Stormur - 14.08.1936, Síða 3

STORMUR
3
Logik
Jónasar Jónssonar.
Hún er á þessa leið (sbr. Nýja Dagbl. 2. ágúst):
Mikill þorri sjálfstæðismanna eru danskfæddir og auðvit-
að elska þeir Dani. — Þeir af sjálfstæðismönnum, sem ekki
eru danskfæddir, elska líka Dani af því að þeir hafa sótt
menningu sína til Danmerkur og hafa viðskifti sín við Dan-
mörku. En af því að þessir menn elska Danmörku og alt sem
danskt er, f jandskapast þeir við Danmörku og alt, sem danskt
er. —
Þar sem sjálfstæðismenn eru nú helmingur þjóðarinnar
eða jafnvel meira, má líklega slá því föstu, ef þessi rökfærsla
Jónasar er rétt, að það sé þjóðareinkenni íslendinga að fjand
skapast mest við þá, sem þeir elska heitast. — Einn af þeim
mönnum, sem Jónas hefir fjandskapast einna mest við, er
Þorsteinn Briem — en elskar þá líklega engan heitar.
Við þurfum engu að kvíða.
Nú undanfarið hefir allmjög borið á kvíða hjá ýmsum
mönnum fyrir því, hvernig fara mundi um sjálfstæði vort,
bæði fjárhagslegt og stjórnarfarslegt. — En nú geta þessir
kvíðafullu menn losað sig við óttann úr hugskotinu og horft
vonglaðir fram í ókomna tímann, því að í Nýja Dagblaðinu
2. ágúst segir Jónas Jónsson:
„Þegar til átaka kemur um sjálfstæðismál þjóðarinn-
ar, þá mun sá flokkur (þ. e. framsóknarflokkurinn),
sem í tuttugu ár hefir mótað öll helstu viðfangsefni ís-
lendinga, líka hafa forustuna um hin þýðingarmiklu ut-
anríkismál. Og á þessu stigi málsins er óhætt að segja
það eitt, að framsóknarflokkurinn mun taka þau mál
alt öðrum tökum heldur en Ríkarður Thors og Ásgeir
Ásgeirsson gerðu á sinni tíð . . .
Við þurfum engu að kvíða — Ægir verður seldur 1943.
Hallgerður Tungu-Oddsdúitir.
I.
Snæbjörn, son Eyvindar austmanns, bróðir Helga magra,
nam land milli Mjóvafjarðar ok Langadalsár, ok bjó í Vatns-
firði; hans son var Hólmsteinn, faðir Snæbjarnar galta;
’hóðir Snæbjarnar var Kjalvör, ok váru þeir Tungu-Oddr
systrasynir. Snæbjörn var fóstraður í Þingnesi með Þóroddi,
enn stundum var hann með Tungu-Oddi eðr móður sinni.
Hallbjörn, son Odds frá Kiðjabergi Hallkelssonar, bróður
Ketilgjarnar ens gamla, fékk Iiallgerðar dóttur Tungu-Odds;
bau vóru með Oddi enn fyrsta vetr; þar var Snæbjörn galti.
Óástúðigt var með þeim hjónum. Hallbjörn bjó ferð sína
nm várit at fardögum; enn er hann var at búnaði fór Oddr
frá húsi til laugar í Reykjaholti; þar vóru sauðahús hans;
vildi hann eigi verða við er Hallbjörn færi, því at hann grun-
aði, hvort Hallgerðr mundi fara vilja með honum. Oddr
bafði jafnan bætt um með þeim. Þá er Hallbjörn hafði lagt
n hesta þeirra, gekk hann til dyngju, ok sat Hallgerðr á palli
°b kembdi sér; hárit fell um alla hana ok niðr á gólfit; hon
^efir kvenna best verit hærð á íslandi með Hallgerði snúin-
brók. Hallbjörn bað hana upp standa ok fara; hon sat ok
bagði; þá tók hann til hennar ok lyptist hon ekki; þrisvar
íór svá; Hallbjörn nam staðar fyrir henni ok kvað:
Ölkarma lætr erma
eik, firrumk þat leika,
Lofn fyr lesnis stafni
línbundin mik sínum.
Bíða man elt of brúði
(böl görir mik fölvan;
snertumk harmr í hjarta
hrók) aldrigi bótir.
Hannes biskup Finnsson.
Hafið þér eignasf
þessa nýútkounau iióls.
(Hin línklædda kona lætur mig leika frammi fyrir sér;
eg forðast það; eg mun aldrei bíða hennar bætur; harmur-
inn snertir hjartarætur mínar).
Eftir þat snaraði hann hárit um hönd sér ok vildi kippa
henni af pallinum, enn hon sat ok veikst ekki. Eftir þat brá
hann sverði ok hjó af henni höfuðit, gekk þá út ok reið í
brott. Þeir váru þrír saman, ok höfðu tvau klyfjahross. Fátt
var manna heima, ok var þegar sent at segja Oddi.
Snæbjörn var á Kjalvararstöðum, ok sendi Oddr honum
mann; bað hann sjá fyrir reiðinni, enn hvergi kvezt hann
fara mundu. Snæbjörn reið eftir þeim með tólfta mann, ok
er þeir Snæbjörn sá eftirreiðina, báðu förunautar hans und-
an ríða, enn hann vildi þat eigi. Þeir Snæbjörn kvámu eftir
þeim við hæðir þær, er nú heita Hallbjarnarvörður; þeir
Hallbjörn fóru á hæðina ok vörðust þaðan; ?ar féllu þrír
menn af Snæbirni ok báðir förunautar Hallbjarnar; Snæ-
björn hjó þá fót af Hallbirni í ristarliði; þá hnekti hann á ena
syðri hæðina ok vá þar tvá menn af Snæbirni, ok þar fell
Hallbjörn; því eru þrjár vörður á þeiri hæðinni enn fimm
á hinni; síðan fór Snæbjörn aftr“.
Snæbjörn fór síðan að leita Gunnbjarnar skerja með
Hrólfi hinum rauðsenska. í fylgd með Hrólfi var maður sá,
er Styrbjörn hét. Hann kvað þetta eftir draum sinn:
Bana sé ek okkarn
beggj_a, tveggja,
alt ömurlegt
útnorðr í hafi,
frost ok kulda,
feikn hverskonar;
veit ek af slíku
Snæbjörn veginn.