Stormur - 14.08.1936, Side 1
STORMUR
W+*fm. «»/V J
nniipn
MagwússcB
XII. árg.
Reykjavík, 14. ágúst 1936.
23. tbl.
Efni:
Jeremíasarbréf.
Alþýðublaðinu lýst.
Verður Ægir seldur
1943?
Hallgerður Tungu-
Oddsdóttir o. fl.
Jeremíasarbréf.
Reykjavík, 11. ágúst 1936.
Góði kunningi!
Örfáar línur ætla ég að skrifa þér, þótt ég búist
tæpast við því, að þú haíir tíma til að lesa þær nú í
heyskapar- og síldarönnunum.
Hér í höfuðstaðnum hefir nú verið fremur tíðinda
Htiö, eins og það venjulega er um þetta leyti árs.
Ráðherrarnir hvíla sig nú hjá konum sínum, sem
t*eir eru allir mjög tryggir, eins og öllum ber að vera
°k ekki síst mönnum í þeirra stöðu, sem í hvívetna
eiga að vera þjóðinni til eftirbreytni. — Sagt er að
beir sjáist lítið á ferli og er það að vonum, því að
kræsingarnar af konungs- og Stauningsboðinu hafa
erðið nokkuð þungar í maganum, þótt talsverðu væri
skolað niður til uppleysingar. Þetta síðasta á þó ekki
við um Harald, því að hann drekkuf aldrei vín hér-
iendis, má því búast við, að vindþembingurinn hafi
tar orðið einna mestur. Annars mega þeir nú vel una
s5num hlut, þótt þeir hafi einhver maga-óþægindi, því
Jón Sívertsen fyrv. verslunarskólastjóri og nú lög-
eiltur endurskoðandi, hefir gfcfið þeim siðferðisvott-
orð í Alþýðublaðinu, og telur þá alla vel af guði gefna
°& góða menn, sem vilji föðurlandi sínu alt hið besta.
®r Sívertsen þaulvanur einkunnargjöfum fyrir góða hegðun
°e þarf því naumast að efast um, að vottorðið er rétt.
Auðvitað eru nú ráðherrarnir glaðir yfir hinum mikla
síldarafla og hyggja nú gott til vetrarins. Sjá þeir nú fram
a Það, að hægt er að reyta dálítið af útgerðarmönnum og
sömuleiðis verkalýðnum, sem að síldinni hefir unnið. —
í'akka bæði Alþýðublaðið og Nýja Dagblaðið sér eða stjórn
sinni allan þennan afla og gefa fyllilega í skyn, að hann
^nundi ekki hafa orðið, ef Sjálfstæðismenn hefðu farið með
stjórn landsins.
Sagt er að Hriflu-Jónas sé heldur ljótur og svipseirður, síð-
an nafni hans Þorbergsson sveik hann og sagði sig úr fram-
soknarflokknum. Telur hann þetta órækan feigðarboöa
ílokksins við næstu kosningar, sem eðlilegt er, því að hann
þekkir allra manna best hið næma instinkt Jónasar Þorbergs-
sonar. Auk þessa instinkts Jónasar hefir hann svo samband
við vinnukonu eina, sem er forspá og draumspök og dreymdi
marga drauma og merkilega fyrir síðustu kosningar, sem
allir hnigu að því, að framsóknar- og alþýðuflokkarnir
myndu ná meirihluta. Er ekki ósennilegt, að Jónas hafi leit-
að til þessarar spöku konu áður en hann afréð úrsögn sína
úr flokknum.
Mikill fjöldi fólks, svo mörgum þúsundum skiftir, fara nú
um hverja helgi að Eiði, hinn nýja skemtistað sjálfstæð-
ismanna. Þykir staðurinn mjög vel valinn og mun vera ein-
hver hlýlegasti og fegursti staðurinn hér nærlendis. Streyma
alþýðu- og framsóknarmenn þangað líka svo hundruðum
skiftir, en afrækja Rauðhóla. Fellur sumum þar illa rauSa
rykið, þótt raunar undarlegt megi virðast, jafnmikið og þeir
halda af hinu andlega rykinu, sem foringjarnir blása nið-
ur í þá. — Sagt er, að um 4—5 þúsund manns hafi verið að
Eiði um síðustu helgi, en aðeins nokkur hundruð í Rauðhól-
um, og mest börn.
Geysilegur fjöldi fór úr bænum þenna dag, enda var veð-
ur svo blítt og fagurt, að vart hefir yndislegri dagur komið á
þessu sumri, sem þó er eitthvert hið besta, er menn muna
hér í Reykjavík. — Varð einum gamansömum manni það að
orði, að þenna dag hefðu aðeins tveir menn verið eftir í
Reykjavík, þeir Ásgeir Ásgeirsson og Jónas Þorbergsson,
því að þeir hefðu með engum getað verið vegna hlutleysis
síns. Þetta mun þó ekki hafa verið r.étt hvað annan snerti,
því að Jónas Þorbergsson var inn á Eiði þennan dag, og
hefir því Ásgeir líklega skrollað einn í bænum, og dreymt um
Roosevelt og sig.
Ósköp láta menn illa af samkomunni á Þingvöllum 1.—3.
ágúst. Er sagt að geysimikið hafi verið drukkið og að bæði
menn og konur hafi gersamlega gleymt blygðunarsemi sinni.
Sagt er að jafnvel þeir, sem eftirlitið áttu að hafa, hafi beð-
ið sprúttsala að gefa sér brennivín. Sumir voru járnaðir, en
öðrum var dyngt saman í kös og segldúkur breiddur yfir,
en vörður lögregluþjóna var um Valhöll, svo að enginn kæm-
ist þar inn, því að þar var alt brotið og bramlað. Margar
fleiri ófagrar sögur ganga þaðan, sem ekki eru eftir haf-
andi. Blöðin hér hafa heldur lítið gert þetta að umtalsefni.
Alþýðublaðið hefir ekki minst á það, en Hriflu-Jónas fór um
það mjög vægum orðum í Nýja-Dagblaðinu, og mun hann
jafnvel aldrei hafa skrifað svo hógværlega. Leggja óvinir
hans honum þetta svo til, að farið sé að slakna á siðferðis-
strengnum, en ólíklegt má það teljast, jafn grandvar sem
hann hefir verið og siðavandur.
Jónas skrifar nú aðallega um Siglufjörð, sem hann nefnir
„Síldarborgina við íshafið“. Þakkar hann Þormóði Eyjólfs-
syni og sér allan vöxt og viðgang þessa bæjar og virðist nú
byggja allar vonir sínar á honum. Um bændurna skrifar hann
nú hinsvegar lítið, en ef hann minnist þeirra eitthvað, er það
heldur til hnjóðs. Áður hefir Jónas nítt niður alla þá, sem
við síldarútgerð hafa fengist, hvort sem það hefir verið á
Siglufirði eða annarsstaðar, og kallað þá „fjárglæframenn“
og „spekúlanta". En nú, þegar mikill hluti síldargróðans
lendir í vösum hans og skjaldsveina hans, er síldin orðin að
þessum eftirlætisfiski Jónasar og þeir, sem við hana fást,