfölur og titraði allur.
„Eg skal reyna“, svaraði Dick.
Örstutt frá veginum, þar sem hann hafði skilið hjólið
sitt eftir, stóð kofi, og þangað flýtti hann sér. Til álrlar
hamingju var maðurinn, sem bjó í honum, heima, og átti
til sterkt reipi. Innan stundar voru þeir komnir að námu-
opinu, en nú reis spurningin um það, hver ætti að síga
niður. — ■
Dick var léttastur þeirra þriggja og bauðst til þess.
Hann batt nú öðrum reipisendanum um sig miðjan, en
hinir tveir héldu í annan endann, og sté svo út af brúninni.
— Hann hafði reynt sitt af hverju í styrjöldinni miklu, en
alltaf höfðu þó verið þar ýmis hjálparmeðul við hendina,
en nú voru það aðeins tveir menn, sem stóðu á milli hans
og geigvænlegs dauðans. Ef reipið slitnaði eða þeir mistu
það úr höndum sér, þá lá ekki annað fyrir en að hrapa og
guð einn vissi hvert. — Að líkindum niður í margra feta
djúpt og fúlt vatn.
Hann seig lengra og lengra niður í niðdimma og geig-
væna gjána. Hann heyrði ekkert og sá ekkert, en myrkrið
þjappaðist að honum og smaug um hann.
Þegar hann hafði sigið þrjátíu til fjörutíu fet, rakst hann
á eitthvað fast. Hann staðnæmdist og kveikti á vasaljós-
inu og sá, að hann stóð á nokkrum feisknum trjábolum, og
við fætur hans lá kona. Hann leysti reipið tafarlaust af
sér og batt það ramlega utan um hana. Síðan skaut hann
þremur skotum til merkis um, að upp skyldi dregið; og
hægt og hægt lyftist hún upp til yfirborðsins. En nú kom
hræðileg bið. Hann stóð þarna á fúnum trjánum, vatn
seitlaði úr veggjunum í kringum hann, og því dropatali
gleymdi Dick aldrei meðan hann lifði. Það var miklu geig-
vænlegra en fallbyssudrunurnar og sprengingarnar á Vest-
urvígstöðvunum. — En fyrir neðan hann var hnausþykkt
myrkrið og þar fyrir neðan kalt, fúlt vatn.
Loksins kom reipið. Og það mátti ekki tæpara standa,
því að í sömu andránni, sem hann hafði bundið það um
sig, brustu bjálkarnir undan fótum hans og hrundu niður
í ferlegt djúpið.
Konan var ekki dáin, og það sem furðulegra var, lítið
meidd. Hún fékk fljótt meðvitundina, sem hún hafði mist
vegna fallsins og skelfingarinnar, sem hafði gripið hana.
Bæði hún og frændi hennar voru Dick mjög þakklát fyr-
rö
ir björgunina og buðu honum að borða með sér á hótelinu,
sem þau bjuggu í, við Cartes Bay.
Maðurinn hét Alvo Carlera, prófessor, ættaður frá Suð-
ur-Ameríku. Hann var hár og vel vaxinn, dökkur á hár og
markeraður í andliti, og mundi hafa litið fremur góðmann-
lega út, ef augun hefðu ekki verið of lítil, legið nokkuð inn-
ai’lega og bilið á milli þeirra verið mjög skamt. Kona hans,
frú Carlera, var fögur, en Diclc geðjaðist ekki að hinum
köldu, klassisku dráttum og svip andlitsins. Honum geðj-
aðist betur að mjúkum dráttum. Hún var dökk á hár sem
maður hennar, augun stór og svört, vel vaxin eins og hann,
fæturnir litlir og hendurnar aðdáanlega fagrar. Hún var
v,el búin og smekklega og glóði öll í dýrmætum gimstein-
um. —
Efni Storms.
Eins og gengur er ei’fitt að gera öllum til hæfis með
efni „Storms“ eins og annara blaða. — Kvarta sumir und-
an því, að stjórnmálagreinarnar taki upp alt of mikið rúm
í blaðinu, en öðrum þykir aldrei of mikið af þeim.
Efni blaðsins mun nú framvegis svo háttað allajafna,
að á fýrstu síðu verður mynd, og mun teiknarinn þar sýna
eitthvað, sem honum þykir vert að beina athygli lesend-
anna að. — Á annari síðu verða Gamlar sagnir, ýmiskon-
ar fróðleikur, sem allur almenningur á ekki aðgang að;
,en vel er þess verður að í minni sé hafður. Einnig verða
þar smágreinar um ýmislegt, er við ber. — Á þriðju síðu
verður forystugreinin eða leiðarinn, sem svo er nefndur,
og á þeirri fjórðu ,eða nolckrum hluta hennar verða leyni-
lögreglu- og furðusögurnar.
Virðist blaðinu, að með þessum hætti megi allir lesend-
ur þess sæmilega una við það, sem það flytur þeim, svo
framarlega sem sómasamlega er frá hverju fyrir sig
gengið.
Um myndina á fyrstu síðu skal það þó fram tekið, að
vera má, sökum hins mikla kostnaðar, sem henni fylgir,
að hún geti ekki komið nema öðruhvoru. Flyst þá leiðar-
inn yfir á fyrstu síðu.
Götamótorinn
fæst í
Verslun Jóns Þórðarseonar.
ísafoldarprentsmiðja h.f.